Laatste stad Vietnam! Ho Chi Min

'SG' is voor mij altijd de afkorting voor Singapore geweest, maar nu heeft het een hele andere betekenis gekregen: Sai Gon. De naam van de stad we nu verblijven, na de oorlog naar Ho Chi Min vernoemd. Onze laatste stad in Vietnam, de éénvoorlaatste stad van onze reis, onze laatste kans om wat Vietnamese cultuur op te snuiven en van de luxe van het toeristische eten hier te genieten.

Bij aankomst was ik nog niet meteen enthousiast over deze leuke stad. Onze acht uur durende busreis was verschrikkelijk geweest, de hotels in de backpackersbuurt waren vies of duur en de wegen waren overvol met scooters. Maar na een kamer gevonden te hebben waar we nog wel aan zouden kunnen wennen voor "maar" 10 dollar (vrij duur als je zag wat we kregen, vergeleken met andere kamers die we hadden gehad), gewend te zijn aan de scooters en vroeg te zijn gaan slapen, heb ik al een veel leukere indruk van Ho Chi Min gekregen.

Sowieso was onze eerste dag daarna leuk, want we hadden een trip naar de Mekong Delta geboekt. De Mekong zelf was niet heel nieuw voor ons, omdat we daar al langs waren gewandeld in Luang Prabang. Toch was het een hele andere ervaring om erop te varen, zeker in een roeibootje. En weer even wat zon opgevangen, daar is natuurlijk ook niets mis mee! Onerweg stopten we en kregen we zogenaamde typische Vietnamese dingen te zien, alhoewel we ons afvroegen in welke mate dit nog echt gebruikt wordt door de lokale bevolking. Sowieso gokten we dat het Vietnamese gezang niet meer echt populair was, want het klonk in onze oren niet heel zuiver.

Toch was het leuk om alles te zien en te doen. We begonnen met het lopen over de markt met veel tassen en olifanten- en kokosnootbeeldjes. Even later kwamen we alweer een bruilof tegen, de zoveelste deze week. De gids vertelde dat al deze bruiloften nu werden gevierd omdat het nieuwe jaar (niet ons jaar, maar het "maanjaar" zoals dat van de Chinezen) eraan komt en iedereen graag nog daarvoor wil trouwen. Hij vertelde ook dat de reden dat ze vaak dronken waren 's ochtends niet was dat ze al vroeg begonnen, maar nog dronken waren van de vorige dag omdat een trouwerij meerdere dagen duurt. De trouwerij was al lang niet meer interessant omdat we er zoveel hadden gezien, dus terug naar het dorpje dan maar, tijd om te kijken hoe ze hier honing maakten. De vrouw bij de bijen wilde ook de hele tijd mijn vinger erin duwen wat ik maar vervelend vond, maar je kon dan dus als je hard genoeg drukte op een plek waar geen bijen zaten verse honing eruit halen. Nog meer honing kregen we in een verse honing thee, waarbij we echte pindarotsjes kregen, even een leuk momentje voor Maartje.
Verder hebben we nog een slang mogen vasthouden, wat ik eigenlijk maar zonder nadenken heb gedaan en hem wel eens wilde voelen. Niet eens per se heel gek, wel heel glad en koud natuurlijk. Later zag ik dat het eigenlijk vet zielig was, want de slang werd gewoon weer in zijn donkere minihok teruggestopt. Ach... En later aten we ook bij een restaurantje waar je bijvoorbeeld een bepaalde vissoort die op een olifantenoor leek kon eten, of wat dacht je van eekhoorn of hagedis. Maar die dieren zaten dan verderop gewoon in een kooi, ook echt gewoon alleen een kooi. Niets lekkers voor de eekhoorntjes om in te liggen of mee te spelen en geen ruimte. Gelukkig vond Maartje al snel afleiding met kokosnoten om de sfeer wat op te vrolijken.
En hoe kan ik het vergeten, we hebben ook nog gefietst! Het duurde even voordat Maartje een werkende fiets had, de andere fiets kwam blijkbaar niet vooruit als je trapte. Ook een andere jongen had even moeite om iets uit te zoeken waar je vooruit op kon komen, maar toen konden we gaan. De fietsen bleken niet helemaal voor het pad gemaakt te zijn, maar het zou ook niet boeien als je een lekke band zou hebben, want tien minuten later arriveerden we toch weer bij het restaurant.

Tot slot hebben we nog souvenirs kunnen kopen bij een kleine kokosindustrie. Maar onze zin in iets lekkers was al gelijk verpest toen we iets mochten proeven waar, waren ze even vergeten te zeggen, durian in zat. Wel super grappig, want Maartje wist precies wat erin zat, terwijl ze het alleen maar in haar leven had geroken, nog nooit gegeten. Bij dit winkeltje kon je trouwens ook van die sterke drank kopen waar dan slangen of andere insecten in zaten voor de geinteresseerden, dit soort drankjes zie je best wel veel in Vietnam. Maar geen souvenirs voor ons, past toch niet in onze tas, dus weer op naar de boot en weer op naar huis. We hebben niet per se veel geleerd vandaag, maar het was echt een leuk dagje omdat we lekker veel op het water hebben gevaren en weer even het simpele leven hebben gezien, in plaats van al die stad.

Die tours zijn super handig om bij de toeristische dingen te komen, zo hadden we de volgende dag een tour geboekt naar de Chu Chi tunnels, toch nog wel een eind weg van Ho Chi Min. Deze dag was echt nog leuker dan de dag ervoor, omdat het echt interessant was om te zien. Tijdens de oorlog in Vietnam zijn er echt enorm veel tunnels onder de grond gegraven, in dit gebied waren het dan vooral het Noord-Vietnamese leger en de rebellen van Zuid-Vietnam die hier voor de Amerikanen konden schuilen. Ik vond het ten eerste heel indrukwekkend dat er gewoon zoveel tunnels waren, ze hadden er echt hun hele leven. Alles was met elkaar verbonden en ze hadden ook gewoon kamers om bijvoorbeeld te koken, te slapen of de vrouwen en de kinderen veilig te te laten verblijven. Ze konden gewoon via het tunnelstelsel naar een andere stad. Ten tweede vond ik het knap dat ze het hier hebben overleefd. Ze hadden meerdere verdiepingen, waardoor het erg benauwd en warm was en er ook gewoon mensen zijn gestikt door het luchttekort. Logisch dat veel mensen die nu nog leven claustrofobisch waren, want je kon ook niet even naar boven om wat frisse lucht te halen. Verder waren ze natuurlijk ongezond door het gebrek aan drinkwater, zon, lucht en eten. Het enige wat ze aten waren aardappels, rijst en iets waarvan ik het woord kwijt ben, het kwam in de buurt van "wasabi". Van deze peulvrucht kregen, volgens de gids, de mensen ook heel erg buikpijn door het te veel te eten, waardoor ze 's nachts niet konden slapen en andere bepaalde dingen gaan doen. Waardoor dan weer veel nieuwe kindjes kwamen. Nog een probleem erbij. Ten slotte vond ik het heel interessant om te zien hoe creatief de bewoners van de tunnels werden. Ze konden de tunnels blijkbaar vet goed verstoppen, want de Amerikanen hebben ze pas laat ontdekt. Ze stopten chili in de luchtgaten zodat de honden hun geur niet konden ontdekken. Ze maakten extra gangen in de tunnels om de Amerikanen te misleiden(niet de Amerikanen zelf trouwens, die waren te dik om in de gaten te kruipen, maar ze gebruikten bijvoorbeeld Filipijnse mensjes om de vechten tegen Vietnamezen), kwamen 's nachts de tunnels uit om te vechten of toch nog wat eten bij elkaar te krijgen, maakten tunnels die naar plekken 70 meter verderop leidden om de rook van het koken eruit te laten, maakten de tunnels smal om je er niet met geweren in te laten passen en bouwden de kamers in de vorm van een driehoek zodat een bom maar minimale schade aan zou kunnen brengen. Eigenlijk moeten ze sowieso al heel slim zijn geweest, omdat ze nooit in hun eigen vallen trapten en de weg blijkbaar gewoon konden vinden in al die gangen.
Die vallen waren niet alleen ondergronds, maar ze hadden ook verschillende soorten vallen boven de grond die we ook hebben zien werken. Echt gruwelijk om te zien eigenlijk, maar je moet blijkbaar of goede wapens hebben of slim zijn. Ook gebruikten ze veel bommen tegen de honden en tanks. Iets anders grappigs was dat ze speciale sandalen maakten: hier maakten ze de zool op precies de andere manier als een normale zool. Daardoor leek het alsof je precies de andere kant op had gelopen. Als de Amerikanen je dan vonden en je pad wilden volgen, liepen ze dus precies de verkeerde kant op!

Na nog even een documentaire te hebben gekeken waar natuurlijk weer iedereen hartstikke aan het lachen was en stoer was, ookal was het oorlog, zijn we weer richting huis gegaan. Tijdens de busreis zat onze gids trouwens de hele tijd grapjes te maken en te vertellen over Ho Chi Min. Ik heb er niet heel veel meer van onthouden, behalve dan dat hij vertelde dat Ho Chi Min ook wel de scooterstad wordt genoemd. En dat er 10 miljoen inwoners zijn, en meer dan 5 miljoen scooters! Dat is dus gewoon een scooter per twee personen, echt heel veel. En hij vertelde dat er twee doden per dag in de stad kwamen door scooterongelukken, alhoewel ik dat nog steeds niet heel veel vind voor vijf miljoen scooters die ik dan allemaal tegelijk op de weg lijk te zien. En zeker niet veel als je je bedenkt dat er totaal geen regels in het verkeer lijken te zijn. Veel mensen letten niet eens op het verkeerslicht als er al een is. Het oversteken moet je maar gewoon op goed geluk doen, net als in Hanoi. We zagen die ochtend trouwens ook nog even een vrouw met haar kindje (zonder helm) vallen midden op een kruispunt, best wel erg en mensen hielpen ook gelijk, maar niemand leek het echt bijzonder te vinden.

Wij zijn nog helemaal heel hoor en we kijken goed uit. En we snappen dat we er niet vanuit kunnen gaan dat we ook voorrang krijgen als we dat moeten krijgen, dat scheelt ook weer. Dus geen zorgen over ons, wij hebben die avond ook gewoon weer veel rondgelopen zonder problemen, het loopt hier zelfs best prima omdat er gewoon stoepen zijn en nauwelijks wandelaars, dus je kunt gewoon lekker doorlopen. Tussendoor zijn we nog even langs het busstation gegaan, waar het allemaal vet goed geregeld leek te zijn en het echt scheelde met een taxiprijs. Een busreis naar het vliegveld gaat ons 20 cent per persoon kosten, een taxi 4 dollar per persoon... scheelt toch weer!
Dus alles loopt gesmeerd hier, we zijn lekker aan het genieten van onze laatste dagen hier. Wat een dag meer is dan we verwachtten trouwens, omdat ons vliegtuig blijkbaar op zondagochtend in plaats van zaterdagochtend vertrekt. Stond al heel lang vast, maar we hadden even niet goed gelezen... oeps. In ieder geval, geen zorgen over ons, we komen hier weer helemaal onbeschadigd het land uit. Dit keer met een geldige stempel zodat we ook met het paspoort gewoon zonder de problemen door de douane gaan komen.