Een sportieve start van het weekend

Ken je dat gevoel, dat je alleen maar in elkaar wil zakken omdat je echt niet meer kan? Dat zelfs na een minuut stilstaan je hart nog tekeer gaat? Dat je niet eens meer energie hebt om je flesje op te tillen? Dat elk stukje in je lichaam schreeuwt dat je niet meer wil, maar je toch door moet? Ik niet. Tot vandaag in ieder geval.

Al de hele week was het vies weer. Veel bewolking, constant regen en af en toe een enorme stortbui waardoor je zelfs met overdekkingen en paraplu helemaal doorweekt aankomt in je klaslokaal, metrostation of winkelcentrum. Terwijl iedereen erover klaagt dat de airconditioning veel te laag staat voor deze weersomstandigheden, denkt niemand eraan om de airconditioning misschien een tikkeltje lager te zetten. Dit heeft tot gevolg dat ongeveer iedereen loopt te snotteren en hoesten. Zelf had ik ook veel keel- en oorpijn en natuurlijk is een zonnetje altijd fijner, dus ik bleef maar hopen op beter weer. Maar dan zul je net zien dat het de hele week koud is en op zaterdagochtend, als we buiten conditietraining hebben, het bloedheet is. Dat hoefde nou ook weer niet.

Het lag niet alleen aan de temperatuur waardoor de training zo zwaar was. De trainer was ons nu echt aan het uitproberen omdat hij een keus moet maken voor de wedstrijden. We hebben maar twee(!) wedstrijden die bepalen wie er eerste, tweede, of derde universiteit wordt tijdens de UniSg kampioenschappen van damesvoetbal, dus iedereen is er serieus mee bezig. Onze oefenwedstrijd donderdag ging goed, we hebben met 1-0 gewonnen! Ik had er van tevoren een hard hoofd in omdat ik elke keer uitgleed in het veld dat deze week was omgetoverd tot modderbad. En zoals ik al had verteld snap ik niets van hun tactiek, ik voetbal al super lang en als ik altijd heb geleerd dat ik bij mijn tegenstander moet staan is het moeilijk om er opeens ver weg van te blijven. Toch ging het best goed toen ik erin mocht in de tweede helft omdat hij precies had gezegd wat ik moest doen in verschillende situaties toen ik aangaf dat ik er niets van snapte. Ik heb zelfs bijna gescoord, zijkant net(Ik probeer nooit zelf te scoren normaal). Het probleem kwam toen ik opeens mid-mid werd gezet en opnieuw er geen bal van snapte wat ik moest doen en de hele tijd terug werd geroepen door de rest van het team. Uiteindelijk had ik een heerlijk gevoel na de wedstrijd, omdat het met de rest van het team wel heel goed ging en ik complimenten kreeg over mijn doorzettingsvermogen. Het gevoel werd wel even wat minder toen bleek dat de mensen die maar een halve wedstrijd hadden gedaan nog extra conditietraining kregen voordat we mochten gaan, verschrikkelijk.

Ik heb nog nooit zo’n zware training gehad, zoals vandaag, maar gelukkig had de rest het er ook zwaar mee, dus het lag niet aan mij. Verder was ik niet eens één van de slechtste dames en kregen Karla en ik een glimlach van de normaal zo strenge coach toen we klaar waren. Aan het einde kregen we nog een speech van hem dat we door moesten zetten en waarom dit goed voor ons was, maar ik geloof niet dat iemand nog oplette. Ook toen we na afloop nog met zijn allen naar het Jurong winkelcentrum gingen, was het stiller dan normaal en ik hoorde ’s avonds dat de anderen, net als ik, gelijk weer in slaap zijn gevallen toen ze thuis waren.
Nu lieg ik als ik zeg dat ik gelijk naar dromenland vertrok toen ik thuis kwam, want vandaag was mijn nieuwe kamergenootje gearriveerd! Hannah heet ze, studeert in Kopenhagen en heeft hiervoor in een viersterrenhotel gelogeerd ‘omdat een vriend van haar toch nog een kamer overhad voor haar en wat anderen’. Goed geregeld, een beetje jammer voor haar dat ze dan de overstap moet maken naar dit hostel. Ze was dan ook weer snel weer weg. Niet heel erg, kon ik lekker even een uiltje knappen.

’s Middags ben ik nog even gaan wandelen door Chinatown en omstreken. De enige exchanger die niet aan het reizen was had al veel te veel gelopen volgens hem en ik heb nog steeds geen kaart van Singapore, dus ik ben gewoon in de buurt gebleven. Maar dat maakt niet uit, ik ben gek op de sfeer hier en zeker als het wat afgekoeld is vind ik het heerlijk om gewoon door de straten te lopen. Ik heb gelijk de pakketjes in een palmblad(?) uitgeprobeerd die ik steeds zag, super lekker! Al zou je alleen de droge rijst opeten, dan zou het al lekker smaken omdat het naar kokosmelk smaakt. Ook de hete saus begon ik al lekker te vinden. Misschien omdat ik donderdag sushi van Jazz een saus uit moest proberen over mijn sushi. Ik dacht dat ik die lichtgroene saus al kende uit Nederland, maar ik had nog nooit zoiets gehad. Het is zo heet dat het helemaal opstijgt naar je neus! Verder niet verkeerd trouwens als je er gewoon maar een beetje van nam. En de sushi maakt veel goed.

’s Avonds probeerde ik nog wat te studeren in de studyroom. Ik dacht dat die studenten hier zoveel leerden, maar het enige wat gedaan werd, was gamen. Waardoor mijn internet verschrikkelijk langzaam werd en ik afgeleid werd door de geluiden die uit de jongens kwamen. Uiteindelijk eindigde mijn avond dus in een niet zo productieve huiswerksessie waarbij ik vooral met Potz aan het chatten was dat we nu toch echt verder moesten gaan met studeren omdat het nog zoveel was. Dus opnieuw een niet zo productieve dag.