Afscheid van Laos

En toen was het dus zover, we moesten Laos gaan verlaten!

Het was echt indrukwekkend om door de “echte” dorpjes van Muan Ngoi en Muang Khua te lopen. We liepen maar gewoon wat rond en kwamen daar dan langs. We zien al genoeg armere gezinnen langs de weg als we van plek naar plek rijden met het busje, maar het is natuurlijk nog beter om er echt doorheen te lopen.
Het eerste kenmerk van de arme gezinnen, typisch voor een ontwikkelingsland ook, is dat er super veel kinderen per gezin zijn. Die al super zelfstandig zijn! Niet de oudste zusjes,maar de wat jongere zorgen voor de allerkleinsten. Die dragen ze dan gewoon op hun rug of op hun buik. Bijna geen enkel kindje wordt begeleid als ze langs de weg lopen waar ook gewoon auto’s overheen scheuren. De kinderen zijn vaak bezig met koken, spelen, hout zagen, hout dragen, wassen of gelukkig ook gewoon spelen. Er zitten af en toe wat oma’s en opa’s langs de kant die helpen met koken of gewoon bij elkaar zitten om te socializen. Er zijn enorm veel kippen die gewoon overal tussendoor lopen, geen idee hoe mensen bijhouden welke kippen van hun zjin. De huisjes bestaan maar uit een kamer en hebben meestal alleen een bed en een kleedje, alhoewel sommigen ook een tafeltje of zelfs een tv’tje hebben! De hygiene is niet geweldig, ik zag kinderen gewoon voor hun huis plassen en ze wassen zich met rivierwater.

Onze eerste indruk van de mensen en systemen in Laos was niet geweldig. We kwamen net van Maleisie af en dat zat natuurlijk vol met lieve, Engels sprekende mensen en goed geregelde systemen. De mensen uit Laos lijken gewoon minder lief omdat ze wel beleefd probeerden te zijn, maar gewoon geen enkel woord Engels spraken. Er was ook een keer een vrouw die vond dat de buschauffeur super onbeleefd was, terwijl je juist zag dat hij zijn best probeerde te doen! Maar omdat hij nauwelijks Engels kon, sprak hij alleen maar met “you must do this, you must do that” en dat kan dan gelijk zo’n verkeerde indruk geven. Heel soms waren er wel mensen die wat Engels spraken (dit hadden ze dan geleerd van toeristen of zelf aangeleerd, al snappen we nog niet hoe) en deze mensen waren gelijk super geinteresseerd. Ook waren de kindjes van Laos echt heel leuk in de echte “bamboehuisdorpjes” in Muang Ngoi en Muang Khua. Ze zijn gewoon zo blij om je te zien en worden helemaal enthousiast als je naar ze zwaait.
De goed geregelde system zijn dus nooit echt meegevallen. Wel hielp het toen we bijvoorbeeld met meerderen een minivan voor ons zelf hadden gehuurd. Dit was wel wat duurder, maar dan weet je zeker dat de bus aankomt! In plaats van dat niemand er echt iets vanaf weet en de bus dan niet komt opdagen om een of andere redden. Of in plaats van zo’n minivan waar nog tien locals bij gepropt worden. Dus zo kun je het wel een stuk makkelijker maken. Het is wel moeilijk om snel lange afstanden af te leggen. Een bus(je) doet er gewoon super lang over om een kleinere afstand af te leggen omdat er geen snelwegen zijn, er alleen smalle of slechte wegen zijn, en de busjes vaak mensen moeten ontwijken.
Het eten in Laos is ons altijd goed bevallen! We hebben ook gewoon elke keer groenten gegeten alhoewel je dat officieel niet mag doen, maar daar hebben we natuurlijk wel netjes cola voor gedronken na het eten ervan. Ik ben maar een keer een beetje ziek geweest door iets verkeerds te eten, maar dat was dus mijn eigen schuld en dankzij onze superpillen was dit probleem sowieso snel opgelost. We weten nog steeds niet precies wat nou precies typisch eten van Laos is, al zien we wel overal baguettes (en echt lekkere, verse, goed belegde broodjes dat het zijn!), sticky rice (echt heel sticky, je kunt het zelfs als een grote rijstbal meenemen in je hand en dan af en toe wat eraf pakken), pittig eten, spring rolls (we gaan kijken of we deze in Nederland kunnen maken!), en een soort spinazie. Een broodje Lao vond ik heerlijk bij een stalletje, maar toen ik het later nog een keer bestelde kreeg ik gewoon een droog, kaal broodje. Dus ik weet niet of een broodje Lao wel een echt gerecht is. De rest van de gerechten die we hebben geprobeerd waren ook heerlijk, maar zijn we later niet meer tegengekomen.

Wat ons nog het meeste heeft verrast in Laos, was de termperatuur. Het was ’s nachts en ’s ochtends gewoon ijskoud, terwijl het overdag door de zon echt heerlijk weer was. Als je echt door wandelde was het zelfs wel weer heet en moesten we er goed op letten dat we genoeg dronken. We hebben wel altijd een fles drinkwater bij ons, wat echt een uitdaging voor Maartje is, omdat ik die van mij altijd overal en nergens laat staan. Maar uitdroging is gelukkig dus nog niet voorgekomen.
Wat zo fijn is aan de koude temperaturen, is dat er gewoon nauwelijks muggen zijn! In Laos moet je officieel malariapillen slikken omdat er echt gebieden zijn waar het risico dat je geprikt wordt door een besmette mug wordt, hoog is. Maar die muggen waren dus nergens te bekennen, de muggennetten hebben we nooit gebruikt(wel jammer dat ik die heb meegenomen, is weer extra ruimte in mijn tas). Muggenspul wel, al was het maar om de irritantje vliegjes en andere niet-muggenbeestjes weg te houden. Helaas leek de combinatie van muggenspul en Lieske wespen aan te trekken en de beestjes niet echt weg te jagen, terwijl ik het zelf al gewoon vond stinken.

Conclusie: We vinden het echt super jammer dat we Laos moesten verlaten! Wat een super land! Het enige, grote nadeel is dat ze geen Engels kunnen. Laos woordjes zijn makkelijk te leren qua uitspraak, maar het zou fijner zijn als je echt gesprekken met ze kan voeren. Maar de mensen proberen echt heel vriendelijk te doen, het weer is super overdag, het is een heel veilig land, er is heel veel natuur, en het leven is er gewoon zo relaxt. Maarja, Vietnam is ook geen verkeerde reisbesteming natuurlijk.

Het laatste dorpje in Laos was Muang Khua. Alhoewel het Muang Khua echt totaal niets voorstelde, heb ik het hier toch nog leuk gehad. Het dorpje had niet eens een normaal restaurantje voor westerlingen, maar dan wel weer een leuke lokale markt waar je voor 10 eurocent een gestoomde maiskorf kreeg! Super lekker om je mee vol te eten dus, net als de soort minibanaantjes wat geen banaantjes bleken te zijn. Maar wel naar banaantjes smaakten. En de cola kreeg je in een tasje in plaats van in een blikje. Blijkbaar was er ook brood, maar helaas voor Maartje zijn we dit misgelopen en toen we later terugkwamen omdat we erover gehoord waren, was het weg!
Het leuke aan dit dorpje vond ik wel de spannende hangbrug, best wel eng! Ik had al hele scenarios waar een hangbrug misschien beter was dan een stenen brug omdat je je nog vast kon houden als de brug zou breken, maar ik werd al snel verteld dat ik gewoon mijn mond moest houden en de brug over moest.
En hij bleef heel gelukkig. We hadden van anderen gehoord dat er aan die andere kant van de brug een leuk hostel bleek te zijn, en dit was waar! Alhoewel de bedden verschrikkelijk waren, hadden we prachtig uitzicht op de zee, kon je in een soort gezamenlijke ruimte zitten, hadden we een super gezellig Duits koppel ontmoet, en hebben we ’s avonds een heerlijk all-you-can-eat menu gehad met die Duitsers, gekookt door de familie van de hosteleigenaar. Er waren dan drie gerechtjes en rijst, en het was heerlijk!

Toen kwam de reis over de grens. We hadden, super fijn, met allemaal andere toeristen gewoon een eigen luxe busje gehuurd. Maartje zat wel lekker weggepropt en met een irritant zwaaiend ding tegen haar achterhoofd, maar heeft het gelukkig overleefd. Net als de overgevende oma achter haar. Ik heb echt vaak het gevoel: als we dit overleven, moeten we de rest ook kunnen overleven. Dus ik heb er het volle vertrouwen in dat alles ook weer goed gaat lopen als we in Vietnam zijn. Ik ben benieuwd, ik heb er super veel zin in!