Luang Prabang, toch niet zo mooi als het zou moete

Onze volgende reisbestemming was Luang Prabang. Dit was nog een heel stuk reizen, dus we moesten vroeg op. Je bent echt veel meer bezig met je voorbereiden om te reizen dan ik had gedacht: je hebt niet per se heel veel “vrije tijd” per dag. Je staat op, moet alles weer in plastich zakjes stoppen, die weer allemaal in je backpack proberen te proppen, naar je ontbijtpoek te lopen, daar te wachten op je eten, te eten, naar de boot of bus te lopen, daar weer te waschten, de reis zelf met lunchstops ertussen t ehebben, aan te komen, te onderhandelen met de tuk-tuk driver, een tuk-tuk nemen naar het centrum, daar hostels langsgaan en vergelijken, of de Lonely Planet bestuderen, inchecken in je hostel, je tas een beetje uitpakken, even verkleden en opfrissen, het dorpje verkennen en alvast nieuwe tickets of activiteiten voor de volgende dag kopen of voorbereiden. Vaak is het daarna alweer tijd om te (wachten op je) eten en tegenwoordig duiken we al vroeg ons bed, al is het om nognaar even te lezen, kletsen of gebruik te maken van de wifi connectie als die er is.

Op onze vrije dagen (als we dus ergens twee of meer dagen blijven) doen we de was (ongeveer tevergeefs), doen we een dagtour, of gaan we hardlopen. Genoeg te doen dus, maar gelukkig blijft er ook nog tijd over om te kletsen of te lezen. Of te kletsen terwijl we lezen, wat meer het geval is bij ons.

De reis naar Luang Prabang is wel noemenswaardig, het was namelijk verschrikkelijk! In de Lonely Planet stond al dat er in de local bussen geen “vol is vol”-regel bestond, maar ze hadden het toen nog niet erover gehad dat de minivans deze ook niet kenden en zelfs de mensen bij een goed boekingsbureau niet te vertrouwen zijn, omdat ze geen invloed op de chauffeur hebben. Zo werd ons verteld dat als we de minivan zouden nemen, we afgezet zouden worden in het stadscentrum, in tegendeel tot als we een grote bus namen. Maar toen we aankwamen en zelfs met een Engelssprekende local uitlegden aan de chauffeur dat we dit speciaal geboekt hadden zodat we in het centrum zelf aankwamen in plaats van het busstation waar we nu stonden, was dit dan maar “jammer voor ons” en weg was de bus. Dus weer geleerd dat zelfs een reisbureau geen garantie kan bieden over de rit. En dat het gebrek aan de regel over zitplaatsen echt heel vervelend is. Alle tassen worden bovenop het busje gegooid en je rijdt het busstation uit zonder te snappen waarom: er zijn overigens nog zoveel lege stoelen in het busje? Maar dan wordt duidelijk waarom: overal staan bewoners langs de weg te wachten tot er zo’n busje langskomt en ze meeneemt. Elke paar kilometer wordt het dus knusser en knusser in het autootje, en plots schijnen er ook opzetstoeletjes tussen de andere rijen te staan. Kinderen mee? Geen probleem, zet ze maar op schoot. En zo krijgen ze makkelijk het busje prop, maar dan ook propvol. Zodat je ook niet in een riem kunt of armleuning hebt, zodat je bij elke bocht (en die zijn er veel! Super bergachtiger hier) alle kanten op wordt geslingerd.

Ik vind het echt heel vervelend en vermoeiend om dit soort busreizen te krijgen. Later bleken de reizen er niet beter op te worden. Het is wel echt een nadeel aan je rondreis omdat je zoveel tijd in een busje kwijt bent. En het verpest ook echt je hele dag omdat je er nog zo lang “ziek” van bent. Zo hebben we ook niet meer echt veel van Luang Prabang gezien die dag. We hebben nog even een broodje gekocht en zijn weer terug gegaan naar het hostel om te slapen. Onderweg zijn we veel, maar dan ook veel te veel Nederlanders tegengekoen. En het hostel zelf leek ook echt een soort boomhut te zijn waar het verschrikkelijk stonk en ook niet bepaald lekker warm was.

Daarom heb ik dit stukje ook maar even vol geschreven over de busreizen en onze dagindelingen, omdat ik verder niet zoveel over Luang Prabang te vertellen heb. Het ligt wel aan de rivier wat natuurlijk even leuk is om langs te lopen, en de volgende dag zijn we ook nog vroeg opgestaan om een leuk parkje in te lopen en een voetafdruk van Buddha te zien! Deze stad was blijkbaar een heel goed onderhouden stad en één van de mooiste culturele steden, maar wij vonden het veel te saai, toeristisch en duur. Wel jammer, maar we zijn er op zich maar even geweest. En het volgende dorpje, Nong Keow, bleek weer helemaal super te zijn!