Tioman again

Omdat ik de vorige keer maar korter op Tioman was en meer bezig was met duiken en de dingen die daarbij hoorden, heb ik Tioman niet echt kunnen ontdekken. We hadden ons van tevoren niet voorbereid op een tripje naar Tioman en wisten uit ons hoofd dus niet wat we konden gaan ontdekken, maar gelukkig had Ida haar “bijbel” bij zich, de Lonely Planet. Er bleek een mooie jungletrack te zijn, een goede duikschool en mooie stranden. Eigenlijk was dat precies wat we ook in de Pherentian Islands zochten, dus dat was mooi meegenomen.

De jungletrack vond ik eerlijk gezegd een beetje nep na de echte jungletocht die ik aan het begin van mijn exchange periode heb gedaan. Er was gewoon de hele tijd een pad met stenen en de “waterval” bleek niet meer dan een stromend beekje te zijn. Toch hebben we een lekkere wandeling gemaakt en zijn we bijvoorbeeld vet gekke bladeren van bomen tegen gekomen. Het leken net dode dieren zonder hoofd waar ik elke keer van schrok, maar het waren gewoon bladeren met zwarte haren die van de bomen afgevallen waren. Best eng.
Aan het einde van de jungletrack werd het pad ook weer een stuk makkelijker, liep je over een gewone geasfalteerde weg en kwam je uit in een ander plaatsje van Tioman. Hier was het strand nog mooier dan waar wij sliepen, dus dat was wel leuk om te zien. Helaas wilde Ida gelijk weer terug en hebben we hier dus niet veel van gezien. Je kon terugrijden met een jeep, dit was wel fijn, dachten we. Natuurlijk was het fijn dat we het stuk niet helemaal terug hoefden te lopen, maar we moesten wel erg lachen om de reis zelf. We zaten echt op elkaar gepropt terwijl we maar met drie mensen op de achterbank zaten, het raam viel er na een minuut uit(!), je werd van links naar rechts geslingerd door het slechte wegdek en er was helaas geen airco.

Het hoogtepunt van deze vakantie was toch wel het duiken! We hebben een prachtige duiktrip gemaakt. Alhoewel mijn eerste keer duiken ook zeker niet verkeerd was in Tioman, was deze trip echt nog veel beter. We hadden een hele dagtocht waardoor we tussendoor lekker konden uitwaaien op de boot. We hadden niet te veel mensen waardoor je niet zo op elkaar gepropt zat. De mensen op de boot deden alles voor je, zelfs je spullen van en naar de boot toe vervoeren.
We bezochten tussendoor ook de “Unfortunate Rocks” en vaarden(voeren?) langs andere eilanden, waardoor het tussendoor ook mooi was om te zwemmen of te snorkelen. Één keer snorkelen was best eng, omdat er vanonder de boot opeens een enorme groep vissen op me af kwam zwemmen en ze in plaats van langs me heen zwommen tegen me aan zwommen of zelfs beten(je voelt er bijna niets van, maar je schrikt wel, zeker als het er veel tegelijk zijn en je opeens heel veel vissen op je af ziet zwemmen).

Het coolste wat we hebben gezien tijdens het duiken waren toch wel de schildpadden! Ze waren zo groot en vonden het totaal niet erg als je heel dichtbij ze kwam. Één was bezig met eten en vond het geen probleem dat er even een groep van zeven duikers om hem heen kwamen zwemmen. Een andere schildpad was aan het zwemmen en vond het goed dat ik naast hem met hem mee zwom, echt heel vet om zo dichtbij te zijn.
Ook hadden we kleine haaitjes gezien die blijkbaar heel bijzonder waren om te zien in Tioman, dus hadden we opnieuw weer geluk gehad. Maar aan de andere kant vond ik ze niet heel bijzonder, we hebben echt veel mooiere vissen gezien. Job vertelde dat sommige duikers na het duiken in een boekje gaan kijken welke vissen ze hebben gezien en dit in hun duiklogboek opschrijven. Dat lijkt me echt wel een goed idee om te doen, want je vergeet weer zo snel wat voor moois je allemaal hebt gezien. Wat ik niet vergeet waren de fel donkerblauwe minivisjes en een geel-rood-zwarte vis die in geel-rood-zwart koraal rondzwom.

Het duiken zelf ging heel goed allebei de keren, ik had ook veel minder last van mijn oren dan normaal, en de rest ook. Ida had haar superpillen ingenomen waardoor ze echt al binnen een minuut op de bodem was, terwijl ze eerst bang was dat het echt niet zou lukken zonder pijn in haar oren. Dus alles ging goed en op de boot had onze begeleider al gezegd dat als we ons gemakkelijk in het water voelden, we ook nog wel door een soort grot heen konden zwemmen. Hier zie je wel weer hoe makkelijk ze zijn in Maleisië, want eigenlijk mag je nog helemaal niet door iets heen zwemmen als je alleen je ‘Open Water PADI’ hebt gehaald. Maar Job zei ook dat hij bijvoorbeeld al een nachtduik had gedaan, terwijl je dat ook niet mag als je geen cursus voor gevorderden hebt gedaan. Dus het boeit ze echt niet als ze zien dat je gewoon kan duiken.
In ieder geval ging alles dus goed en mochten we één voor één de grot door. Best stoer, want er stond echt wel een sterke stroming dus je moest goed uitkijken. Veel te zien was er niet, sowieso geen vissen, maar het was wel een kick als je er weer uit was gekomen. Ik was als eerste, dus moest even wachten op de rest. Daar kwamen ze, behalve Ida dan. Ida? Waar was Ida? Ik snapte er niets meer van en zag tot mijn grote schrik dat ik ook onder de 50 zat met mijn lucht. Ik had geleerd dat je als je nog maar 50 had al moest beginnen met omhoog gaan omdat je dan ook nog je ‘safety stops’ moet doen etc, dus ik seinde naar de rest dat ik ‘low on air’ was. Maar ze leken niet te reageren. ‘Low on air, low on air’, seinde ik terwijl ik terwijl ik mijn meter vlak voor de neus van iemand anders hield. Het leek de rest niet te boeien dus wachtte ik maar gewoon, en later bleek dat we daar gewoon aan het wachten waren voor een safety stop, iedereen low on air was en Ida al eerder naar boven was gegaan omdat ze moeite had met niet omhoog drijven. Maar het was toch wel even eng.

Na een veel te korte nacht moesten we maandagochtend weer vroeg op voor de ferry om van Tioman af te komen, want die zou er al om 7 uur zijn. Niet dus… Echt weer typisch Maleisië kwam de boot aan om 8 uur, en vertrok rond ongeveer 10 uur toen de ferry vol zat. Slapen in een ferry is niet helemaal mijn ding, dus de terugreis leek best lang te duren. Eenmaal aangekomen bleek het ook moeilijk om een taxi te vinden, behalve als je twee keer zoveel geld betaalde dan nodig was en dit was echt tegen ons principe in. Een taxichauffeur heeft ons uiteindelijk geholpen door de weg te wijzen naar een goedkoper taxistation, ik snapte niet helemaal waarom hij dat deed, maar wel erg aardig van hem. Hier vonden we inderdaad een taxi die ons lekker goedkoop weer naar Johor Bahru kon brengen (meer dan 200 kilometer volgens mij voor nog geen tien euro per persoon, geniaal). De vrouw die reed was super grappig, vond het prima dat we onze eigen muziek aanzetten en deelde snoepjes uit. Ik vond haar vooral heel grappig omdat ze zoals alle Aziatische rijders probeerde zoveel mogelijk mensen in te halen, geen probleem had om over doorgetrokken strepen of op de verkeerde weghelft te rijden en ons zo weer super snel in Johor Bahru had gebracht. Dat mocht ook wel even na die lange reis in de ferry.

Ook in Johor Bahru ging alles lekker snel omdat het rustig was (reizen op vrijdag en zondag is echt verschrikkelijk daar) en zo zat ik ’s middags alweer in mijn hostel om even een lekker warme (nouja… warmer dan in Maleisië in ieder geval) douche te nemen, de was te doen om al het zand uit mijn kleren te krijgen, nog even de foto’s te bekijken en toen lekker vroeg mijn bed in te duiken. Ik vind het echt grappig dat dit weekend zo anders was dan verwacht, maar het uiteindelijk echt een super reisje was! En ik werd nog vaak eraan herinnerd dat ik weg was geweest omdat mensen vroegen waar ik zo bruin was geworden…