Bijna…

Nog maar heel heel eventjes! De tijd vliegt echt, en ik ben ook nog eens best ziek geweest en veel tijd kwijt geraakt aan eindpresentaties en –opdrachten. Daardoor had ik gewoon niet door dat over iets meer dan een week de toetsen alweer beginnen, en twee weken later Maartje zal arriveren!
Ik heb het zo naar mijn zin in Singapore, dus in combinatie met het feit dat ik dalijk nog veel zal gaan reizen met Maartje, blijf ik graag deze weken nog even thuis. Dan hoef ik ook niet meer dingen tussendoor te regelen voor als je weggaat, want dit is toch altijd weer veel meer moeite dan je van tevoren denkt. Maar een groot deel van mijn tijd bestaat nu uit lezen van reisverslagen en het opzoeken van informatie over de landen waar we graag naartoe willen. Alhoewel ons plan elke keer weer verandert ;)

Ik had even de Lonely Planet van Axel geleend en al iets super grappigs gelezen bij de inleiding. Het ging over een typisch Aziatisch verhaal over backpackers: Je bent lekker aan het slapen, wordt gewekt door het gezang uit de speakers van de moskees, motors of een storm. Je staat op van je keiharde bed, merkt hoe verschrikkelijk warm het wel niet is en loopt snel naar het gedeelte (vieze) toilet. Daar zie je weer hoe vies de grond daar wel niet is(en je moet vaak op je blote voeten lopen), dat de spiegel en wasbak te laag zijn en dat de douche niet warm wordt, ook al zet je hem op de warmste temperatuur.
Eenmaal buiten probeer je in de schaduw te blijven, onderhandel je over alle prijzen en zit je al snel aan een bakje noedels. Als je in je eentje of met een klein groepje bent, zullen er al snel locals op je af komen die graag willen weten waar je vandaan komt, etc. Ze zullen al snel met je op de foto willen en zullen dan weer weggaan of je gaat met ze mee voor karaoke.
Dat karaoke is me nog nooit overkomen, maar ik weet wel dat karaoke super populair is om uit te gaan in Singapore en Maleisië. Verder kon ik echt alles in het verhaal herkennen, ook al ben ik alleen nog maar in Singapore, Maleisië en Indonesië geweest. Ik miste alleen nog een verhaal over het doodenge rijgedrag van alle scooters, motors, auto’s en bussen! Even verderop stond er nog een kenmerk van een backpacker: ‘’Being able to recount more than one “I almost die” story’’. Geniaal, en zeker zeer herkenbaar.

Verder ben ik maar begonnen met het bekijken en meer lezen over de ‘Highlights of South-East Asia’ volgens de Lonely Planet, omdat ik gewoon niet wist waar ik moet beginnen. Alles lijkt zo mooi en je hoort zoveel leuke verhalen over verschillende plekken.
Uiteindelijk zijn Indonesië en de Filippijnen afgevallen omdat je hier met het vliegtuig naartoe moet of er te weinig te doen is, zijn Cambodia en Thailand afgevallen omdat Maartje daar later natuurlijk nog veel van gaat zien, is een groot deel van Maleisië afgevallen omdat ik dat al heb gezien. Dus dat scheelt al. Het blijkt moeilijk te zijn om rond te trekken in verband met het slechte vervoer en voor Vietnam moet je op tijd beginnen met een Visa aanvragen, dus we zijn druk bezig met kijken waar we nu echt naartoe willen. Vietnam, de Cameron Highlands en Laos vormen nu de schets van ons reisplan. Echt jammer dat we “maar” zes weken hebben! In ieder geval houd ik gewoon in mijn achterhoofd dat ik echt nog wel een keer terug kan komen in mijn leven om de rest te ontdekken, dus dat ik dan de rest wel kan ontdekken. Ik heb er in ieder geval super veel zin in om lekker met Maartje rond te trekken en alleen maar mooi meegenomen als we dan ook nog vette dingen gaan zien!

En nog eventjes wat nieuws uit Singapore: Ik verwachtte dat Singapore echt saai zou worden omdat de toetsen eraan kwamen met al die hard studerende Singaporeanen, maar het tegendeel wordt bewezen. Veel exchangers blijven thuis omdat ze dalijk nog na de examens gaan reizen en gaan dus sneller even mee iets leuks doen. De Singaporeanen worden gek van het leren en zijn blij als je even met ze af wil spreken. Verder weten ze ook wel dat je bijna weggaat, dus proberen ze ook sneller tijd voor je vrij te maken. ‘De brug’ is best vol elke avond, in ieder geval totaal niet verlaten.
Hierdoor kan je ook weer even iets anders doen dan alleen even ergens gaan eten of een biertje drinken. Zo ben ik afgelopen weekend naar het National Museum of Singapore geweest, wat echt super interessant was. Het was ook op een leuke manier gedaan met veel film en bij alles een audio-uitleg die je kon aanvragen via je eigen tablet die je aan het begin kreeg. Zo had je ook een geniaal fragment van een nagespeelde situatie met verwende Britse vrouwen die aan het klagen waren over de hitte in Singapore en dan de gedachten van hun Indiase bediende die heemaal gek van ze werd. Tessa was ook geïnteresseerd in alles en zo kwam het dat we uiteindelijk niet eens alles hebben kunnen zien voordat het sluitingstijd was, super jammer.
Sommige dingen werden ook veel meer uitgelegd dan in de standaard korte stukjes over de geschiedenis van Singapore, bijvoorbeeld veel over de mishandeling van Singaporaanse Chinezen door Japanners in de oorlog. Of over hoe de Nederlanders tegen de Engelsen aankeken toen ze Singapore in bezit namen. Of hoe Singapore enorm is ontwikkeld door de meest gevaarlijke Indiase gevangenen die hiernaartoe werden gestuurd om te werken aan wegen en gebouwen.

Ook ben ik nog met Tessa gaan lunchen op een juist echte toeritische manier: aan de Orchard Road met een ministukje appeltaart voor ongeveer 5 euro. Ik wilde eerst nog een ijsje nemen, maar dat zou dan ongeveer 8 euro worden… Lekker was het wel! Alhoewel Tessa’s appeltaart lang niet in de buurt kwam van de lekkere Nederlandse taart. Daarna zijn we nog een biertje gaan drinken met “nacho’s met kaas”, waarbij we weer merkten dat kaas hier niet echt kaas is.
Afgelopen woensdag heb ik blijkbaar iets anti-toeristisch gedaan, want toen had ik afgesproken om met Joanna uit te gaan. Ze had nog een vriend meegenomen en samen zouden we dan naar Zouk gegaan. Dit is één van de grootste en populairste clubs in Singapore, dus die moesten we natuurlijk even uitproberen. Maar ik heb de hele avond gewoon geen enkele niet-Aziaat gezien, dus blijkbaar hadden we gewoon een unieke avond of komen andere toeristen hier blijkbaar niet. Zouk zelf was echt leuk, en het was niet zo propvol als normaal. Ook van tevoren was er blijkbaar, super handig, een winkeltje waar je je drinken kon kopen. Je kocht dan gewoon een fles, maar kreeg er gelijk ijs en bekertjes bij. Hebben ze slim gedaan, want ondanks dat er eigenlijk geen drank op straat gedronken mag worden, wordt dat hier totaal genegeerd en zaten de pleintjes vol met groepjes Singaporeanen. Tot m’n grootste verbazing lieten de cafés hun stoelen zelfs ongetekend buiten staan, dus je kon er ook nog even een stoel bij pakken als je dat wilde. Het gaf wel een hele leuke sfeer. Zouk bleef wel langer open dan een gemiddelde club, maar sloot toch ‘al’ om vier uur. Aan het einde had Joanna opeens aardappelpuree ergens vandaan gehaald en het smaakte goed. Geniaal dat je dit normaal gewend bent om als avondeten te eten, en het hier als snack na het uitgaan wordt gebruikt.

Om nog even wat meer cultuur op te snuiven en even bij te komen van het uitgaan woensdag zijn we donderdag nog naar de film te gaan. Ik had gezegd dat ik wel echt iets Singapore-achtigs wilde zien, dus zijn we naar ‘ah boys to men’ gegaan. Aan het begin vond ik het maar tegenvallen, met super slechte special effects, niet echt een verhaal en slecht acteerwerk, maar uiteindelijk was het wel heel grappig. Het was gesproken in dialect (Singlish), maar dan wel met een Engelse ondertiteling zodat je alles kon begrijpen. Dus dat was gewoon grappig om ze met alle ‘lah’s’ en hun accent te horen, maar ze wel gewoon te begrijpen. Het was ook grappig dat hun grammatica echt vereenvoudigd wordt. Want dan hoor je ze iets anders zeggen met bijvoorbeeld vervoegingen van werkwoorden dan wat er in de ondertiteling staat in goed Engels.
Verder was het super leuk om een film te zien die zich afspeelt in je leefomgeving. Je herkent bijna alles en ze hadden mooie luchtopnames genomen. Ik vond het wel heel erg zonnig voor Singapore, ik denk dat het lang geduurd heeft voor ze om die opnames te maken omdat ze elke keer op zonnige dagen moesten wachten. De film ging trouwens over het leger, in Singapore moet elke jongen na de middelbare school twee jaar naar het leger. De eerste negen maanden hiervan verblijven ze op een eiland waar je dan in een groepje terecht komt en de standaard dingen geleerd krijgt. Wel vet leuk om te zien hoe het daar dan aan toe gaat, want alles in de film was gebaseerd op de waarheid. En ik herkende mijn drinkfles en sportschoenen die iedereen daar heeft, die ik zelf ook had gekocht in een legerwinkel.
Een andere poging om nog even cultureel te doen was niet helemaal afgelopen zoals de bedoeling was. We wilden met een paar mensen gaan kijken bij ‘Deepavali’, een feestdag uit de Indiase cultuur. Hierbij gaan sommige mannen zichzelf dan bewijzen door enge dingen te doen met haken in hun huid en over hete kolen te lopen. Maar het was super moeilijk om echt een rooster te vinden met wanneer alles gebeurde en de locals wisten er ook niets vanaf omdat zij het als klein kind al een keer hadden gezien en er nu niet meer geïnteresseerd in waren. Alhoewel we op internet hadden gelezen dat er sowieso twee festivals zouden zijn, waren deze gewoon nergens te vinden. De mensen in Little India zelf wisten er ook niets vanaf en de echte leuke dingen die we hadden kunnen zien waren blijkbaar ’s nachts al gebeurd en nu zou er niet veel boeiends meer te zien zijn. En het was ook nog eens de hele tijd aan het regenen, wat de situatie er niet beter op maakte. Om dan toch nog maar iets cultuurs te doen, hebben we rondgevraagd waar we ‘Indian beers’ konden dronken en hebben we dit gedaan. Ook hebben we aan het einde nog boodschappen gedaan in Mustafa, een enorm winkelcentrum wat vierentwintig uur per dag open is. Ze hadden echt álles, ook als je hier een bepaald dieet had, zou je hier goed terecht kunnen met hun anti-glucose, anti-dit, anti-dat producten. Helaas hebben we echt een halfuur in een vijf-man-lange rij moeten staan omdat de meeste mensen hier echt insloegen en de dames achter de kassa’s echt te langzaam voor woorden waren. Het was vooral vervelend omdat je echt gewend bent aan super snelle mensen in Singapore, ik heb hier nog nooit een langzaam iemand gezien. Tot die avond dus.

Dus helaas, geen Deepavali, maar het was wel nog heel gezellig en ik heb gelukkig al genoeg andere leuke dingen in Singapore gezien. Ik ga het echt missen hoe makkelijk het hier is om even iets cultureels of gewoon ander leuks te doen. En dat je gewoon elke dag minstens één keer gezellig uit eten gaat. Dat het al gewoon heel leuk is om naar school te gaan. Ik denk best veel na over de dingen die ik ga missen omdat je het daar rond deze tijd toch wel over hebt met anderen. Maarja, laat ik daar nu maar niet meer aan denken, laat ik maar gewoon denken aan onze reis na de examens, waar ik echt super super veel in heb! En oja, heb ook nog wel een beetje zin in m’n weekend ;) Op naar Bali dit keer!