Rondsjezen in Penang

’s Nachts werden we gewekt door een enorme donderstorm, dus we hebben vet veel geluk gehad met het weer. Het was overdag echt te lekker weer terwijl het ging stormen toen we binnen waren. Alhoewel we geen ramen hadden, zijn we door de uitstekende daken wel gewoon droog gebleven in ons kamertje. En toen we ’s ochtends naar buiten gingen, was het alweer droog en lekker zonnig. Snel aten we wat brood (met Nonya Kaya, Maleisische kaya… mmm) en liepen we naar het de scooterverhuur honderd meter verderop.

De service daar was niet geweldig, want gisteren was de scooter nog 25 Ringgids, nu al 35. En de helmen bleken voor geen meter te passen, de kilometerteller én de benzinemeter bleken het niet te doen. Maar omdat we te veel zin hadden om gelijk te vertrekken in plaats van verder te zoeken, sprongen we toch maar gelijk op de scooter. Als je hem trouwens niet terug zou brengen, zou je trouwens je borg van 100 Ringgids niet terugkrijgen, gelijk aan 25 euro… Dus de scooter was niet heel veel meer waard volgens mij. Toch deed hij het prima. Ik had nog nooit op een opgevoerde scooter gezeten, dus dat was wel een hele ervaring. Toen ik eenmaal een beetje gewend was aan de “Aziatische regel” volgens Fleur: “Er zijn geen regels, rijd gewoon zoals je wil”, konden we het snelle optrekken gebruiken om na een stoplicht niet in alle stinkende uitlaatgassen van de andere scooters te zitten door snel weg te rijden. Ik vond het uiteindelijk echt geniaal om overal tussendoor te rijden. Eerst was ik bang als we elke keer politie zagen omdat ik geen internationaal rijbewijs heb, maar het leek ze echt niets te boeien.

De weg vinden aan het begin was echt een ramp, omdat iedereen iets anders zei en ik het eng vond om opeens vier rijbanen naar links of rechts te gaan. Ook toen ik aan de rechterkant van een weg stopte omdat mijn horloge was gevallen en er links geen stoep was, duurde het best lang voordat ik weer de weg op durfde omdat de auto’s aan de rechterkant het snelst rijden. Oja, had ik al verteld dat één scooterspielge ook al eraf was? Maar met een rustige Fleur achterop, veel zoeken en veel vragen kwamen we precies uit waar we wilden: Botanic Gardens. Wat een mooie tuin was dat! Overal om je heen had je enorme (hoge!) bossen. Het was een beetje jammer dat de paden er niet zo natuurlijk uitzagen (asfalt) en de meeste plantentuinen afgezet waren, maar alle aapjes en bijzondere bomen en planten maakten het weer helemaal goed.
Aangezien onze kilometerteller het ook niet deed, moesten we maar gewoon op de mening van Maleisiërs vertrouwen. Ze openden dan onze buddy en schatten hoeveel we er nog mee konden rijden. Maar we wilden toch maar extra voorzichtig doen, dus hebben goed in de gaten gehouden of er tankstations in de buurt waren, anders zouden we weer teruggaan. Maar dit ging allemaal prima gelukkig.
Er zou een makkelijke weg moeten zijn naar Bukit Pulau, “The Back of the Island”, en deze vonden we al vrij snel. Fleur heeft hier veel gereden en dan merk je gelijk dat ook heel leuk is om op achterop te zitten omdat je dan zoveel ziet. We kwamen al snel uit bij een berg waar mensen ons over hadden verteld. “Je kunt hier een korte weg nemen of een lange. Ik zou de lange nemen, die scooter krijgt jullie nooit omhoog”, aldus een bewoner. Maar we zijn de uitdaging aangegaan en hebben de korte weg over de steile berg genomen, die hartstikke goed ging! Je merkte wel dat hij er af en toe moeite mee had, maar op niet eens volle kracht konden we toch nog mensen inhalen. Niet slecht dus. We gingen trouwens niet te hard omdat we benzine wilden besparen, want stil staan op een berg zou leiden tot een dilemma om terug te gaan of om een zware wandeling te moeten maken. Maar ook met de benzine ging het prima, want toen we even later aan het einde van ons tochtje door Bukit Pulau tankten, bleken we maar 0,79 liter op te hebben gemaakt... van de zeven liter. Dus ze kunnen goed overdrijven. Ook omdat ze zeiden dat het heel moeilijk zou zijn om nog op tijd terug te komen als we naar Bukit Pulau wilden gaan, terwijl we ’s middags alweer terug reden.

Bukit Pulau zelf was heel mooi! Naast enorme, nieuwe huizend die je totaal niet aan Azië lieten denken, hebben we ook een dorpje gezien waar ze nog leefden zoals vroeger. Alleen dan wel met een benzinestation, internet, etc. We hebben traditionele Maleisische huizen gezien. Ze stonden op hoge palen en bestonden vooral uit hout of ijzeren platen. De meesten waren donkerbruin of blauw. Ook waren er rijstvelden! Alhoewel het minder indrukwekkend was dan ik had verwacht, was het gras er wel echt felgroen, dat was heel mooi om te zien. Om het dorp beter te bekijken moest je waarschijnlijk wel echt de kleine paadjes in, maar aangezien we voor vandaag wel genoeg de weg hadden moeten zoeken, vonden we het wel lekker om op de grote wegen te blijven.

Ook onze terugweg was stoer. We wisselden elke keer af om om de beurt te genieten van de mooie plaatjes. Het eerste mooie wat we zagen was een prachtig uitzicht toen we een andere terugweg namen. We zaten blijkbaar op zo’n hoog punt dat het maar door bleef gaan, ookal ging het minstens net zo steil naar beneden als de weg op de heenweg. Toen we erachter kwamen dat we er geen foto’s van hadden gemaakt, wilden we eerst nog teruggaan, maar dat hebben we uiteindelijk maar niet gedaan. Misschien maar goed ook, want die auto’s en scooters daar scheuren natuurlijk naar beneden.
Het tweede stoere moment was op een grote weg in Penang waar we opeens op uit kwamen. Ookal hadden we geen kilometerteller, we wisten wel zeker dat er niemand zich ook maar iets aantrok van de boren met “max 50 km”. En omdat het gewoon zo vol was met racende scooters en nog veel harder rijdende auto’s was het, zelfs met onze helmen die voor geen meter bleven zitten, maar gewoon het veiligst om mee te rijden op dezelfde snelheid. En dat ging hard!

Dat er veel auto’s en scooters op de weg waren geweest, konden we later ook nog merken. Want toen we de scooter netjes thuis af hadden geleverd (met dank aan Fleur die zonder kaart gewoon even de weg naar de winkel kon vinden toen ik verdwaald was) en we ons in een restaurantje hadden geïnstalleerd, ontdekte ik dat Fleur er eigenlijk best wel... zwart uitzag. Snel veegden we een doekje over ons gezicht, wat echt vieze zakdoekjes veroorzaakten! Heel apart.
Na een niet geweldige maaltijd (je moet dus echt weten waar je moet eten om het zo culinaire eten van Penang te ontdekken) hebben we ons maar gewoon volgegeten met aparte zoutjes en bananenkoekjes en zijn we naar een bushalte gelopen. Het eten was trouwens niet alleen in kleine porties, niet heel speciaal en duur, maar het werd ook nog eens duurder toen we wilden afrekenen. “Ehm, mevrouw… volgens mij zeiden jullie eerst dat het een Ringgid goedkoper was”. Na eerst even niet doen alsof ze het niet begreep, hoefden we toch alleen de originele prijs te betalen. Gelukkig maar, anders voelden we ons al helemaal zo afgezet.

Het eerste busstation bleek weer lekker Maleisisch te zijn… de bussen zouden gewoon komen wanneer ze zin hadden. En er was geen systeem in. Wel wisten we dat de bus met het nummer dat we nodig hadden(gelukkig was Fleur er om die nummers wél goed te onthouden) hier langs zou komen. Tot we begonnen te twijfelen… het duurde wel erg lang. Vroegen we het aan een vrouw, bleek dat die bus hier helemaal niet kwam volgens haar. Dus wij op naar het hoofdbusstation, waar veel bussen langs zouden moeten komen. Ze probeerden hier in ieder geval nog een systeem te maken, want je had precies per station beschreven welke bussen er kwamen. Plus een elektronisch bord waarop precies per bus stond hoe lang het zou duren tot de volgende aan zou komen. Een beetje jammer dat er achter ons busnummer geen getal stond. We zagen wel een andere bus die ook naar onze bestemming zou gaan en die zou gelukkig over nog maar zeven minuten komen! Dat was mooi… dachten we. Maar die zeven minuten bleken uiteindelijk een uur te worden, dus er klopte gewoon helemaal niets van. Maar allang blij dat we een bus hadden, stapten we snel in. En zagen vervolgens dat de bus wel gewoon vrolijk langs het busstation reed waar we oorspronkelijk aan het wachten waren. Zucht. We waren even niet zo blij met de mensen hier, en zij op één of andere manier ook niet met ons: voor het eerst in mijn leven zag ik Maleisiërs geïrriteerd kijken. Toen Fleur op een bordje “niet eten” wees en ik snel mijn popcorn wegstopte, werd het volgens mij wel iets beter.

Aangekomen bij de bus terminal nam ik nog even een douche die bestond uit een mini-hokje met een tuinslang die uit de muur kwam terwijl Fleur (tevergeefs) haar boek uit probeerde te lezen. We waren blij dat we op tijd waren vertrokken, want het had ons door het bussensysteem echt lang geduurd om bij de bus terminal aan te komen. Alhoewel we makkelijk te laat hadden kunnen komen, want onze bus naar Singapore was natuurlijk ook weer te laat. Ik vind trouwens niet dat we er echt over mogen klagen, want de hele reis(10 uur durend dus) kostte ons 10 euro. Misschien hadden ze het nog goedkoper kunnen maken door te besparen op energie voor de airco, want die stond weer veel te hard aan!

En daar gingen we dus weer, op weg naar Singapore. Ik vind het echt leuk dat we dit reisje nog hebben gemaakt, omdat het echt een vakantiegevoel gaf door de Maleisiërs, de mooie buurten en het heerlijke weer. We zijn ook nog eens bruin geworden, wat in Singapore een beetje moeilijk is. Verder dikke respect voor Fleur die zich overal elke keer maar aan aanpaste, terwijl ik er al wat meer aan gewend was natuurlijk. En dat ze de nacht in onze niet zo heel luxe kamer heeft overleefd ;) en dat ze super veel op haar slippers heeft gelopen zonder te zeuren over haar blaren!