My favorite

Ik heb echt super positieve herinneringen aan Hoi An! Het dorpje zag er mooi verzorgd uit met alleen maar laagbouw en 's avonds werd het al helemaal gezellig met lampionnen in allerlei kleuren. Verder hebben we er wel drie nachten geslapen, waardoor we even konden ontstressen van de busreis. We hebben natuurlijk ook een leuk oud en nieuw gehad en leuke mensen ontmoet daar, dat zal ook nog wel meehelpen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over onze legendarische scootertocht, haha.

Zo legendarisch was de tocht niet hoor, maar het voelde super stoer dat we het in ieder geval gedaan hadden. Het begon met de eetsoulmate die ik had ontmoet in onze gedeelde slaapkamer, zij wilde toevallig ook een kookcursus doen. Waarom dan niet gelijk samen? En zo heb haar gelijk even beter leren kennen. De kookcursus zelf was uiteindelijk minder goed dan verwacht (de recepten die we we zouden krijgen toegestuurd zijn nooit meer gekomen en het shoppen op de lokale markt kon opeens niet meer omdat die gesloten bleek te zijn op 1 januari), maar we hebben het erg naar ons zin gehad en ons zelfgekookte eten was heerlijk! Onze conclusie: eten proeft vanzelf Vietnamees met heel veel olie, suiker en gember. We mochten echt heel veel dingetjes maken en zelf veel dingen kiezen. De typische Vietnamese gerechtjes hadden we sowieso in ons "basispakket". Uiteindelijk hebben we fresh spring rolls, rice pancakes, pork hotpot, chicken claypot, gebakken pompoen en fruit gehad. Die gerechten ben ik later ook weer overal in de restaurantjes tegengekomen. Vooral de verse spring rolls waren echt heel lekker en als we later nog in een cafeetje hetzelfde gerecht langs zagen komen, zeiden we al dat die van ons zeker weten veel lekkerder waren.
Na de kookcursus kwam Maartje erbij en hebben we nog wat nagekletst, we praatten natuurlijk gelijk over wat hier te doen was en kwamen erachter dat we alledrie ook nog wel graa naar "My Son" wilden, maar de dat Maartje en ik totaal niet wisten hoe moeilijk dat ging zijn op de scooter. Terwijl Marie zelf dat totaal geen probleem leek. Ze is hier namelijk, super stoer, aan het rondtrekken op haar eigen schakelbrommer en heeft al genoeg erge situaties overleefd om te weten dat het wel goed zou gaan. Conclusie: we gaan morgen samen naar "My Son"!

En inderdaad, het ging de volgende dag ook gewoon goed allemaal. Wel bleken er even zogenaamd "My Sons" op meerdere locaties te zijn volgens het internet, maar na goed doorzoeken snapten we het allemaal. De foto's van Google Maps op Maartjes en Maries mobiel zijn uiteindelijk niet eens nodig geweest.
Na zo'n typisch Vietnamees helmpje te hebben opgezet(in de vormen van een petje, totaal niet passend op je hoofd en totaal niet passend bij je kleren omdat ze meestal de gekste kleuren hebben) en een scooter te hebben gehuurd zonder ook maar iets van borg of een paspoort achter te hebben gelaten, konden we ervandoor. De reis was echt veel beter gegaan dan verwacht: de weg splitste maar een paar keer en bij elke splitsing konden we de weg gewoon vragen, het wegdek was prima en onze behoeften onderweg werden voorzien door stalletjes midden op straat.

My Son zelf bleek niet echt heel leuk te zijn. Het zag er allemaal leuk uit, maar behalve allemaal architectuurdingen en vergelijkingen met andere gebouwen stond er niet totaal niets uitgelegd. Ook onze lunch viel heel erg tegen, omdat noodles ook echt alleen droge noodles op een bordje bleken te zijn en een noodlessoup ook echt alleen bouillon met noodles erin. Maar alsnog heeft dat onze dag niet kunnen verpesten, want de scooterrit zelf was echt heel leuk. Onderweg was het ook helemaal niet druk, dus je kon je lekker de mooie rijstvelden, leuke straatkraampjes en "gelukkig nieuwjaar!" banners concentreren. In het Vietnamees dan he, dat wel.

Door de goede wegen hadden we de 50 kilometer heen en 50 kilometer terug zo afgelegd en hadden we nog genoeg tijd om met de Lonely Planet goede eetplekken te vinden voor zowel cao lao (typisch gerecht voor Hoi An) als Westers eten. Ook konden we onze op maat gemaakte jurk ophalen, Marie helpen met haar keus voor kleren en op zoek gaan naar de o zo beroemde tijgerbalsem van Hoi An, die nog best moeilijk te vinden bleek te zijn. Maar uiteindelijk zijn we geslaagd!
Die jurkjes of andere kleding op maat laten maken was trouwens typisch iets van Hoi An, het zat ook vol met van die winkeltjes om je eigen jas, shirt, pak, jurk of zelfs schoenen te laten maken. Ideaal, en de vrouwtjes van de winkel waar wij waren geweest, Ha Na, waren heel lief en meedenkend. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat het resultaat op Facebook staat.

En het werd weer tijd om door te gaan, naar Nha Trang dit keer. Ha Noi bleek ook nog een leuk, niet toeristisch strand te hebben wat we nog even per fiets hebben bezocht. Gelukkig bedachten we op tijd dat we beter bij een strandtentje konden eten dan in het centrum zelf, want er kwam enorm veel zand van ons af. Onze broodjes daar werden nog even bij een winkel ertegenover gehaald, maar al snel daarna konden we eten en terugfietsen. Ons afscheidcommite (Marie en onze andere kamergenoot) stonden al klaar.

Alhoewel ik daar niet per se lang aan dacht, m'n gedachten waren al snel op de weg gefocused toen onze scootertaxi's ons op kwamen halen. Wat een gerace! En dan natuurlijk ook nog eens zonder helm en door ministraatjes. Gelukkig kwamen we allebei veilig aan en konden we beginnen aan onze busreis naar Nha Trang, het zogenaamde Russische strand- en uitgaansstadje.