Back to nature

Lag ik net zo lekker te slapen, werden we gewekt omdat de taxi was gestopt. Yes, we zijn er! Of toch niet… Er bleek een bruggetje ingestort te zijn waardoor de taxi niet verder kon. Echt heel typisch, want aan de schimmel op de brokken brug leek het alsof het al eeuwen geleden was dat het was gebeurd en niemand die zich er blijkbaar druk om maakte of moeite had gedaan om het te repareren. Ik had geen idee welke afstand we nu extra moesten lopen, maar het bleek heel erg mee te vallen en het was totaal niet erg om er te lopen, omdat het zo mooi en rustig was. Ik vond dat al zo mooi, maar ik realiseerde me toen niet dat dit nog helemaal niets was vergeleken met wat ik later zou gaan zien.

Het eerste stuk was dus nog lekker makkelijk, er was ook gewoon een weg en de andere bruggetjes deden het wel nog gewoon, alhoewel ik me nu niet meer heel veilig voelde als ik er overheen liep. Na een uur kwamen we aan in het toeristische begin van de jungle en hielden we even pauze om ons om te kleden en wat te drinken. Je zag hier overal plaatselijke bewoners die hier een dagje naartoe kwamen om te relaxen. Kinderen die in de riviertjes speelden, families langs de kant die aan het picknicken waren, jongeren die hier leerden scooterrijden (geen idee hoe die scooters er kwamen) en mannen die manden vol met eten(echt héél veel eten, niet normaal) sjouwden door ze over twee stokken heen te hangen en stokken op hun schouders te plaatsen. Ik hoopte dat ze niet al te ver meer hoefden te lopen, want het zag er niet heel licht uit. Zelf had ik gelukkig niet zo’n zware bagage. Christian vroeg nog of ik de volgende keer alsjeblieft een grotere tas mee wilde nemen, omdat hij zich nu echt een vrouw voelde die haar hele beatycase had meegenomen. Want de tassen van de anderen waren echt twee keer zo groot! Gelukkig heb ik niets gemist dat weekend, behalve een kussen misschien.

Een halfuurtje later hadden we al wat geklommen, maar het zwaardere gedeelte was nog lang niet begonnen. We kwamen al aan bij de eerste waterval die nog vrij toeristisch was. Het was heerlijk om even je tas af te doen, een duik te nemen in de waterval en op je blote voeten de waterval op te klimmen. Na even goed uitgerust te zijn, werd het dus wel een stuk heuvelachtiger. Je moest je ook vaak optrekken aan van alles en nog wat om omhoog te komen, er zaten heel wat steile stukken in en je moest uitkijken voor terugzwiepende takken van degene voor je. Het gekke was dat zelfs als we elkaar even kwijt waren elke keer weer tegenkwamen, terwijl er helemaal geen pad was. De omgeving was trouwens súper mooi. Rechts van je zag je de waterval en het bos was vol met verschillende bomen, planten en enorme rotsblokken.

Helaas hebben we geen dieren gezien, maar dit werd ook al van tevoren verteld. Omdat de jungles zo groot zijn in Maleisië hebben de dieren alle de ruimte om zich te verspreiden, waarom zouden ze er dan voor kiezen om te leven in een gebied waar vaker mensen langskomen? Ze hadden het er blijkbaar niet voor over om de etensresten van de mensen op te zoeken, want die lagen er echt heel veel. Ik geloof niet dat de uitvinding van plastic hier positief heeft uitgepakt, niemand denkt eraan om het bij zich te houden of weg te gooien in de prullenbakken die aan het begin nog vrij veel aanwezig waren. Je zou de mensen bijna niet aardig gaan vinden omdat ze zoveel rotzooi ze maken, ze gooien alles op de grond waar je bij staat. Maar niets tegen de locals daar, want laten ze dan voor de rest wel super vriendelijk zijn! Ze zwaaiden naar elkaar, ook naar ons als buitenlanders, boden je wat te drinken aan, wilden een praatje met je maken en één groepje gaf ons zelfs iets tegen de muggen voor ’s nachts.

De laatste plek waar het nog druk was met mensen was bij een watervalletje waar je van een paar meter hoog het water in kon springen. Wat iedereen natuurlijk gelijk wilde proberen, waardoor ik er niet onderuit kwam om ook mee te doen. Hoge springplanken in een zwembad vind ik geen probleem, maar natuurlijk water waar opeens een rots onder kan zitten ofzo… nee bedankt. Gelukkig bleek ik na de eerste sprong geen spring-proof bikini te hebben, dus had ik een goede reden om verder lekker toe te kijken in plaats van mee te doen. En nog even mijn lichaam uit te laten rusten voor het echte werk, want is best zwaar om lang achter elkaar in de hitte te lopen.

Nu begon het echte klimwerk. Je zag hier ook verder geen mensen meer die maar voor een dag kwamen, want je zou het niet meer halen om hier omhoog te klimmen en dan nog voor het donker weer beneden te zijn. Want afdalen in het donker zou hier geen optie zijn.

Het was echt spannend, want er waren zoveel momenten dat je echt denkt: oké, als ik nu val, dan ben ik echt dood. Dan zou je namelijk een paar tientallen meters naar beneden vallen in de rivier waar heel wat rotsen in lagen. Veel stukken waren glibberig. Je kon niet zomaar lopen, je moest echt al een pad uitstippelen in je gedachten van vast stukje naar vast stukje omdat je gelijk de volgende stap moest nemen als er iets niet goed vast bleek te zitten of te glad bleek te zijn. Toch ging het makkelijker dan ik had verwacht, ik was ook elke keer wel één van de eersten die aankwam bij een punt waar we op elkaar wachten. Er was natuurlijk geen echt pad, maar toch leek alles precies zo aangelegd te zijn dat je er overheen kon. Altijd wel net een wortel van een boom waar je tussendoor nog even je voet op kon zetten, een gat in een enorme steen waar je je in kon optrekken of een steen in de rivier waardoor je niet door de sterkte stroming van de rivier zelf hoefde te lopen. Ik vond het uiteindelijk ook een beetje op snowboarden lijken: door je knieën gaan en je snelheid verhogen maakt het makkelijker.

Dieren hebben we dus niet gezien, behalve dan verschillende insecten en vlinders in alle maten en kleuren. Er zouden van die vissen in de rivier zwemmen die je ook in van die spa’s hebt om je dode huidcellen op te eten, maar zelfs vissen zagen we hier niet. Wat wel leuk was om te zien, waren een soort hangende planten die mieren aten. Er zat blijkbaar iets zoets in de planten wat de mieren aantrok, maar dat spul is zo plakkerig dat ze er niet meer uitkwamen. Hoe hoger we de berg opliepen, hoe groter de mierenetende planten werden.

En een paar uur later waren we er dan… een prachtige plek om te overnachten. Het was één van de hoogste punten van de waterval en het was echt super mooi. Helaas was er nog een groep Maleisiërs die deze plek ook hadden ontdekt waardoor we nog mensen hoorden, maar voor de rest hoorde je hier alleen maar insecten en de waterval zelf. Dat geluid was trouwens zo sterk dat je als je niet ver weg van de waterval liep elkaar echt niet meer kon verstaan op vijf meter afstand.
Die mensen leken niet veel respect voor de natuur hier te hebben. Als ze plek wilden maken braken ze gewoon takken af. Hun rotzooi lieten ze natuurlijk gewoon liggen als ze wegliepen. Ze bleven maar een soort vuurwerk afsteken en gooiden dat gewoon in het water als ze daar zin in hadden. Wij hadden al een waarschuwing van Benjamin gehad dat hij niet wilde dat we zeep en shampoo meenamen, maar deze mensen gebruikten het wel gewoon en wasten zich daar uitgebreid mee in de riviertjes.
Ook hadden ze de beste plekken ingenomen. Het was vrij moeilijk om open plaatsen te vinden waar het niet heel steil afliep. Uiteindelijk hadden we twee plekjes gevonden voor onze tenten, maar het zat er vol met kleine, scherpe stenen en we konden nauwelijks de tent uit omdat je dan gelijk in de bosjes stond. Gelukkig hoefden we hier natuurlijk niet veel te zijn, dus gooiden we onze spullen in de tent en vonden een enorme uitstekende steen, die ons tegen de eventuele regen zou kunnen beschermen, om te koken. We hadden meer dan genoeg, dus even later lagen we allemaal lekker uit te buiken bovenop de steen omdat de regen nog op zich liet wachten. Vanaf de steen had je een nog mooier uitzicht omdat je naast je de waterval naar beneden zag lopen en onder je het meertje had waar de waterval in uitliep. Verder had je alleen maar bergen om je heen vol met bomen, je kon nergens verder dan een kilometer om je heen kijken. Langzamerhand begon het donkerder te worden en maakten we een kampvuur. Op tijd gelukkig, want een uur later zag je niets anders dan twee kampvuurtjes, één van het andere groepje en één van ons.

Niets lekker dan een beetje chillen bij een kampvuur, tot het begon te regenen… Snel verplaatsten we ons naar de tent om daar te schuilen. Ten minste, we verwachten dat we daar konden schuilen. Maar het begon harder en harder te regenen waardoor de tent het al snel begaf en het ook binnen begon te “regenen”. Axel en ik hadden al gelijk spijt dat we op het laagste punt waren gaan liggen, want het water kwam dus niet alleen van boven, maar ook via de grond vanaf het hogere punt.
De regen was nog niet eens het ergste, dat waren de stenen! Het was al pijnlijk om met je blote voeten in de tent te staan, laat staan te gaan liggen om te gaan slapen. Je kon wel proberen om tussen de stenen door te liggen, maar er waren er gewoon zoveel dat dat gewoon niet lukte. Jakub bleek de enige die een beetje steenloos stuk had en viel al snel in slaap. Wij hebben de nacht uiteindelijk zelfs doorgebracht met liedjes verzinnen omdat we écht niets anders te doen hadden en eindelijk, eindelijk zijn we ergens midden in de nacht in slaap gevallen.

Gelukkig was het ’s nachts gestopt met regenen waardoor er “maar” een paar millimeter water in onze tent lag en het vrij snel weer opdroogde. Ook onze ruggen en schouders die erg pijnlijk waren herstelden snel. Het enige wat we even niet konden herstellen was het gat in de tent: Er had ’s nachts gewoon een rat door onze tent heen geknaagd(!) om daar weer een plastic zakje en de verpakking van gedroogde noedels open te bijten…

De zon scheen weer, het begon weer op te warmen en niets is op zo’n moment heerlijker dan een duik te nemen in het ijskoude water. Er was ook een vet hoog punt waar de mensen van het andere groepje zagen springen. Het was echt gevaarlijk omdat het bovenop heel glibberig was en als je naar beneden gleed in plaats van te springen zou je op de rotsen terecht komen. Uiteindelijk heeft de rest van ons groepje het ook nog geprobeerd, zelf vond ik het al spannend genoeg om precies onder de waterval te zwemmen en erop te letten dat je niet te ver in de stroming zwom waardoor je meegesleurd zou worden naar de volgende waterval.

Helaas komt aan alles een eind en vroeg in de middag moesten we weer naar huis. Het zou nog pittiger worden dan gisteren omdat de stenen nog glad waren van de regen en afdalen net weer wat enger is dan omhoog klimmen. Gelukkig waren er genoeg dingen om je aan vast te houden bij de steilere stukken. Aan het einde was het allang niet meer steil meer, maar ik was super moe en mijn handen en voeten zaten onder blaren. Vandaar dat ik achter begon te liggen en twee keer was gevallen. Ik begon voorzichtiger en voorzichtiger te lopen tot er een super behulpzame Maleisiër op me af was gekomen. Hij kon niet echt Engels maar gebaarde dat hij me wilde helpen. Hij wilde zelfs mijn tas dragen wat ik eigenlijk maar niets vond omdat hij er net zo goed weg mee kon rennen als je zag hoe makkelijk hij overal overheen liep. Maar voordat ik het doorhad had hij mijn tas al. Hij hielp me de hele tijd, dus al snel was ik weer bij de rest van de groep.
De behulpzaamheid ging verder toen we aan het einde van het bos waren, eigenlijk een taxi wilden bestellen, maar er een groep was die net vertrok met de auto. “Spring maar achterin en roep maar wanneer jullie eruit willen!” Super stoer om achterin die auto’s te zitten omdat het van die jeeps waren die gewoon overal overheen konden. Al snel waren bij het punt waar die brug ingestort waren en sloegen we af… en reden gewoon door de rivier waar het minder diep was. Toen we een busstation zagen heeft iemand van hun nog even op zijn mobiel gekeken voor de bus. Hij reed om het uur en zou binnen een halfuur aankomen. Naast het busstation was een restaurantje, dus dat was prima te doen. Dachten we… want nadat we gewoon door twee bussen genegeerd waren terwijl we duidelijk langs de weg stonden(je moest ons wel zien, want er was niets anders langs de weg) met onze handen omhoog kwamen we erachter dat het onmogelijk is om halverwege een busroute op te stappen en hebben we maar een taxi gebeld. Benjamin belde het nummer van de taxichauffeurs van gisteren die blijkbaar heel gezellig waren, maar ik heb er weer niets van gemerkt omdat ik gelijk in slaap viel.

De rest van de dag bestond zoals gewoonlijk weer uit eten, slapen en wat leuke wandelingetjes maken. Ik vind het leuk om door Maleisië te lopen omdat er vergeleken met Singapore zoveel ruimte is overal. De huizen zijn ook een stuk groter met juist weer minder verdiepingen omdat het hier goedkoper is om te leven. Ons avondeten was trouwens echt belachelijk goedkoop, we hadden per ongeluk allemaal verschillende gerechten voor te veel personen besteld, maar we kregen een dikke korting waardoor we voor volgens mij twee euro heel veel avondeten hebben gehad.

En het verhaal eindigt natuurlijk ook weer met slapen omdat we onze busreis terug hadden. Alhoewel iedereen heel vaak wakker werd omdat de bus echt weer door de bochten scheurde. Waardoor we ook weer veel te vroeg aankwamen. Omdat we geen zin hadden om nog twee uur op de eerste bus naar Singapore te moeten wachten, vroegen we of we niet gewoon met de bus mee naar huis mochten. ’15 riggids’ was zijn antwoord en zo konden we één minuut later weer instappen en zijn we na een taxi van twee euro per persoon lekker vroeg in ons heerlijke, steenloze, zachte, droge bed beland.