Rivierdorpjes nummer 2 en 3: Nong Keow,Muang Ngoi

Ons reisleventje is eindelijk wat reisachtiger geworden. Alhoewel onze kamers in Vang Vieng vergelijkbaar waren met die van viersterrenhotels, komt er steeds meer “”boomhutgevoel” bij kijken als we onze kamer inlopen. De rijk belegde broodjes worden kleiner en kleiner, de service wordt langzamer, de internetconneties slechter en zelfs onze stroom is nu beperkt tot twee stopcontacten en een lamp die alleen tussen 18 en 21.30 uur werken. Maar Laos blijft gelukkig wel Laos: de natuur is elke keer weer prachtig, het weer is elke middag even zonnig en de kindjes hier blijven super vrolijk als ze je zien. Ook van de lekkere broodjes hier hebben we nog lang geen genoeg.

In Nong Keow(Nong Kiau, Nong Kiow, Nong Kheow... etcetera. Ze schrijven hier maar op wat ze horen, dus de geschreven namen kunnen nogal verschillen) hebben we gewoon even echt voor vissersvrouw gespeeld!
Er waren veel tours georganiseerd, maar de meesten waren vrij “saai” en mountainbiken met de kans om een lekke band te krijgen of te verwdalen... nee bedankt. Dit leek ons sowieso de leukste trip en het is in ieder geval cultureel, want waar van je nu nog je eigen vis?
Alleen... die vis vangen lukte niet helemaal. Wel hebben we heel veel lol gehad en het gooien met het net ging eigenlijk hartstikke goed na een paar keer. We waren wel echt heel blij dat de twee professionals er ook zo’n moeite voor moesten doen en die uiteindelijk na de hele dag ook maar een paar kleine visjes hadden gevangen. Ons doen was eigenlijk minimaal een vis vangen, zodat we ons een beetje overlevers zouden voelen omdat we ons eigen voedsel konden vangen. Of we dat doel gehaald hebben, staat nog onder discussie. Maartje had namelijk wel een vis gevangen, maar of die eetbaar was geweest... We hadden trouwens wel heel veel hout gevangen, dus vuur hadden we in ieder geval wel gehad!
Dat zou ’s avonds ook wel nodig zijn geweest om ons een beetje veilig gevoel te geven, want het bos langs de rivier zat vol met wilde zwijnen en koeien! Ze trokken ons eigenlijk niets van ons aan, maar toch eng om van die grote groepen beesten te zien als je dat niet gewend bent. Onze twee gidsen waren niet erg onder de indruk.
De eerste gids was een geniale Duitser, die al heel wat reisavonturen had meegemaakt in zijn leven. Zo had hij even een keer een onbewoond eiland ontdekt en is daar naartoe gegaan met twee anderen die daar een resort hebben gestart. Zijn ze daar even een paar weken gebleven. En hij vertrekt dus ook elk jaar naar Laos en andere landen in Azie om daar minstens een maand te blijven bij een gezin. Zo kan hij hun een beetje helpen met de toeristen (door bijvoorbeeld te bedienen of mee te gaan met dit soort trips) en is hij lekker op vakantie. Van tevoren dachten we dat hij echt geen zin had om met ons mee te gaan. Hij deed de hele tijd onduidelijk toen we de trip wilden boeken, maar dat was later ook omdat blijkbaar de man van het gezin die alles regelde gewoon even weg was geweest de hele dag zonder te laten weten waarom hij terug kwam. Maar de Duitser kende ons al omdat we altijd in dat restaurantje gingen eten, dus we waren bang dat hij zo niet enthousiast deed omdat hij er tegen op zag om de hele dag met ons opgescheept te zitten. Dat viel dus gelukkig hartstikke mee, hij leek het op de dag zelf heel erg naar zijn zin te hebben. De tweede gids, een echte “Laos’er” (geen idee hoe zo iemand heet en de computer is te langzaam om het op te zoeken) werd wel een beetje geirriteerd van ons, leek het wel. Terwijl we zo ons best deden! Alleen ik geloof dat hij niet zo goed begreep wat er allemaal zo grappig was. Ook leek hij uiteindelijk graagn aar huis te willen, maar van de Duitser hoorden we zoveel slechte verhalen over baantjes in Laos, dat hij gewoon blij had moeten zijn dat hij dit baantje als gids had in plaats van zo’n rotbaantje. Zo was er bijvoorbeeld een baantje voor de oudere vrouwen waarbij ze een super steile, lange berg op moesten met hout. En dan kregen ze aan het einde van zo’n berg 1000 kip (10 eurocent). Zo’n berg konden ze ongeveer 20 keer op per dag, maar dat was dan wel het maximale omdat het zo zwaar was. En dat soort verhalen. Super zielig natuurlijk. Toch ben ik nooit depressief geworden van Laos. De arme gezinnen die wij hebben gezien zagen er toch gelukkig uit, omdat ze het zo gezellig leken te hebben. Alsof ze er maar het beste van maakten. En ze hadden natuurlijk geen luxeproblemen. Echt uitgehongerde mensen hebben we gelukkig ook niet gezien.
We sloten onze visdag nog af met een lekkere verse lunch inclusief de gebraden visjes die de gids had gevangen. Daarna moesten we weer terug per tube, wat heeeel langzaam ging. En Maartje heeft veel meer talent om vooruit te komen dan ik helaas. Het was wel echt een van de relaxte dingen die je kan doen in je leven, omdat je gewoon helemaal niets om je heen hoort en ziet behalve af en toe een bootje en heel veel natuur. En de boot van de gidsen die achter ons aan dobberde. Echt een leuke dag, en we hebben zelfs even aan onze lijntjes kunnen werken omdat het blijkbaar minder onbeleefd is om in bikini te lopen als je buiten een dorpje komt.

Het dorpje zelf was trouwens echt heel klein, maar dan waren we toch weer onder de indruk dat er zo’n luxe eten was(een grote menukaart) en zelfs een ATM! Hij zag er wel echt heel nieuw uit, maar hij was blijkbaar ook nog maar 8 maanden oud... Ze zijn dus hard hun best aan hun doen om Laos wat toegankelijker voor toeristn te maken, want het is best lastig om al vooruit te plannen omdat je weet dat je geen pinautomaten tegen gaat komen.
Wat dan wel weer wat minder luxe was, was het guesthouse waar we verbleven. Hotel Phanoi, we vonden het echt best slecht. Het internet viel ongeveer elke seconde weg, het eten was heel duur en liet veel te lang op zich wachten, de kamer en de douche waren koud en de prijs van de kamer zelf was ook niet goedkoop vergeleken met andere hostels. Wel is het leuk dat je een balkonnetje hebt wat uitkijkt op de rivier, hier hebben wij alleen geen gebruik van gemaakt. Maar uiteindelijk was het natuurlijk zo erg niet, ik denk dat we al gewoon heel erg verwend waren door al die andere goede, goedkope hostels!

Muang Ngoi was gewoon super grappig om een keer mee te maken omdat er maar beperkt stroom was. We waren heel bang dat het eten daardoor heel vies zou zijn(geen koelkasten of wat dan ook), maar dat was helemaal niet waar. Ze hadden daar bijvoorbeeld zonne-energie of batterijen.

Via de boot zijn we weer verder gegaan, wat een chaos, maar het is gelukt. Als het niet zo nat en koud was geweest op de boot, zou dit nog een van de meest luxe reismanieren zijn geweest. Het was wel echt super mooi om over de rivier te varen! Overal lopen gewoon locals en wilde(?) koeien en zwijnen!