Goodbye!

En daar kwam ik dan aan in Singapore, wetend dat ik hier na anderhalve dag de komende tijd niet meer terug zou komen. Het was echt weer even wennen om niet constant op je tas te moeten letten, gewoon precies te weten hoe alles werkte en weer op je mobiel te moeten letten omdat je met mensen kon sms’en. Terwijl ik nog eventjes vakantie had, waren de studenten in Singapore al weer begonnen met school. Alhoewel ik niet écht vakantie had, want het was eigenlijk gewoon even tas herinpakken, nog maar even wat mensen zien en dan weer vertrekken.

Het was voordelig voor mij dat school alweer begonnen was voor de Singaporeanen, want daardoor hadden ze alweer een training op de dinsdag. Super leuk dus, want zo kon ik mijn allerallerlaatste training daar meemaken en gelijk al mijn teamgenootjes nog een keertje zien. Ik had natuurlijk al ongeveer drie maanden niet meer gevoetbald, maar dat maakte niet uit. Het was heel gezellig, het ging best wel prima en ik heb er gelukkig geen erge spierpijn aan over gehouden.

Die tas was wel echt een probleem en zorgde ook voor wat slaaptekort en stress. En stress zorgt bij mij weer voor onhandige dingen, waardoor ik bijvoorbeeld ook bijna de was vergeten was uit de machine te halen en op het laatste moment bedacht dat dit ook wel handig was om mee te nemen naar Nederland. Maarja, moest dat óók nog in die tas die al overvol was, ook al had ik zelfs een handige overhoes met Maartje gekocht waardoor er nog net wat meer spulletjes meekonden.
De tas inpakken kon ik trouwens doen in het hostel waar ik tijdens mijn studie al de hele tijd heb geslapen, maar dan in een andere kamer omdat mijn oude kamer al vol zat. Echt super luxe, want dit was een kamer voor twee personen waar ze wel gewoon van ventilatie hadden gehoord en waar ik mijn spullen een beetje uit kon spreiden omdat er ruimte op de grond was.

Na de voetbaltraining en de gebruikelijke “supper” erna dacht ik te ontdekken dat ik de kamer voor me alleen had, wat super goed uitkwam zodat ik mijn tas alvast kon herinpakken. Maar toen ik al een paar minuten bezig was met in en uit lopen, ontdekte ik dat er wél iemand was thuisgekomen en al in bed lag, oeps! Snel deed ik het licht uit en dook in bed, maar de volgende ochtend zei ze dat ze helemaal niets had gehoord gelukkig. Wel een vaste slaper dus. En een heel behulpzaam meisje, want als ze me kon helpen deed ze dat meteen.

Het werd even spannend, maar mijn tas paste met de hoes eromheen nog nét dicht en ongeveer alles kon mee, behalve dan wat oude kleren en volgens Maartje lelijke broeken, dus dat was geen probleem. ’s Ochtends werd ik opgewacht door Joanna bij de Starbucks. We hadden daar afgesproken omdat het volgens haar echt iets typisch is voor (lijkt mij de rijkere) studenten en omdat ik dat in Nederland niet zo snel zou doen. Nog voor de allerlaatste keer kon ik even gezellig doen met Joanna, ik ga haar echt wel missen! Maar tijd om dat te realiseren had ik niet, want daarna had ik nog afgesproken met Daphne om de “lekkerste noodlesoups van Chinatown” te eten(toen ik tegen Joanna zei dat ik die ging eten, wist ze gelijk waar ik naartoe ging) en nog even uit te buiken bij een bar met banken.

Haastig moest ik daarna weer terug naar het hostel, even iedereen gedag zeggen daar en dat soort dingen, zodat ik vroeg in de avond netjes op tijd op het vliegveld stond met Potz, die me uit kwam zwaaien en nog mijn laatste avondmaal met me zou eten. We aten trouwens mijn lievelingsgerecht, Japanse curry, in de kantine waar het personeel van het vliegveld ook altijd at. Daar was het lekkerste eten volgens haar en zij was een echte kenner, want ze at wel vaker voor de lol op het vliegveld.
Daarna moest ik mijn bagage inchecken en omdat ik alleen een tas kleiner dan bepaalde maten en lichter dan een bepaald gewicht mocht meenemen, dacht ik slim te zijn en veel kleding al aan te doen. Zo kwam het dat ik met m’n lompe gymschoenen, zes lagen shirts/vesten, een sjaal aan en een zonnebril op door de controle wilde.
Toen ik me dus net in al die kleren had gepropt, stond me nog een leuke verrassing te wachten: een paar van mijn teamgenootjes kwamen me uitzwaaien! Ze hadden verder nog wat Singaporeaanse snacks gekocht en Potz had een kleine leuke collage gemaakt met wat foto’s van toen ik in Singapore was.

Super gezellig in ieder geval dat ik in mijn laatste uurtje wat afleiding had, want ik ben altijd dood, maar dan ook doodzenuwachtig als ik moet vliegen omdat ik altijd bang ben dat er iets mis gaat en ik dan niet op tijd bij mijn vliegtuig kan komen. Of bijvoorbeeld mijn bagage te zwaar is, alhoewel dat nu niet kon met al die kleren die ik al aanhad. De grootste grap was alleen dat uiteindelijk mijn handbagage nooit gecontroleerd is op volume of gewicht, had ik me daar voor niets druk over gemaakt en had ik dus ook meer dingen mee kunnen nemen naar Nederland!

Met een super leuk gevoel ging ik het vliegtuig in, want alles was goed gegaan en het was natuurlijk super gezellig op het vliegveld. Dit goede gevoel bleef lekker toen ik drie stoelen voor mezelf bleek te hebben en weer in zo’n super luxe vliegtuig zat als eerst. Het goede gevoel verdween voor een gedeelte toen ik acht uur lang op Dubai moest wachten zonder een zitplaats en ziek werd in het tweede vliegtuig. Alhoewel ik doodop was door het niet kunnen slapen, heb ik toch nog een leuke aankomst gehad. En gelukkig had ik afleiding door het leuke gezelschap, dus even geen tijd om te realiseren dat mijn exchange in Singapore nu toch echt voorgoed voorbij is. Bye bye Singapore!