Nog één bergdorpje dan...

Daar ben ik weer, achter een super oude computer deze keer. Ik moest even zoeken naar de USB-poort en schrok toen ik alleen een floppypoort zag... Maarja, niet dat het uitmaakt, want de browser ondersteunt ook alleen een versimpelde versie van Facebook waarbij je geen foto's kan uploaden en sluit sowieso ongeveer elke minuut af. Waar je moet zijn voor dit soort prehistorische computers? In Dalat, een bergdorpje in Zuid-Vietnam, waar de hotels super erg stinken, de baden in de badkamers kraken, het ontbijt op straat wordt gegeven en de motortaxidrivers verdwalen. Laat staan een fatsoenlijke computer aanbieden. Maarja, het bleek toch een plaats te zijn waar je dan toch weer twee leuke dagen kunt hebben!

Het eerste wat we hier hebben gedaan was een wandeling maken langs het o zo mooie meer. Nou, het enige wat me er van bij is gebleven is de grappige erwtenpannenkoek(ofzo? ik kon het niet plaatsen) die ik onderweg ernaartoe heb gegeten, het meer zelf was echt zo niet bijzonder: heel druk, langs een autoweg, nauwelijks natuur of dieren, grauw (wat natuurlijk ook door het vieze weer kwam) en niet eens even een kraampje toen we zin in Cola hadden. Natuurlijk was het na de busreis wel gewoon even lekker om rond te lopen en ik vond het dorpje zelf wel vet leuk eruit zien. Opnieuw weer zielig voor Maartje, dat ze met zo'n overenthousiast persoon opgescheept zat, haha.

We moesten ook nog even opzoeken waar we leuke tochten konden boeken, mountainbiken leek ons wel heel leuk. Na even zoeken en wat oversteekstress omdat we net een scooterongeluk hadden zien gebeuren, vonden we het straatje waar ze in plaats van alle motortochten ook nog andere tours organiseerden. De fietsen zagen er heel goed uit bij een winkeltje waar de mensen ook nog eens enthousiast waren, dus onze keuze was snel gemaakt. Dat die keuze ok nog een goede was, bleek toen we de volgende ochtend gewoon op tijd(!! Hoe bijzonder in Vietnam) opgehaald werden, onze gids echt overenthousiast was, onze handschoentjes van het merk Shimano waren, de mensen allemaal echt perfect Engels spraken en onze fietsen prima waren. Ik verwacht niet dat als je iets huurt hier je een goede kwaliteit krijgt, maar tot nu toe hebben we echt perfecte fietsen of scooters meegekregen.

Aan het begin van ons fietstochtje kwebbelde onze gids nog gezellig over z'n bruiloft en huis met koude douche, maar al snel had hij geen adem meer over om te praten toen er nog een berg aankwam en hij zich niet door Maartje wilde laten inmaken. Echt geniaal om te zien hoe rustig Maartje omhoog trapte en hoe veel moeite hij had om haar bij te houden! We moesten ook wel verdacht vaak stoppen aan het begin, omdat hij "even" z'n jas aan/uit moest doen of aan zijn fiets wilde sleutelen. Hij probeerde vast de schuld aan de fiets te geven. Fietsen zonder stoppen kende hij in ieder geval niet, maar wel leuk dat hij tusendoor dan veel kon vertellen over hun tradities, de producten van Dalat (ook melk! en bloemen voor export naar Europa) en natuurlijk zijn trouwerij en honeymoon. Eenmaal in het bos was het fjin voor hem dat hij door z'n mountainbikeskills ons weer ver achter zich kon laten, want het was best moeilijk fietsen met al die stenen. Al leken de Vietnamezen daar totaal geen last van te hebben, want die reden gewoon op precies dezelfde paden met scooters! Onze motivatie om hard te gaan werd niet groter toen onze gids z'n littekens liet zien tijens een val op z'n fiets. Verder was ons tochtje wel heel mooi en rustgevend. Waarschijnlijk ben ik een beetje te positief over deze dag omdat het gewoon weerheerlijk vond om op de fiets te zitten, dus moet ik m'n mond nu maar even gaan houden. Maar de foto's laten ook nog even extra zien hoe mooi het er was. Helaas heb geen goede foto van Maartjes gezicht kunnen nemen, die ondanks dat ze voorop reed op het natte asfalt, een niet per se schoon gezicht meer had. Wat tot veel lachen van onze gids leidde.

Eenmaal terug met een heerlijk gevoel, werd onze dag nog beter toen we een bakker tegenkwamen. Met lekkere cakejes en iets verderop een winkel met prijskaartjes(lees: geen afdingen! hoe relaxt) tegenkwamen. 's Avonds nog maar even aflsuiten met eten bij een cafe met iets van biologisch eten, smaakte prima. Onze lichamen (een beetje) moe, buikjes vol, tas voor de busreis de volgende dag vol met koekjes en Fristi: een prima einde van de dag. Plus, voor mij dan, dat ik de volgende dag de aller aller laatste verplichte Aziatische busreis heb, woehoe!