The time of my life

Natuurlijk was het jammer dat we het hotel uit moesten, maar niet dat de rest van de dag nou zo vervelend was. We hebben van die toeristische dingen gezien in het centrum, dat was mooier dan ik had verwacht! En je kwam ook grappige dingen tegen, zoals rustplaatsen die dan grote ventilators hadden op zonne-energie. Ook hebben we natuurlijk even bij de Merlion gekeken: een standbeeld van een dier wat van de onderkant een vissenstaart heeft, maar aan de bovenkant een leeuw is. De leeuw omdat volgens mij ‘Pura’ van Singapura ‘leeuw betekent’ en de vis omdat de stad zo’n belangrijke haven heeft.
Ook het Asian Civilisations Museum hebben we nog een bezoekje gebracht. Dit was een super mooi museum, maar er was echt té veel informatie. Als je het kort wil samenvatten, heb je dit geleerd: achter elke bevolking zit een cultuur met uitgebreide regels en gedachtes. Achter bijna elke actie die ze doen zit een gedachte. De geesten en goden bepalen eigenlijk bijna hun hele levensstijl.
Ook waren er bijvoorbeeld grappige dingen te zien, zoals het winnende eendje van een Golden Duck Race op de rivier met meer dan 120.000 badeendjes. Of er waren flimpjes van mensen die over hun geloof gingen vertellen, maar zij hielden altijd pauze als je nergens op klikten. Dan gingen ze voor je zingen, neuriën, voor zich uit zitten staren of… op hun mobieltje spelen. Dat was ook grappig.

We hebben dus lang niet alle informatie onthouden die we lazen, en niet eens alle informatie gelezen die er was, maar ik heb wel nog wat weetjes onthouden. Zo kan je niet zomaar het Arabische schrift lezen, omdat je niet weet of het echt Arabisch is, of ‘Jawi’. Dit is Arabisch schrift wat de Maleisiërs overnamen. Alleen omdat ze alleen het schrift, en niet de taal, overnamen, moesten ze wat speciale letters toevoegen om hun eigen klanken neer te kunnen schrijven. De Jawi is een belangrijke taal geworden, dus je kunt het vaak terugzien. Ze hadden hier geweefde dekens met het originele Arabische en het Jawi schrift, maar ik heb de verschillen niet kunnen ontdekken.
Alle enge maskers die we zagen komen oorspronkelijk uit Indonesië en worden hudoqs genoemd. Grappig dat ze vroeger vooral werden gebruikt om slechte geesten weg te jagen en goede aan te trekken, maar ze tegenwoordig vooral in het klein worden gemaakt en gebruikt worden door moeders om hun kinderen te laten schrikken als ze die willen laten schrikken.
Nog iets leuks was dat je veel Chinees porselein had, maar het leek best wel veel op Nederlands porselein. Het had namelijk allebei de kleuren wit met blauw. Het oude porselein van Nederland vonden we toch wel wat mooier.
Ook hebben we de General Xie en de General Fan gezien, de twee poortwachters die in Taiwan God helpen bij de beslissing maken of iemand naar de hel of naar de hemel gaat. Je moet deze natuurlijk zo veel mogelijk eren, omdat je dan een grotere kans hebt om naar de hemel te gaan.
Ook was er een interessant deel van het museum dat over het daoism ging, een geloof dat is opgezet door een filosoof. Hij zei dat er een ultieme staat zou zijn waarin je onsterfelijk zou worden. Maar je zou hier alleen in kunnen komen door een “non-action”, wat er zoals ik het begreep op neer kwam dat je gewoon alles liet doen wat de natuur met je deed. Een bijzondere kijk tegen het leven dus. Pas later kwam de theorie van de yin-yang erbij, waarbij je in evenwicht moet blijven tussen verschillende aspecten in de natuur.
En zo ga ik niet alles vertellen wat ik nog onthoud, dat is niet echt de doel van dit reisverslag. Maar wat ik wél nog wil zeggen is dat we Nederland ook nog tegenkwamen! Je kon namelijk een kijkje leven een Indonesiër en z’n huisje inlopen, waar een pot koffie stond. Op het kaartje stond dat dat de koffie in Afrika en Egypte was “uitgevonden”, maar dat de Nederlanders de eersten waren die ze rond 1700 naar Indonesië brachten. En nog een handige tip: schilderingen van zeekrabben trekken goden aan die voor eeuwig geluk zorgen!

We zagen dat we al super lang rondliepen in het museum en wilden ook nog wat andere dingen doen, dus liepen we weer naar buiten. We hadden nog één tentoonstelling gemist, maar die leek ons toch niet zo boeiend. Bleek dat later dé tentoonstelling te zijn waarmee ze je naar het museum bleek te lokken. We hadden het zelfs op onze toegangssticker staan en het hing overal op buiten, maar dat hadden we toch even gemist.
We hebben nu wel de kortere weg genomen, en konden dit zien toen we later in het zwembad van het hotel lagen(we hadden al uit moeten checken, maar wel een zwembadpas gekregen). Zo lang hebben we helaas niet meer in het zwembad kunnen zitten, want het begon toch echt koud te worden. Nouja, dan maar onder je handdoek kruipen. Wat uiteindelijk ook geen zin meer had omdat het keihard begon te stormen. Aargh, Singapore…

’s Middags wilden we naar een leuk Thais stalletje, wat Joanna ons had geadviseerd. Maar het was even niet helemaal duidelijk waar we nu naartoe moesten nadat we de metro uit waren gekomen, dus moesten we maar even wachten. Ik had het nog steeds super koud door het zwemmen en lustte wel een thee. Fleur had zin in een frappuchino, dus een Starbucks zou ideaal zijn geweest. Alleen een beetje jammer dat we die niet zagen. Dus bleven we maar gewoon staan, afvragend wat we gingen doen. Nog geen minuut later kwam er iemand naar ons toe of we misschien een modeshow wilden bekijken. Ja hoor, dat leek ons wel wat? Waarnaartoe? Oké, duidelijk. En nog geen honderd meter later liepen we op tegen de modeshow én… de Starbucks! De modeshow zelf was wel grappig, er zat nog best wel mooie kleding bij en leuk om te zien dat er ook westerlingen meeliepen. Na een uur modellen kijken was het wel weer genoeg geweest en omdat ik ondertussen al een sms terug had van Joanna zochten we het Thaise stalletje op. Inclusief lief, Thais vrouwtje dat er kookte waar Joanna over had verteld. Ik verstond haar niet heel goed omdat ze echt geen ‘r’ uit kon spreken en een accent had, maar al snel zaten we dan toch met heerlijk eten aan tafel. Het waren echt nieuwe smaken voor me en het eten was heel vers, dus dat was echt een aanrader.

De avond begon toch echt te naderen… Helaas, want Fleur zou vanavond weggaan! Om onze laatste avond te vieren zijn we naar “Adele” gegaan, wat toch niet de echt Adele bleek te zijn er niet eens op leek. Bij Marina Bay zijn er namelijk bijna elke avond wel gewoon gratis optredens van bandjes die nog ontdekt moeten worden of gewoon niet veel willen optreden. Maar het bleek dat deze nep-Adele en haar twee begeleiders ook prima een optreden neer konden zetten. Toen ze ook nog eens afsloot met het liedje “Time of my life” wat wij gisteren toevallig vaak hadden geluisterd, was dat wel een hele mooie afsluiting!

We vonden het jammer dat het alweer afgelopen was en liepen maar weer terug naar het metrostation. Wat echt nog een heel stuk binnendoor lopen bleek te zijn. Het was wel grappig, want de Esplanade Theatres zijn dus cultureel omdat er veel optredens zijn, en blijkbaar trekt de omgeving daardoor ook dit soort mensen aan: het metrostation zat vol met groepjes dansende mensen. Helaas maar op één plek, anders hadden we ook nog veel kunnen zien tijdens onze wandeling. Alhoewel we misschien sowieso niet zoveel zagen, want er zat een flink tempo in om op tijd aan te komen bij het hotel. Gelukkig kwamen we mooi op tijd aan voor de shuttlebus vanaf Marina Bay Sands (wat een service).

De enige zenuwen die we nog hadden vanavond was dat Fleur naar huis moest… “Is dit is al terminal 1?”, vroegen we elke keer als de bus stopte. Maar helaas, het was pas de allerlaatste stop. De buschauffeur werd gelukkig niet zenuwachtig door ons. Op zich kwamen we veel te vroeg aan op het vliegtuig, maar toen Fleur zich nog even omkleedde(warmere kleding, daar kwam de joggingsbroek weer…) en we nog een laatste drankje deden(bij de KFC, wel erg omdat dit al de tweede keer is dat ik daar ben alhoewel ik daar eigenlijk niet wilde komen in Azië), was het alweer bijna tijd om te vertrekken. Super stom, maar het moest. Ik vond het echt super jammer om weer in m’n eentje op weg naar huis te gaan, maar toen ik wel nog net de laatste MRT te pakken had gekregen omdat ik in één keer goed had gelopen, werd ik in ieder geval blij dat ik weer een beetje op kon letten omdat ik niet de hele tijd met iemand aan het kletsen ben ;)

En hierbij nogmaals: Fleur, super bedankt dat je langs bent gekomen! Enne… volgende keer ben jij weer aan de beurt voor het verslag hè.
En Niels en Irene, super bedankt voor de onvergetelijke nacht in het hotel!