Penang verkennen

Wat waren wij blij dat we dekentjes, sokken en warme kleding bij ons hadden, want de busairconditioning stond weer lekker hard aan. Tien uur nadat we waren vertrokken kwamen we aan bij de bus terminal in Penang. Je merkte al gelijk dat je weg uit Singapore was: het was lekker weer, de gevoelstemperatuur lag lager én we hadden gelijk opdringerige Maleisiërs om ons heen die ons een taxi of een busreis aan wilden bieden.

Alhoewel er eigenlijk altijd wel een ATM in de buurt van een busstation is in Maleisië, bleek dit deze keer niet zo te zijn. Heel fijn, konden we dus niet eens buskaartjes kopen naar het historische centrum van Penang waar we wilden overnachten. “De ATM is echt te ver weg om te lopen”, aldus een verkoper. Maar ik kende dat “veel te ver” in Maleisië wel, die mensen zijn gewoon een beetje lui en laten Fleur en ik dat nu niet zijn. Dus vroegen we hoe we er konden komen en zijn we naar de ATM toegelopen. De dichtstbijzijnde bleek op een campus te zijn, dus zo ontwikkeld was Penang nog niet in dit gebied. En zelfs toen we op de campus zelf waren aangekomen, bleek de eerste ATM het niet te doen! Gelukkig bleken er nog wel meer te zijn en hadden we na een tijdje toch wat Ringgids kunnen pinnen.

Het was super leuk om over de campus daar te lopen. Ik ben sowieso helemaal gek van campussen. Ik wist helemaal niet dat ze die in Maleisië ook hadden. Het was er net als in Singapore heel rustig, schoon, mooi en vol natuur. Zelfs de wc’s waren prima! Ook is het goed om te zien dat ook hier veel vrouwen gewoon naar de universiteit gaan, want we zijn er best wat tegengekomen. Oja, ze hadden ook een vrouwenbasketbalteam! Misschien iets voor Eveline? Verder waren er ook weer veel sporten die ze konden beoefenen en hadden ze ook de halls waar studenten konden overnachten. Ookal vertelde iemand dat dit best duur is (dus juist het omgekeerde van Singapore) en ze liever een stukje verderop in een hostel sliepen.

Dat hostels hier goedkoop waren hebben we gemerkt, want toen we eenmaal een hostel inliepen in de Chulia Straat, een straatje vol met hostels, kwamen we erachter dat we nog niet eens 4 euro per persoon hoefden te betalen om te overnachten. Maar niet denken dat alles zo super goedkoop is daar, want Penang is relatief duur voor Maleisië. We hadden namelijk wel een goedkope kamer, maar de kamer zelf sloeg niet echt ergens op. Het had geen ramen, elektriciteit of airconditioning. Maar ach, we hadden een bed, kast, tafeltje en zelfs een eigen wasbak en spiegel. En een grote vriend, een oud mannetje dat altijd alleen in een veel te los badhanddoekje rond zijn middel door het hostel liep. Zelfs de douches en wc’s bleken later prima te zijn en we zouden hier toch niet veel tijd spenderen, dus het was uiteindelijk allemaal wel prima. Behalve de ventilator, die vonden we toch wel een beetje te eng om te gebruiken. Al op stand drie van vijf begon hij heel veel lawaai te maken en hevig te schudden. Ik moest een beetje denken aan de ventilator in de DBSV-kantine na het BART-toernooi…

We sliepen dus in de Chulia straat, een straat in het historische gedeelte van Penang, genaamd Georgetown. We waren er gekomen met een bus waar we veel te lang op moesten wachten, terwijl die om de tien minuten zou moeten komen. Maar ondertussen hadden we het wel gezellig gehad met een Maleisiër die Fleur natuurlijk, zoals alle Maleisiërs, vet interessant vond omdat ze blauwe ogen en blond haar had.
We wilden vandaag dan het historische gedeelte zien, volgens de kaarten die ik in Nederland had uitgeprint bleek er super veel moois te zijn om gewoon langs te lopen. Maar morgen wilden we eruit, Georgetown is maar een klein deel van Penang. Het eiland bestaat verder namelijk uit een hoop natuur, kleine dorpjes, een groot parkgedeelte met stranden en toeristische dingen, een mooie berg (Penang hill) en ”the back of the island”(Balik Pulua), waar de bewoners nog proberen te leven zoals vroeger. Wij hebben zondag dus alleen Georgetown gezien en maandag Balik Pulua, Penang is groter dan je denkt.

Onze tocht begon bij een moskee. Natuurlijk moesten we weer de gebruikelijke gewaden aan, alleen deze waren een beetje voor valsspelers. Want je moest de doek over je hoofd gewoon vasthouden waardoor er best veel haar uit kwam elke keer. En het kon niet tot heel lang worden dichtgeknoopt, waardoor je hartstikke veel been zag als je liep. Maar goed, Fleur boeide het toch niet dat we niet helemaal volgens de regels waren, want ze was beledigd dat ongestelde vrouwen hier niet naar binnen mochten.
Ik vond het zelf wel mooi om te zien hoe rustig het hier was. Je liep even van een drukke weg af en kwam gelijk terecht in totale rust. De moskee zelf was ook wel mooi. We hebben verder nog mooie Chinese tempels gezien en een vissersdorpje waar de familie van vissers sliepen. Het was er allemaal zo relaxt, niemand leek iets te doen, maar gewoon gezellig bij elkaar te zitten. Ik heb trouwens per ongeluk mijn beker van de bubbletea zonder de bubbles zelf in het water laten waaien, toen voelde ik me wel schuldig dat ik zo’n mooi dorpje aan het vervuilen was!

Om nog extra cultureel te doen zijn we nog naar een museum gegaan. Van de geschiedenis hebben we niet veel meegekregen, maar het was leuk om te zien hoe ze daar leefden en we hebben geleerd dat ze vinden dat Nederlanders dik zijn. Ook hing het vol met traditionele kleren die de bewoners dragen voor verschillende gelegenheden. En er stond zo’n super oud fietskarretje waarin een fietser je vervoert.
In het museum zagen we eindelijk wat meer toeristen, want die leken eerst nergens te zijn. En we kregen ook echt het idee dat we de enigen waren door alle locals. Ze waren natuurlijk weer volop aan het zwaaien, toeteren en vragen of ze foto’s mochten maken met je. Één vrouw was wel echt apart, die kwam steeds dichter bij ons en dan ging de rest foto’s maken, alsof we dat niet door hadden.
De avond naderde en we hebben nog even gezeten bij Esplanade, lekker uitkijken op de zee. Een tijdje later zijn we naar de food court gegaan daar en hebben ons eerste lekkere eten gehad(’s middags hebben we gewoon koude(!) chicken rice gekregen, bah), een spicy fish soup. Voor de rest zaten we al vol met speciale Maleisische zoutjes en bananenkoekjes omdat we het eten hier eerst niet meer vertrouwden door die vervelende ervaring. Ook een paar (Nederlandse) toeristen die we tegenkwamen hadden er blijkbaar geen vertrouwen meer in: “Weten jullie misschien waar we een beetje fatsoenlijk eten kunnen krijgen, pizza ofzo? Als het maar niet van die locale shit is.” Terwijl het eten hier in Penang juist zo goed zou moeten zijn!
Na nog een stukje langs de baai te hebben gelopen zijn we uitgekomen bij “Penang Road”, de uitgaansstraat van Penang. Die niet heel druk bezocht was. We waren per ongeluk naar het Westerse café gegaan, dat was wel een beetje stom. We wilden beginnen met de verse jus op de kaart, maar de ober zei dat de ananasjus niet vers was. “De sinaasappel dan?” Ook niet. “Welke dan?” Geen enkele. Apart dat ze dat dan op de kaart zetten. Gelukkig hebben de lekkere mojito’s het weer goed gemaakt. Later op de avond zijn we maar zo vroeg mogelijk weggegaan toen er twee Maleisiërs bij ons wilden komen zitten. Één van hun was naar Nieuw Zeeland geweest en wilde zijn Engels hier onderhouden met mensen die goed Engels zouden kunnen praten, maar uiteindelijk heeft alleen hij gepraat geloof ik. Wat een ramp. Maar gelukkig konden we makkelijk wegkomen met het smoesje dat we weer vroeg op moesten én hij had onze drankjes betaald. We hadden trouwens ook een visitekaartje van hem gekregen voor als we ooit nog een auto daar wilden kopen… Right. Fleur heeft alle visitekaartjes die we kregen van locals bewaard, dus als je ooit nog naar Penang gaat, dan moet je haar maar even vragen voor wat “goede” adresjes ;)