Relaxweekendje met de multifunctionele waterkoker

Bintan… je hoort echt iedereen erover. Het is een eilandje van Indonesië dat makkelijk bereikbaar is met de ferry vanuit Singapore. Omdat mensen er vet enthousiast over zijn, waren er in eerste instantie genoeg anderen die mee wilden. Maar dan heb je toch weer die stomme presentaties die je opeens nog moet maken, ziektes die op komen duiken, andere afspraken die je vergeten was, etc. Zo kwam het dat ik me had verheugd om te gaan, maar de donderdag vóór het weekend erachter kwam dat er niemand meer mee kon.

Dacht ik dan, want Job’s koorts bleek super snel weg te zijn gegaan, waardoor hij toch nog wel wilde gaan. Het verliep nog steeds niet helemaal soepeltjes, de ferrytijden kwamen niet helemaal overeen met tijden waarop we wilden vertrekken of aan wilden komen, we konden nergens vinden waar we bijvoorbeeld scooters konden huren, we wisten even niet of we al van tevoren een hotel moesten boeken… etc. Hadden we donderdagavond eindelijk kortgesloten wat we gingen doen, had ik weer een echte Lieske-actie waardoor ik geen portemonnee had (lees: geen studentspass, dus geen reizen) en hem op moest halen bij een leraar die er maar niet was. Hij bleek ook geen mobiel te hebben, dus de vrouw achter de balie bij economie kon me verder ook niet helpen. Ze wist wel dat hij nog terug zou komen, aangezien hij dat altijd deed op vrijdag. ‘Maar heb je wel geld om te eten, en om een taxi naar huis te nemen als je hem niet meer ziet?’, was haar vraag. Aangezien mijn antwoord op dat moment nee was, kreeg ik gewoon 50 dollar in mijn handen gedrukt. Die ik dan maar een keer terug moest geven. Echt zo lief! Gelukkig kwam ik , super toevallig, de leraar nog tegen toen hij net naar huis wilde gaan en had ik op tijd nog mijn portemonnee terug gekregen.

Dat betekende dus tóch nog naar Bintan. We waren vroeg opgestaan om netjes anderhalfuur(!) van tevoren bij de ferry aan te komen zoals gevraagd was, maar we bleken de enigen te zijn. Geen probleem verder, want omdat er mensen van de vorige ferry niet op waren komen dagen, konden we binnen een halfuurtje vertrekken. Het was super grappig, want de ferry terminal zag er professioneel uit, maar de regelingen waren het totaal niet. De gesloten gate waar we naartoe liepen zou allang geopend moeten zijn, de ferry vertrok te laat en het personeel sprak gebrekkig Engels of wist nergens wat vanaf. Gelukkig kwamen we wel gewoon aan in Bintan.

Omdat we pas op het laatste moment hadden besloten om te gaan, hadden we verder niets geregeld qua slaapplek. Dit leek ons geen probleem te moeten zijn, maar helaas waren ‘Shady Shack’ en alle andere studentenplekken nu wel al bezet! Dat betekende dat we wel naar een resort moesten gaan als we een dak boven ons hoofd wilden hebben die nacht. Ik vond het aan de ene kant heel jammer omdat we nu veel minder snel andere studenten zouden tegenkomen én ik graag even twee nachtjes echt wat primitiever had geleefd om dat ook mee te maken, maar dit was ook wel lekker luxe. We hadden het goedkoopste resort genomen (ongeveer vijftien euro per nacht), maar dat was alsnog super luxe. Er was veel te veel personeel wat alles graag voor je wilde doen. Ik mocht niet eens zelf m’n flesje vullen bij de watercooler, dat kwam een werknemer daar al voor me doen toen ik naar het apparaat toeliep. Verder hadden we een privé zwembad en strand, groot huisje(we hadden al bedacht dat we hier tien mensen op de grond hadden kunnen plaatsen als je met een groep zou gaan), schone badkamer(!) inclusief zeep en alles, een tv en een goed werkende airco.

Na het huisje bekeken te hebben, wilden we de rest ook wel even ontdekken. Alleen bleek er niet veel te zijn. We zaten echt in the middle of nowhere. We hebben best een lange wandeling gemaakt, maar het enige wat we tegenkwamen waren wat vissershutjes (wel leuk om te zien, maar er waren helaas weinig mensen) en een klein winkeltje waar we voor belachelijk weinig geld water, eieren, noodles en Milo hebben gekocht. Ook hebben we een paar groepjes mensen gezien, maar in tegenstelling tot Maleisië bleek gewoon niemand Engels te spreken. Dat vind ik super jammer, want het is zo leuk om met de plaatselijke bevolking te kunnen praten. Wel vond ik het al gewoon super relaxt om tussen al die natuur te lopen, en je werd helemaal vrolijk van alle bewoners op hun scooters die enthousiast naar je zwaaien, lachen en roepen.
We kwamen net op het goede moment thuis, want daarna begon het even te regenen. Geen probleem verder, want we hebben hierdoor ontdekt dat waterkokers prima kunnen functioneren als pannetje om je noodles of eieren in klaar te maken. Als je hem wel elke keer uitspoelt, want het zag er na elke “maaltijd” niet heel fris meer uit... Verder had Job ook nog een pak kaarten bij zich en heeft me ‘stressen’ geleerd, waardoor het voor we het doorhadden alweer een paar uur later was en het weer allang weer opgeklaard was. We zijn ook nog even gaan zwemmen, wat moeilijker bleek te zijn dan gedacht omdat het strand heel ondiep was aan het begin en het best koud werd ‘s avonds. Ook het voetballen erna bleek moeilijker te zijn dan gedacht voor mij, omdat ik op één of andere manier niet meer kon richten zonder schoenen en Job wel erg vaak de bal moest gaan halen. Tijd om te gaan eten dan maar.

Net als de rest van het resort, bleek het restaurant(met uitzicht op zee!)daar prima te zijn. Omdat het dus zo ver weg van alles lag, waren we ongeveer verplicht om daar te blijven eten. Ik was bang dat het eten er veel te duur zou zijn. Voor Indonesië was het ook duur, maar het bleek alsnog maar een paar euro te zijn en de kwaliteit was gelukkig goed. We wilden eerst voor de pizza gaan, maar hebben uiteindelijk cultureel voor de Indonesische saté gekozen(goede keus!). De smoothies waren er echt super vers en mooi aangeboden. Ik probeerde er een foto van te maken en op te sturen via Whatsapp(jaja, we hadden ook wifi natuurlijk), maar die werd helaas niet helemaal herkend.
’s Nachts hebben we heerlijk relaxt rond kunnen hangen in het restaurant, alhoewel je het strand verder niet echt meer zag omdat het zo donker was. Maar het was toch rustgevend, onder andere door de muziek op de achtergrond en de heerlijke ligstoelen. We hebben natuurlijk ook gelijk even op Facebook gechecked waar alle DM’ers mee bezig waren en of er nog spannende nieuwtjes over het WK wielrennen waren. Opeens zagen we lichtjes op het strand, wat geen boten konden zijn. We zijn gelijk gaan kijken en ontdekten dat het nachtvissers waren. We hebben gezien hoe ze vissen vingen en daar met hun hoofdkoplampen op zoeken waren naar zeevoedsel, dat was wel heel cool.

De volgende ochtend zijn we met cultuur begonnen door naar lokale programma’s te kijken(er was niet veel anders op tv). Wat me opviel waren de enorme hoeveelheid aan reclames over producten om een wittere huid te krijgen. Ik geloof dat ze per reclameblok van vijf minuten sowieso wel drie keer voorkwamen. Nadat we onze noodles toch al ophadden en de Gangnam-style in het muziekprogramma wel zat waren, hebben we geprobeerd scooters te regelen. Dat kon helaas nergens in de buurt, dus hebben we een leuk alternatief uitje gedaan. Je kon namelijk met een shuttlebus naar het andere deel van het resort, waar je dan wat meer dingen kon doen.

Met een shuttlebusje dat véél te hard ging, waren we binnen een paar minuten aangekomen. Al snel hadden we besloten een snorkeltochtje te doen naar een eiland, White Sand Island heette het volgens mij. Ook het bootje ging volgens mij veel harder dan in Nederland zou zijn toegestaan, waardoor we al een stoere tocht achter de rug hadden voordat we ook maar aangekomen waren! Het eiland werd groter en groter en uiteindelijk zijn we honderd meter van het eiland gestopt en mochten we daar bepalen hoe lang we wilden snorkelen tot we het eiland opwilden. Ik had al super lang niet meer gesnorkeld en vond het dus echt super leuk om weer eens te zien. Alhoewel ik niet zoveel aan het koraal vond, was het super leuk om alle verschillende vissen te zien. Inclusief “Nemo’s” natuurlijk, die nog steeds mijn lievelingsvisjes blijven. Ook de zee-egels en enorme scholen vissen die super snel konden bewegen waren leuk om te zien.
Na ons snorkelavontuur werden we dan naar het eiland gebracht, wat echt super veel op de eilanden leek die je altijd in de serie ‘Expeditie Robbinson’ ziet! Zelfs de strandhutjes daar leken op de hutjes waar de deelnemers altijd in zitten als ze in hun eentje tegen de camera hun verhaal houden. De ministrandjes waren super wit(tsja, White Sand Island…) en als er al iets van bebouwing stond, was het gemaakt van bamboestengels, touw en bamboebladeren. Er was ook iemand bezig met het bereiden van zijn lunch, een super grote vis die hij met een groot mes aan het bereiden was.
Na een paar uur was het weer tijd om terug te gaan. De rest van de avond zijn we bij dit deel van het resort gebleven en hebben we gewoon wat gezwommen, weer lekker cultureel gegeten(een soort fried rice met soorten vis en vlees en “crackers”, een soort kroepoek) en getafeltennist. Alles in de schaduw, dat wel. Want de zon had de hele dag geschenen en aangezien je in Singapore niet heel veel zon opvangt, was dat wel verstandig. Voor alles wat we deden en betaald moest worden werden trouwens bonnetjes geregeld door drie personen. Ze hadden echt niets anders te doen voor al dat personeel. De ene zocht het bedrag op, de tweede rekende af en de derde schreef het bonnetje zelf. Dat was wel apart om te zien.

We hebben één van de laatste shuttlebussen naar huis genomen. Het rijden in de shuttlebusjes, alhoewel het maar veel te kort was, vond ik wel heel leuk om te doen. Alhoewel ik eerst nog het stuk naar ons huisje terug wilde lopen om alles beter te zien, zag ik daar toch maar vanaf. Maar vanaf het busje zag je ook al best veel en in de taxi naar het resort hebben we natuurlijk ook veel gezien. Zoveel kleurrijke, simpele huisjes, leuke dorpjes, schattige strandhutjes, palmbomen, rode grond, bergen, volgepropte scooters, vrolijk geschilderde scholen met groepen leerlingen die netjes in een rij staan te wachten, groepjes hangjongeren met hun scooters, etc…

Om rond te rijden op de wegen daar moet je wel tegen een beetje spanning kunnen. De scooters sjezen overal tussendoor met soms wel 80 kilometer per uur. De auto’s rijden rustig op de andere weghelft. Ook in een bocht, al geven ze dit wel aan door alvast te toeteren voor tegengangers. Er wordt geen seconde getwijfeld of het misschien verstandiger zou zijn om even te wachten met inhalen. Verder komt het vaak genoeg voor dat de chauffeur op het allerlaatste moment keihard moet remmen. Ik was wel wat gewend met het verkeer in Maleisië gelukkig, dat scheelde weer.

De tweede avond hebben we hetzelfde doorgebracht als de dag ervoor. Gewoon lekker relaxen, daar was dit weekend naast Indonesië ontdekken ook gewoon voor bedoeld. Mijn ‘salade’ die avond was helaas net als in Singapore geen salade zoals in Europa en bestond uit een paar soorten groenten die naast elkaar lagen. De fruitsalade met garnalen maakte het echter weer helemaal goed. Ik realiseerde me veel te laat dat je eigenlijk geen rauwe groenten moet eten in Aziatische landen buiten Singapore, maar aangezien dit een resort was zal het wel niet met kraanwater zijn schoongemaakt en ik heb gelukkig nergens last van gehad.

En toen was ons weekendje helaas alweer afgelopen. Het hotel had een goedkoop busje voor ons geregeld wat ons terug zou brengen naar de ferry terminal, dat was wel fijn. Ik vind het jammer dat we niet meer op de scooters rond hebben kunnen rijden wat ons originele plan was, maar het was fijn om even tot rust te komen daar, de vrolijke bevolking om je heen te hebben, weer eens op een echt strand te zijn geweest en op zo’n leuk eilandje als White Sand Island te zijn geweest. Beetje jammer dat ik even later weer in een saai klaslokaal zat, alhoewel er natuurlijk ook niets mis is met Singapore.