2012 goed afgerond

"Hue? Hoef je echt niet te bezoeken", was de reactie van de partygirls die we hadden ontmoet in Halong Bay. Terwijl Hue juist een leuke cultuur zou hebben. Van die cultuur hebben we uiteindelijk niets meer gemerkt, maar toch leuk dat we even langs zijn geweest. Zo konden we in het volgende stadje extra waarderen dat we daar niet bevroren.

Het was namelijk niet bepaald lekker warm in Hue. Alhoewel we de perfecte start hadden gemaakt : na de busreis zagen we en gelijk een bakker en iemand te vinden die ons naar een "Lonely Planet hostel" wilde brengen. Wat uiteindelijk honderd meter verderop bleek te liggen. Bij de bakker hebben we weer heerlijke broodjes gegeten, dat laat onze dag toch al een stuk beter beginnen dan te ontbijten met vieze koekjes.
De rest van Hue vond ik dus niet heel spannend. Tripadvisor is tegenwoordig onze hoofdadviseur en had ons verteld dat we echt even Kay Tomb moesten bezichtigen. En hoe doen we dat meer a la ons dan op de fiets? "Nee, nee, het is echt te ver om te fietsen", kregen we van iedereen te horen. Maar gelukkig zijn we gewoon lekker eigenwijs as always geweest, want ookal zat de fiets verschrikkelijk, de "wel 12 kilometer!" was zelfs al overdreven. Bij de tomb hebben we niet heel lang gestaan, omdat ze hier niet goed waren in gebouwen onderhouden, er niets interessants uitgelegd stond en het spannendste om te zien de Aziatische toeristen in regenjasjes waren.

Omdat we toch nog wel iets verder wilden fietsen en de weg verder door leuke straatjes leek te gaan, zijn we nog even doorgefietst. Gelukkig hadden we onze regenjas al aan, want het weer werd er niet lekkerder op. Ook alle locals die nu alleen nog verschenen in regenjas gaven niet veel hoop. Het goede nieuws: we hebben lekker makkelijk langs de rivier kunnen fietsen en leuke dorpjes gezien. Die trouwens vol winkels met trouwjurken stonden, gewoon in de middle of nowhere. En we hebben geen lekke band gehad! Het slechte nieuws: het bleek toch wel heel koud te worden, regenjassen blijken niet meer honder procent waterdicht te zijn na een paar regenbuien, en kaartjes kunnen ook niet heel lang meegaan. Dan uiteindelijk nog maar even vragen bij de locals die er zelf niets van snappen en aan een toerist tegen wie we Engels praten, terwijl we overduidelijk alledrie Nederlands waren.

We hebben nog gegeten bij een grappig cafeetje omdat hier de muren helemaal volgeschreven en volgetekend waren door toeristen afgelopen jaren. Helaas was er geen plekje meer over voor ons. Ook was het een opvallend cafe omdat de kinderen van de eigenares gewoon de hele tijd door het cafeetje heen liepen. Eerst leken ze een goede zaak te doen door de bedelaars weg te jagen als die binnenkwamen, maar soms begonnen ze te vechten, en was het moeilijk voor Maartje om er niet tussen te springen...

En dat was Hue dan alweer, want omdat we met Kerst echt een groot feest zijn misgelopen, wilden we met nieuwjaar wel per se in een groter stadje zijn om het te vieren. Zelfs bij deze goede busmaatschappij was de buschauffeur was te lui om ons goed in Hoi An af te zetten en dumpte ons ergens bij een hotel waar enkele gasten een kamer hadden gereserveerd. Moesten wij er daar ook maar meteen uit, terwijl je normaal voor een station van Travel Trekking wordt afgezet met ons ticket van dat bedrijf. Achja, uiteindelijk hebben we ook een hostel gevonden. We hadden super veel geluk, want echt alles zat vol! Maar dat kon alleen maar iets goeds betekenen: het zou druk worden met nieuwjaar.

Om ons laatste avondmaal van het jaar te nuttigen hadden we afgesproken met onze twee grote vriendinnen die we in onze kamer hadden ontmoet. Die ons toch niet zo aardig leken te vinden, want eenmaal het hostel uit renden ze er vandoor. Gelukkig waren we snel genoeg om te volgen en zaten we even later biertjes te drinken in een populair cafe, "before and now", waar nog heel, heel veel andere Nederlanders bleken te komen. Het eten was een beetje experimenteel, maar ik vond het wel heel lekker. Je had gewoon een standaard menu wat je voor je neus kreeg geschoven, en met deze dingen kon je dan zelf spring rolls maken. De vrouw die het uitlegde was een beetje ongeduldig en vond niet dat wij het goed konden, want bleef maar spring rolls draaien en doorgeven aan de mensen die niet binnen een paar seconden er zelf een hadden gemaakt.
Het begon later en later te worden, en uiteindelijk was het super druk bij het cafe waar we weer terugkeerden. En vol met Nederlanders. Plus wat andere westerlingen, en Aziaten die aangaven alleen even te komen kijken hoe westerlingen nieuwjaar vieren. Zelf hebben ze volgens mij een heel ander nieuwjaar, wat ook meerdere dagen duurt. Ons vonden ze wel grappig.

Nauwelijks wetend hoe laat het was, hebben we gewoon gezellig gedaan zonder echt te merken dat het oudjaar was. We hadden drie andere super gezellige Nederlanders gevonden om bij te blijven, plus wat andere gezellige mensen en drie Nederlanderse meisjes die net klaar waren met de middelbare school en al gewoon even door Rusland en China hadden gereisd! Rachel bleek een wielrenfan te zijn en de eet-soulmate van Maartje, dus dat was helemaal leuk. "Hee, een klok!", ontdekte Maartje. Waardoor we gelukkig een paar minuten voor oudjaar toch nog door hadden dat het twaalf uur werd. Super grappig, want in de laatste vijf seconden gingen we in het Nederlands aftellen, en je hoorde het er echt makkelijk bovenuit omdat de andere Nederlanders meededen. 5, 4, 3, 2, 1... Happy New year!