Nog een keertje Maleisië

Afgelopen donderdag was de coach duidelijk genoeg na de training: we hadden hard gewerkt afgelopen maand, maar om alles eruit te halen voor de wedstrijd zouden we nog goed uit moeten rusten komende dagen. Ik geloof dat hij wel een halfuur bleef praten over hoe je goed uit kon rusten, op tijd in kon slapen en wat je moest eten om je lichaam rust te geven. Ik wilde het echt wel proberen, maar het is niet helemaal gelukt dit weekend.

Donderdagnacht ging het al fout. Ik weet dat voor sommige mensen 6 uur opstaan geen probleem is, maar ik kan je vertellen: het is echt een ramp als je elke keer pas super laat thuis komt van je training en dan nog de handwas moet doen en moet douchen. En voor één keer kan het nog wel, maar vrijdagochtend is altijd al mijn derde keer vroeg opstaan na een korte nacht. Ik probeerde trouwens nog wel vroeger naar huis te gaan door niet mee te eten na de training, maar toen heb ik nog geskyped zodat mijn poging tot iets vroeger slapen alsnog dik mislukt was. Het resultaat: drie uur lang proberen wakker te blijven tijdens een lecture op de vrijdagochtend. In Maastricht zou ik hem gewoon over kunnen slaan, maar deze lecture is verplicht. Verschrikkelijk, want het heeft totaal geen zin om ernaar toe te gaan als je toch niet op kan letten en ik zou meer voor het vak kunnen doen als ik gewoon uit zou kunnen slapen en dan nog de slides door zou kunnen lezen.
Maar goed, ik snap dat zij ook hun redenen hebben en ging er maar naartoe. Ook na de lecture zelf had ik weer lekkere moeheids-acties: in slaap vallen in de metro en daardoor te laat uitstappen, Nederlands beginnen te praten aan de telefoon, vergeten dingen in te pakken en vergeten mijn was af te geven bij de wasservice. Achja, ik heb het weer overleefd en uiteindelijk was ik zelfs nog bijna op tijd bij het punt waar ik met Axel had afgesproken.

Het eerste wat we gingen doen was nog geld omwisselen naar Maleisisch geld, Ringgits. Ik kan je één tip geven: vertrouw erop dat de plaatselijke bevolking weet wat goed is. Ik wist namelijk een money exchanger waar altijd een enorme rij staat als ik naar school loop, vol met locals. Terwijl er genoeg andere money exchangers in de buurt zijn. Axel had geen zin om te wachten waardoor we maar naar een andere gingen. Ik zei nog dat die wel een hoger startbedrag om om te wisselen zou hebben, en we moesten inderdaad best veel geld omwisselen. Alles is hartstikke goedkoop in Maleisië, dus je hebt dat geld helemaal niet nodig. Gelukkig zijn we nog wel van plan om vaker naar Maleisië te gaan en kunnen we al die Ringgits nog wel gebruiken. Maar volgende keer ga ik gewoon op zoek naar een bedrijfje waar een enorme rij voor staat.
Verder zochten we nog naar poncho’s en wat te eten. Het bleek nog best lang te duren om met de MRT naar de plek te gaan waar we naartoe wilden, maar aangezien ik al een paar keer die week had lopen wachten op Benjamin die het totaal niet erg lijkt te vinden om te laat te komen verwachtte ik niet dat hij het erg zou vinden. Inderdaad, hij was zelf ook te laat, dus we kwamen mooi rond dezelfde tijd aan. Op naar de FairPrice dan maar, de supermarkt die iedereen in Singapore wel kent door de goedkope producten. Na ons tassen volgepropt te hebben met noedels, vacuüm verpakte groenten en vlees en zelfs eieren, gingen we op weg naar de bus. Benjamin had al best veel ervaring met reizen naar Maleisië en wist daarom wel hoe je daar goedkoop naartoe kon gaan. Maar wat een gedoe was dat… na die treinreis moesten we weer lopen, in een lange rij staan, in een volgepropte bus staan tot de grens, en daar weer een taxi nemen naar een foodcourt, en dan weer een taxi nemen naar de bus die ons verder Maleisië in zou brengen.

Naast de gezelligheid was het natuurlijk vol te houden vrijdag door het heerlijke eten wat we in de foodcourt hadden besteld. We waren met een groep van zes waardoor we veel verschillende gerechten konden bestellen en die samen konden delen, de manier waarop Singaporeanen vaak eten. We hadden al super veel gegeten toen er later ook nog eens twee schalen vol met krabben gebracht werden. Wel leuk dat ik nu ook eens de chili crab heb geprobeerd omdat ze zeggen dat het een beroemd gerecht uit Singapore is, even wegdenken dat ik het niet in Singapore zelf heb gegeten. Ik snapte later wel dat de krab als laatste werden gebracht, want wat een rotzooi werd dat! Het was jammer dat iedereen te vieze handen had om een foto te maken, want de krab lag overal en ik geloof niet dat er nog iemand was die nog een schoon gezicht had. Wel vet zielig om te bedenken dat die krabben een halfuur geleden nog een paar meter verder in een bak met water lagen. Alhoewel ze daar misschien blij waren als ze eindelijk gedood werden, want ze liggen daar maar op elkaar gestapeld met hun krabben vastgebonden. Echt zielig om aan te zien.
Het eten was dus weer even lekker en goedkoop als in Kuala Lumpur, de mensen daar waren ook weer even vriendelijk als ik gewend was van Maleisië. Ze vertelden ons ook van alles over toetjes die vaak werden gegeten in Maleisië en waren geïnteresseerd in de kaartspelletjes die we deden na het eten. Helaas waren de wc’s ook weer even vies als vorige keer, nee misschien nog wel viezer! Ik denk niet dat ik ook maar één witte wc heb gezien.

Om onze voeten te sparen zijn we de hele avond blijven zitten tot we de taxi naar de bus namen. Eenmaal aangekomen bij de bus bleken we nog meer dan genoeg tijd te hebben, waardoor we maar weer… gingen eten. Ik was nog steeds heel moe en de rest lachte me uit toen ik mijn slaapzak op de grond legde en neerplofte om te gaan slapen, maar al snel lagen we met zijn vijven in een kringetje om te slapen, midden op straat(gelukkig wel nog één iemand die op de tassen kon letten, je weet maar nooit). Het was zo grappig, want toen Benjamin ons wakker maakte omdat we moesten gaan en ik om me heen ken, liepen de bewoners daar gewoon om ons heen, niemand scheen het gek te vinden dat we midden op straat sliepen.
Ik geloof dat de rest wel blij was dat ze hadden geslapen, want dat ging niet echt in deze bus. Leuk hoor, zo’n goedkope reis qua vervoer, maar de stoelen waren keihard, Benjamin(kleine Singaporean) en ik waren de enige die genoeg beenruimte hadden en de rugleuning kon maar bij een paar een stukje naar achter. Zelf was ik veel te moe om er iets van te merken en ik viel al snel weer in slaap, maar toen ik wakker werd was de rest niet heel blij/wakker…

En het verhaal eindigt weer lekker eentonig, want het enige wat we hebben gedaan die nacht/ochtend was eten en een taxi nemen. Ik heb echt geen idee voor hoeveel personen ik heb gegeten dit weekend, maar in ieder geval meer dan voor één. De thee die ik bestelde was opnieuw extreem vies en de taxireis was opnieuw niet heel boeiend omdat ik in slaap viel. Om aan het begin van de taxireis nog even wakker te kunnen blijven(slapen in auto’s is niet heel fijn voor je nek), heb ik nog oude foto’s op Benjamins camera gekeken. Er zaten zoveel mooie foto’s tussen! De mooiste vond ik van Lake Kenya(ik denk dat je het zo schrijft, moet ik nog even navragen). Ook in Maleisië en één en al natuur, ik had al helemaal zin om daar naartoe te gaan. Maar eerst maar eens even de Berkelah watervallen ontdekken!