Welkom terug

En daar zit ik dan weer, gewoon achter mijn laptop in Nederland. Ik ben weer omringd met familie in plaats van met studenten, moet een jas aandoen voordat ik naar buiten ga, kan mensen weer aanspreken met een ‘goedemorgen’ of ‘goedemiddag’ en ik kan weer ontbijten met heerlijk brood. Het leven bestaat opeens uit treinreizen, Bommel uitlaten, de tafel dekken en boodschappen doen. Ik heb geluk dat ik het super leuk vind om iedereen weer te zien, nog niet naar school hoef, verwend word door iedereen, nog niet hoef te werken en meer dan genoeg warme kleding heb door wintersport. Daardoor lijkt het hier ook nog een beetje vakantie.

Ik was eerst best negatief over mijn leven in Nederland toen ik het zo naar mijn zin had in Azië, maar het lijkt allemaal best mee te vallen. Ik was helemaal gek op het elke dag samen afspreken om uit eten te gaan, maar hier kun je ook gewoon met anderen eten en kun je weer gewoon koken. Ik vond het super gezellig om in een studentenhostel te wonen, maar het is ook lekker om weer je eigen kamer te hebben. Ik vond het fijn dat het leven daar zo relaxt was, maar van de stress heb ik nu nog geen last omdat ik niet zoveel hoef te doen en hopelijk kan ik dat hier ook nog een beetje vast houden. Ik vond het eten daar meestal veel lekkerder dan in Nederland, maar ik ben nu nog volop aan het genieten van het weer brood, yoghurt, kaas en chocolade eten. Het was super dat je daar heel ma Ten slotte was ik bang dat ik Maartje en Joanna, mijn “Maartje” in Singapore heel erg zou gaan missen, maar whatsappen blijkt zelfs met het tijdverschil een geniale oplossing te zijn.

Als ik dan toch één dingetje moet noemen wat ik echt van Singapore mis, is het de veiligheid. Ik voelde me daar toch een stuk veiliger, omdat er altijd wel mensen om je heen waren en ze een stuk behulpzamer zijn. Maar het missen van veiligheid heb ik alleen in nieuwe gebieden in Nederland, dus dit is ook geen groot probleem. Dus nee, ik vind het hier niet stom. Ik vind het leuk om weer terug te zijn en iedereen te zien!

Ik ben ooit begonnen met schrijven voor opa, oma, pap en mam; maar heb gemerkt dat veel meer mensen m’n verslagen lezen. Ik snap dat nooit, want het zijn af en toe echt lange stukken. Maar hoe dan ook, ik vond het altijd super leuk om te horen dat jullie mijn reisdagboek hebben gelezen en mijn foto’s hebben bekeken! Als beloning heb ik dit laatste stukje proberen kort te houden ;)
Tot snel! Niet via dit dagboek, maar in real life!

P.S. Wij zijn allemaal erg benieuwd wie opa en oma Boekel zijn!