Hooggeëerd bezoek!

Je kent het wel, je houdt je voor dat je je vrije dagen voor een groot deel gaat besteden aan huiswerk. En uiteindelijk zijn er veel te veel andere dingen die dan tussendoor komen, waardoor je opeens geen vakantie meer hebt en nog niets nuttigs hebt gedaan. Dit was opnieuw het geval na mijn weekje vakantie in Singapore. Gelukkig kon ik op één of andere manier na deze week al mijn motivatie terugvinden om mezelf toch nog een paar hele dagen in de bieb op te kunnen sluiten zodat ik vooruit kon werken voor school. Want vrijdag was het dan zover, dan nam ik even een extra weekje vakantie met niemand minder dan Fleur!

Ik moest eerst natuurlijk weer naar die vermoeiende verplichte lecture op vrijdagochtend. Super zenuwachtig liep ik na de les naar de NTU-bus. Eerst stond er nog een twee uur durende reis voor de boeg, maar deze ging gelukkig zo voorbij met m’n boek en bemachtigde zitplaats in de metro (tussendoor was ik nog even uitgestapt om wat Singaporeaans eten voor ons te halen wat ik zelf ook nog niet kende, maar het enige wat nog een beetje te eten was waren de lychee-snoepjes). Eenmaal op het vliegveld aangekomen bleek je daar nog een extra reisje te moeten maken, het is er super groot en je hebt zelfs nog een metro in het vliegveld zelf! Gelukkig was ik op tijd vertrokken en was alles goed aangegeven, dus dat was verder geen probleem. Wat wel een probleem bleek te zijn, waren de enorme groepen Chinezen die aankomen. Want toen ik een glimpje Fleur op dacht te hebben gevangen, was ze alweer verdwenen in de groep. Daarna zag ik haar weer: tevergeefs probeerde ze naar me toe te lopen, maar ze was al opgenomen door de stroom naar de andere kant. Gelukkig heb ik haar later wel weer teruggevonden ;)
En daar was ze dan! Op naar huis dan maar. Waarschijnlijk waren we tijdens het lopen te veel aan het kletsen en laat ik nu vet slecht zijn in praten en opletten tegelijk, dus alhoewel alles (zagen we later) duidelijk was aangegeven, hebben we er super lang over gedaan om de metro te bereiken. We hoopten dat de rest van de week wat soepeler zou gaan.

Heerlijk om een uur later in ons hostel te zitten en even Fleurs grote, (onder andere met pepernoten!) gevulde tas neer te kunnen zetten in plaats van overal mee naartoe te slepen. Een grote tas bleek in het drukke Singapore namelijk niet echt handig.
Helaas mocht Fleur niet blijven slapen in mijn hostel, dus we hadden iets anders geboekt. Het lag in het Chinatown centrum, precies aan de andere kant van Chinatown ten opzichte van mijn hostel. Dus het was wel mijn vertrouwde omgeving, maar toch in een mooier gedeelte. Het straatje zag er ook super leuk uit en bleek later gevuld te worden met super veel westerlingen. Ook het hostel zelf was super luxe. Ik heb nog nooit in zo’n lekker bed gelegen, de douches waren schoon(!) en warm en er waren veel leuke extra’s zoals laptops om te lenen (hoefde ik mijn ultra slome laptop niet mee te nemen voor als we iets op wilden zoeken), nonstop drinken en simpel eten, een grote TV, zitzakken, etc. En niet te vergeten een massagestoel! Fleur had het hostel ontdekt via ‘3 op reis’. Ik denk dat je er vooral veel aan hebt om hier te slapen als je daar veel binnen blijft, uiteindelijk hebben wij er nauwelijks gebruik van gemaakt. Maar het was fijn dat alles zo schoon was en dat het bed zo fijn was. Het concept van slapen was ook heel grappig: je sliep met meerdere meiden op een kamer, iedereen in haar eigen “hokje”. Je had dan wel zelf je licht én een luikje dat je kon openen waardoor ik met Fleur kon praten, echt super grappig. Je zat wel met veel mensen in een kleine kamer (het was een efficiente manier van zoveel mogelijk mensen op één kamer laten slapen omdat er ook hokjes op elkaar stonden) en ik denk dat dat de hostel eigenares ons niet zo fris vond ruiken, want Fleur kreeg opeens tandpasta aangeboden van het hostel en om de vijf seconden hoorden we een spritch van de luchtverfrisser in onze kamer...

Niet normaal hoe fit Fleur nog was na haar reis. Ik heb een stuk van Chinatown laten zien en wat dingen verteld over Singapore, waarna we naar het Golden Mile Complex zijn gegaan om kaartjes te kopen om een reisje te maken van het weekend. Grappig dat Fleur op deze avond nog dacht dat ik de weg goed kon vinden hier omdat deze twee plekken de enige waren waar ik een beetje weet hoe ik moet lopen omdat ik er super vaak kom. Later zou ze vanzelf merken dat ik voor de rest niet zo’n super richtingsgevoel heb...
Super leuk dat er bij de reisbureau’s nog meer dan genoeg kaartjes waren voor dit weekend, ookal was het vrijdagavond. Het werd Penang!

Het was allang donker en omdat we nog moesten eten voordat de tentjes allemaal zouden sluiten(gelukkig wel pas rond 22 uur in Singapore), trokken we direct door naar Bugis. We hadden een speciaal doel daar. Als je Singapore echt wil ontdekken, moet je namelijk sowieso durian proberen. Het zou zogenaamd de vrucht van Singapore zijn en iedereen is er helemaal enthousiast over. Alleen kan het nooit echt uit Singapore komen, ik heb nog nooit een durianplant/boom/whatever gezien en het durianseizoen is nu voorbij, terwijl het weer in Singapore super constant is(helaas...met al die regen). Het wordt nu dus moeilijker om durian te krijgen, maar ik had de dag ervoor nog een whatsappje gekregen van een meisje die een fruitkraam vol met durians had gevonden in Bugis.
Naast ons speciale doel wilde ik ook gewoon de avondgezelligheid laten zien. De winkeltjes en marktjes zijn drukbezocht, overal is leuke verlichting en er was een hawker centre wat natuurlijk typisch is voor Singapore. Er was wel iets vreemds aan de hand, want veel winkeltjes en eettentjes bleken al dicht te zijn. We zijn er nog steeds niet achter wat er aan de hand was, ook zaterdag waren veel dingen gesloten die normaal open waren als ik er rond dezelfde tijd kwam. Op weg naar het hawker centre kwamen we ook nog m’n favoriete smoothiestalletje tegen. Voor minder dan een euro kun je daar een versgeperst sapje krijgen in veel verschillende smaken. Ons diner bestond uit een fish curry noodlesoup en fried dumplings. De smaak was heel anders dan je verwachtte, maar het was lekker!

Op de terugweg kochten we de durian. Je hebt ze in verschillende kwaliteiten, wij gingen voor de medium kwaliteit omdat je natuurlijk niet wil dat zo’n vieze vrucht (Europeanen schijnen ze niet echt geweldig te vinden… Mira zegt dat er onderzoek is gedaan naar de genen en de mate waarin je durian lekker vindt) nog viezer wordt omdat het een slechte kwaliteit is, maar je gaat natuurlijk ook niet veel geld uitgeven als je al weet dat je het niet super gaat vinden. De durian zou niet super smaken, maar de geur zou nog veel erger zijn. Het was ook altijd hetgene wat ik in mijn eerste maand hier rook als ik naar school liep en ik vond het inderdaad niet bepaald lekker ruiken. Als je een durian aanraakt, schijnt je huid nog de hele dag naar de durian te stinken. En ook de lucht kan nogal snel de durian geur opnemen. Vandaar dat er overal bordjes in de MRT ophangen: ‘NO DURIAN’, maar daar trok de verkoper zich niets van aan: “Ik pak het wel in, dan kun je het gewoon meenemen!”. Het was dus best spannend op weg naar huis in de metro, ze zijn er duidelijk genoeg in en Singapore staat nu eenmaal niet bekend als een land waar je makkelijk onder een (altijd hoge) straf uitkomt. Gelukkig is er niets gebeurd, alhoewel Fleurs tas niet al te fris rook aan het eind van de avond.

’s Avonds hebben we de dag afgesloten met een wandeling door Boat en Clarke Quay langs de rivier. De sfeer hier ’s avonds is altijd super. Het is hier heel duur om even een drankje te doen, dus helaas hebben we alle optredens van de bandjes en karaoke zangers gemist in de cafeetjes waar we langs kwamen. Onderweg kwamen we ook nog bij een plaats aan waar je niet zulke hoge gebouwen hebt en konden we het Marina Bay Sands hotel en de Flyer zien liggen, dan merk je ook hoe klein het centrum van Singapore eigenlijk is. Natuurlijk heb ik ook even dé brug laten zien, waar altijd veel studenten naartoe komen. Ook vanavond was het weer gezellig druk. “Ken jij iemand hier?”, vroeg Fleur. “Nee, sowieso niet”, was mijn antwoord. En tien seconden later hoorde ik een meisje van de NTU over de brug mijn naam roepen. Ze probeerde ons nog over te halen om mee te gaan naar een feest, maar we moesten morgen weer vroeg op helaas...

Zaterdag hebben we al lekker vakantie gevierd door lekker bij te slapen en rustig te onbijten terwijl we een dagplan maakten. We hebben nog super veel gedaan die dag, zelfs terwijl we pas laat waren opgestaan en nog twee keer iets vergeten waren(onder andere de durian die lekker lag te stinken in de koelkast daar, dat konden we die mensen niet aan doen om die nog langer te laten liggen...). We hebben vooral veel cultuur opgesnoven in Little India door veel rond te lopen, tempels te bezoeken ‘en in een restaurant typisch eten uit India hebben gegeten met onze handen. Het was vet dat de mensen in de tempel zich niets van je aantrokken. Het was jammer dat we geen gids hadden die ons uit kon leggen waar ze mee bezig waren of andere leuke feitjes kon vertellen, maar het was sowieso al leuk om te zien hoe druk het er was, dat er gewoon mensen voor een microfoon aan het zingen of op een ‘’fluit’’ aan het spelen waren, dat iedereen een soort kaarsjes aanstak en daarmee rondliep en dat mensen melk in fonteintjes gooiden. Overal rook het ook lekker naar wierook.
Één ding is helaas niet gelukt, dat is het bezoeken van de tempel met een enorme Buddha, volgens mij één van de grootste van de wereld. Laat die tempel nu net gesloten zijn omdat we al te laat waren. En voor de nieuwsgierigen naar de smaak van de durian: Het was gek, want ze zeggen dat je het óf heel vies moet vinden óf er van moet houden. Maar Fleur en ik hadden allebei juist dat we het niet heel vies vonden, maar ook niet zo lekker dat je het liever dan een ander stuk fruit zou eten. Ik snap niet waar iedereen het over heeft dat hij zo vies zou zijn, want als je gewoon niet ruikt en niet al te grote happen neemt, is het best zoet! Ik vond het ook lekkerder dan andere dingen waar durian in is verwerkt.

Het was fijn dat we in het restaurant waar we hadden gedineerd nog even een WC hadden waar we onze tanden konden poetsen. Het zag er natuurlijk wel een beetje gek uit. “’The food was too spicy for you?” , dacht een man die binnenkwam, super grappig. Ook hebben we natuurlijk onze handen goed gewassen na het eten met je handen. We hadden weer lekker gegeten, ik weet niet meer hoe het heette. Maar de kruiden en sausjes smaakten super! Ik was wel bang dat het wat duurder zou zijn omdat het ook in een ‘’deftig’’ restaurant was, maar uiteindelijk bleken we voor 8 euro, inclusief drankje, te hebben gegeten. Altijd mooi meegenomen. Het restaurant heette trouwens ‘ The Banana Leaf Apolo ’ en is zeker een aanrader, omdat het volgens mij best uniek is. Het heet trouwens zo omdat je al je eten op een bananenblad krijgt. De auteur van Fleurs boekje over Singapore schreef dat dit een extra smaak aan het eten erop zou geven.

We bleken een beetje ver weg van het metro station vlakbij het Golden Mile Complex te zijn en de bus vertrok al over een uur... oeps. Met een snelle blik op de kaart zagen we dat we het stuk ook wel konden lopen in plaats van weer lang met de metro te reizen die helemaal om reed voor ons. Een beetje overhit kwamen we nog mooi op tijd aan bij de bus, die uiteindelijk een kwartier te laat vertrok. Hadden we net zo goed met de MRT kunnen gaan natuurlijk. Maar goed, hadden we weer even beweging gehad en de bus was toch koud genoeg om snel af te koelen. Op naar Penang!