Nutteloos berichtje

Ik zou graag elke keer een stukje willen schrijven met nieuwe dingen, maar die gebeuren de laatste tijd niet zoveel. Of ik ben ze ondertussen alweer vergeten… In ieder geval wil ik toch wel weer graag wat van me laten horen, dus zal ik maar wat dingen vertellen die ik me wel nog kan herinneren. Maar ik waarschuw je, er zullen niet echt interessante dingen in staan.

Wat ik me nog goed kan herinneren was mijn eerste voetbalwedstrijd twee weken geleden. Het was zo professioneel! We moesten ten eerste al super vroeg verzamelen, zodat we genoeg tijd hadden om onze nieuwe, door de universiteit gesponsorde kleding uit te proberen en ingetaped konden worden als dat nodig was. Onze crew bestond uit de coach, coach-assistentes, fotograaf en een multifunctioneel iemand die zorgde voor het intapen, de warming-up en de cooling down, het koelen van het drinken, het verzorgen van eventuele gewonden en het aangeven van verschillende drankjes. Je mocht verder alleen langs de kant staan als je een hesje aanhad. En als er gewisseld moest worden, werd er eerst een wisselbriefje voor je geschreven. Tot grote schrik van ons als buitenlanders werden ook je nagels gecontroleerd, hier wisten we niets vanaf. Omdat ik het weekend ervoor nog mijn junglereisje had gehad, had ik gelukkig nog korte nagels. Maar er was ook een teamgenootje dat er niet in mocht omdat ze te lange nagels had en geen nagelknipper kon vinden!
De wedstrijd zelf verliep super goed. Iedereen deed zijn best en er waren super veel mooie acties. Ik vond het totaal geen ramp om eerst op de bank te moeten zitten, want de sfeer daar was gezellig en vol spanning. Uiteindelijk mocht ik er nog in, heb nog lekker gespeeld (zelfs nog gekopt en geschoten op het goal in een wedstrijd…niet echt iets voor mij) en we hebben gewonnen met 3-0!
De sfeer na de wedstrijd was natuurlijk geweldig. Jammer dat het al zo laat was, want zo hadden we niet heel veel tijd meer om nog naar Jurong Point te gaan zoals we altijd doen. Karla probeerde de rest op te laten schieten onder de douche door naar iedereen te roepen dat er een rij voor de douche tot in Maleisië stond, dit leek enigszins te helpen. Snel nog even wat eten of drinken dan maar, waarna we met een goed gevoel weer op naar huis gingen.

De tweede en gelijk laatste wedstrijd afgelopen dinsdag ging een stuk moeizamer. Ik had het idee dat toen er maar geen goals kwamen, de coach maar bleef proberen om nog de laatste energie uit de basisspelers te halen, die er alleen niet meer inzat. Er werden ook enorm veel vrije trappen uitgedeeld door alle overtredingen, wat de sfeer er niet beter op maakte. Ik heb ook niet mogen spelen en was er niet echt bij met mijn gedachten, dus ik heb verder niet heel veel van deze wedstrijd meegekregen.
Het leuke aan deze avond was wel dat we een eigen bus kregen vanaf de NTU naar de NUS, wat natuurlijk voor gezelligheid zorgde. Ook het vriendje van Karla die kwam kijken naar de wedstrijd zorgde voor erg veel lol, omdat de meeste teamgenootjes bang voor hem waren omdat hij zo ‘groot’ was. Verder vond ik het leuk om de NUS te zien. Aan het begin vond ik het super veel op de NTU lijken, maar al snel zie je toch wel dat het veel minder natuur is, veel meer gebouwen op de achtergrond, en het sportcentrum is bij lange na niet zo mooi als dat van de NTU. Maar de busconnecties waren veel beter en ik hoor veel goede verhalen over de gezelligheid voor exchange studenten daar, dus niets tegen de NUS verder.

Maar de UNIsg games, de competitie tussen de universiteiten met verschillende sporten, is dus afgelopen. Super jammer, het was zo leuk dat als je op de campus was altijd wel even naar een sportwedstrijd kon kijken. Het was sowieso altijd een stuk drukker en gezelliger ’s avonds bij het sportcentrum, omdat heel veel studenten ook even een kijkje kwamen nemen om hun klas- of huisgenootje even aan te moedigen. Het betekent niet dat er nu niets speciaals meer te doen is op de campus. Vorige week ben ik nog naar het Singapore Symphony Orchestra geweest, die kwamen gewoon ‘even’ optreden op de universiteit. Er worden veel lunches georganiseerd door het International Student Centre die ik graag bijwoon, al worden ze nu minder bezocht door de drukkere periode(midtermexams, presentaties, grote opdrachten…) op de NTU.

Ook de goede voetbaltrainingen stoppen nu. We krijgen nu éénmaal per week “training” zonder coach wat zal bestaan uit wat partijtjes tegen elkaar spelen. Super leuk, maar ik wil eigenlijk ook nog wel wat meer sporten dan dat. Helaas hebben ze hier geen conditietrainingen of andere gezellige groepslessen waar je gewoon naartoe kan gaan wanneer je wil en voor fietsen voel ik ook nog steeds niet zo veel door al die drukke wegen. Wel heb ik al drie keer meegerend met de NTU runners club. Ik háát hardlopen, maar het is goed voor me om in een groepje te rennen zodat ik wat gemotiveerder was. Ik weet nog zo goed dat ik de tweede keer super trots was dat ik mijn 5 kilometer helemaal had afgerend, kreeg ik later een berichtje van Maartje dat ze net even 10 kilometer had gedaan tijdens haar eerste rondje hardlopen… Toen was ik wel weer even gedemotiveerd. Al moet ik me natuurlijk niet vergelijken met een topsporter als zij ;) In ieder geval is het na het rennen wel altijd gezellig. We zijn maar met een paar meiden waardoor we elke keer in hetzelfde groepje wat gaan eten of drinken in de kantine erna. Ook maken mijn nieuwe hardloopschoenen het rennen wat fijner. Ik had nog schoenen van de middelbare school die ik, vond ik, nog wel makkelijk kon gebruiken, maar toen ik de eerste keer na een paar kilometer mijn knieën al voelde, heb ik toch maar even nieuwe schoenen gehaald. Ik had het laatste paar schoenen in mijn maat gelukkig, ik heb echt super grote voeten vergeleken met de Singaporeaanse meiden hier.

Iets wat ik me ook nog wel kan herinneren is het voor de eerste keer uitgaan in Singapore. Het kwam er elke keer niet van, het is zo moeilijk om mensen te motiveren om mee te gaan vergeleken met Nederland. Nu bleek ook weer dat het meisje waarmee ik zou gaan ziek was, maar gelukkig kon ik nog met een ander meisje mee. Uitgaan is super duur als je entree en drankjes moest betalen, dus gingen we naar een “midweek madness” feest, dat wordt elke woensdag georganiseerd door de SingaporeUni. Het was deze keer wel ergens waar niemand het kende, maar je mocht wel gratis naar binnen als student en je kreeg tot 1.00 gratis drankjes als vrouw zijnde. En dan ook echt onbeperkt, dus de keus was snel gemaakt. Na 1.00 hadden we er niet echt last van dat we niets meer konden drinken, want toen waren er wel weer twee rijke Singaporeanen die drinken voor onze groep bleef kopen.
Het was een gezellige avond met een leuke groep, allemaal exchange studenten van de campus van NTU die ik nog nooit had gezien. Ik hoorde eigenlijk van ze allemaal dat ze ook op de campus het super naar hun zin hadden. Ik blijf stiekem hopen dat ik negatieve verhalen hoor, zodat ik blij ben dat ik in Chinatown woon, maar die komen maar niet echt. Het hostel hier zelf wordt ook saaier omdat meer mensen ’s avonds wegblijven. De wc’s worden echt viezer en viezer en de wat fijnere douches zijn kapot. Er zijn nieuwe internetregels waardoor ik niet meer op mijn computer en tablet tegelijk op internet kan en maar één keer per dag van internetconnectie kan wisselen(was altijd handig om vaak te wisselen als je ontdekte dat er een snellere connectie was). Ik had een koelkast ontdekt, dacht ik, waar wat plek was om eten in te bewaren. Bleek het een vriezer te zijn… Ik heb de wasmachine en droger gebruikt, maar die bleken mijn kleren alleen maar vol met pluisjes en totaal niet droog te maken. Het laatste leuke moment van het hostel wat ik me kan herinneren was toen ik een weekend thuis bleef omdat ik me niet zo lekker voelde en een beetje met een groepje bleef rondhangen buiten, maar dat was meer een uitzondering.

Klinkt lekker negatief, maar dat is het natuurlijk niet. Ik ben namelijk nauwelijks in mijn hostel. Ik heb ook aangeboden gekregen om gewoon te logeren op de campus. Ik voel er totaal niets voor om voor de komende maanden me een “bezoeker” te voelen op de kamer in plaats van een “bewoner”, maar het is een fijn idee dat ik dan kan blijven slapen als ik dat echt een keer wil. Verder heb ik weer leuke boeken gevonden om te lezen in de metro, dat laat de reistijd naar de NTU weer sneller voorbij gaan. En natuurlijk de DuMa! Super leuk om nog even herinneringen op te halen over de laatste activiteiten die ik heb meegemaakt in Nederland en leuk om over DM’ers te lezen. Ik volg iedereen uit Maastricht eigenlijk wel via Facebook zodat ik het een beetje meekrijg, maar de DuMa is dan weer extra leuk. Ik word trouwens ook prima op de hoogte gehouden van DM met de wow-whatsapp, geniaal!

Ik ben helemaal afgedwaald, want ik ben nog niet klaar met het uitgaanverhaal. Het was namelijk hartstikke leuk, tót we naar huis moesten. Op één of andere manier stonden we opeens midden in het formule-1 parcours en niemand wist meer waar we vandaan kwamen. Er waren nergens uitgangen of wegwijzers. Daardoor hebben we uiteindelijk twee(!) uur lang rondgelopen tot we een taxi hebben gevonden. Echt een ramp, nu wel grappig om te vertellen natuurlijk.
Ook niet heel fijn dat ik daardoor veel te laat in mijn bed lag, want donderdagochtend moest ik alweer vroeg op omdat ik had afgesproken met een groepje om naar de Universal Studios van Singapore te gaan. Ze hadden me namelijk verteld dat ik, als ik cultuur wil opdoen, daar echt naartoe moet. Het is namelijk gewoon een attractiepark, maar alle Singaporeanen wilden daar blijkbaar graag sowieso één keer naartoe om daar… foto’s te maken. Ja echt, vooral om de foto’s. Je kunt zelfs aparte kaartjes kopen waarbij je de attracties niet in mag, maar wel gewoon rond mag lopen om op de foto te gaan. En foto’s maken hebben we gedaan, veel te veel. Gelukkig hadden wij niet zo’n speciaal kaartje en zijn we ook in de attracties geweest.
Het was vooral super gezellig en mooi om door het park te lopen met de filmmuziek op de achtergrond, de attracties waren verder niet heel boeiend. Behalve twee super achtbanen waar we meerdere keren in hebben gezeten. Het engste moment was toen we startten, want omdat beiden achtbanen tegelijk wegsjezen, lijkt het net alsof ze tegen elkaar gaan botsen. En één achtbaan leek keihard de grond in te gaan, maar dat bleek een “nepgrond” te zijn van rook… We waren verder ook gefascineerd hoe sommige attracties in elkaar zaten en twee achtbanen waren echt zo super dat we die wel een paar keer hebben gedaan. Één attractie bestond gewoon uit een karretje die een kamer inreed, waar je dan in zat met je 3D-bril. En door middel van draaiingen van dat karretje en beeldschermen om je heen leek het net alsof je in een echte achtbaan zat, dat was echt heel apart. Ook hebben we de mummie-achtbaan een paar keer geprobeerd, omdat deze in het donker was en dus een stuk leuker dan de rest. Tot hij kapot ging, de karretjes wilden niet meer rijden… ik ben blij dat we er toen niet meer in zaten.

Helaas heb ik trouwens niet zoveel meegekregen van het begin van het beroemde midautumn-festival in Chinatown omdat ik plots nog een opdracht moest afmaken voor school. Ook heb ik niets meegekregen van het Formule-1 gebeuren, behalve dan dat ik het parcours heb afgelopen woensdagnacht. Ik vond de kaartjes veel te duur, maar ik zie wel hele mooie foto’s van het verlichte parcours afgelopen weekend wat ik graag gezien zou hebben.
Toch heb ik dus weer andere leuke dingen meegemaakt, dat scheelt. En het proberen van de mooncakes van het midautumn-festival ga ik zeker nog inhalen, genoeg te proeven hier in Chinatown!