Sleuteldrama toch nog leuk afgesloten

Vandaag had ik niet zo’n productieve dag. Donderdagavond was de oorzaak. Het begon met een sleutel van mijn kast waar ik al, maar dan ook al mijn spullen instop. Ik heb er een reservesleutel in en die had ik mijn toilettas gedaan. In de metro realiseerde ik me opeens dat ik per ongeluk mijn toilettas in de kast had gedaan en dus niet aan de reservesleutel zou kunnen komen. Toen ik dit verhaal vertelde aan Maartje, zei ze dat ze al wist dat dit niet goed ging komen als je mij kende. True.

Ik wilde ’s avonds tijdens de training extra goed op mijn sleutel passen en hoe kan dat beter door hem even aan iemand anders te geven? Maar dan moet je natuurlijk niet na je wedstrijd gelijk naar de douche rennen en hem vergeten terug te vragen. Oké, dat kan ook nog wel, maar dan niet naar huis gaan terwijl je mobiel leeg is en je dus niemand meer kan bereiken. Zo stond ik daar midden in de nacht voor een gesloten deur, natuurlijk super boos op mezelf omdat het echt weer iets voor mij is.
Dianne had me al gewaarschuwd dat ik in Singapore beter op mijn spullen moest letten omdat ik hier niet zo makkelijk hulp kon krijgen, maar het tegendeel werd bewezen door de rest. De bewaker gaf me haar mobiel zodat ik kon proberen Potz te bellen, waarvan ik het nummer uit mijn hoofd wist. Dacht ik, uiteindelijk werkte het nummer niet en ik wilde niet andere combinaties uitproberen om te kijken of ik een cijfer had omgewisseld. Ze gaf me een reservesleutel zodat ik in ieder geval mijn kamer in kon en een schroevendraaier waarmee ik misschien het slot eraf kon draaien. Een ander meisje uit het hostel die ik helemaal niet kende stelde me gerust en probeerde me te helpen, ook niet gelukt helaas. Mijn buurvrouw wilde wel om 6 uur opstaan om mij dan te wekken de volgende dag.
Ik moest dus in mijn vieze kleren weer naar school, maar ik vond het vooral heel vervelend dat ik niemand kon bereiken. Ik had ook nog met Potz afgesproken, maar we zouden nog sms’en over de locatie en tijd. Ik heb haar op school even een berichtje gestuurd dat het me speet dat ik niets meer van me had laten weten, maar dat het kwam omdat ik geen sleutel meer had. Ik vertelde haar ook hoe laat ik klaar was met mijn lecture en dat ik dan naar de bieb zou gaan om weer via de computer met haar af te spreken. Ik had haar de vorige dag toevallig nog verteld in welk lokaal ik les had omdat het altijd zo verstopt is. Stond ze daar gewoon na de lecture om me op te wachten, mét sleutel. Ze had het team afgevraagd wie hem had en was hem op gaan halen, zo lief!

Maar waar het om ging, was dat ik donderdag dus super weinig had geslapen. Daarom was ik donderdag niet zo productief. Later werd het alleen maar erger, want toen ben ik nog met Potz mee geweest naar een vriendin van haar die Hari Raya vierde, waar ik eerder over had verteld. En toen kregen we echt veel, héél veel eten. Daar word je natuurlijk ook niet echt energieker van.
Het was wel super gezellig en heel leuk om een keer een huis van een bewoner van binnen te zien. Toch iets anders dan zo’n hostel of hall kamer op de campus. Haar familie was super aardig en open en vond het geen enkel probleem dat er voor hun een wildvreemd persoon op bezoek kwam. Salimah, de gastvrouw, was constant heen en weer aan het lopen om het ons naar de zin te maken en wilde ook per se dat wij eerst eten en dan pas zij omdat je anders geen goede gastvrouw zou zijn, terwijl zíj nota bene gevast heeft! Het eten was heerlijk trouwens, samen met haar moeder had ze alles vers gemaakt. Zelfs de kant-en-klare snacks en drankjes waren specialer dan het normaal al zo lekkere eten en drinken hier.

Ik heb niet heel veel cultuurverschil gemerkt, behalve dat een vriend nog niet naar binnen mocht toen het zusje van Salimah haar hoofddoek niet ophad. En dat Salimah wel zes broers en zussen had… “Gelukkig” waren er al drie, zij zelf ook, uit huis, anders lijkt me dat echt heel druk. Ik dacht ook dat je pas uit huis uit ging als je getrouwd was en dat ik niet binnen zou mogen komen voordat ik bedekkende kleding aan zou doen omdat er ook mannen waren, maar dat soort regeltjes hadden zij niet meer. De regeltjes ‘je mond dichthouden tijdens het eten’ en ‘niet smakken’ kenden ze trouwens ook niet. Het klinkt gek, omdat ik Hub vroeger vermoorde als hij smakte, maar nu vind ik het eigenlijk wel gezellig klinken met al die smakkende mensen om je heen en het scheelt echt in tijd als je tijdens het eten gelijk kan praten, haha.

Na een paar uur zijn we weer naar huis gegaan. Omdat ik zo moe was, heb ik alleen nog wat kunnen lezen en lang geskyped met Maartje(eindelijk!). Ik heb echt super nieuws, wat je waarschijnlijk allang weet, maar Maartje komt nu definitief naar Singapore. Ik vond het echt zo leuk om te horen en er al een beetje over te praten wat we willen gaan doen (al zijn we nog niet veel verder gekomen dan “rondtrekken in omliggende landen” en wildplassen), ik heb er heel veel zin in! Ook Fleur heeft voorzichtig gezegd dat ze het stiekem ook wel leuk zou vinden om langs te komen. Zo is het ook begonnen met Maartje, dus wie weet! En ik wacht ook nog steeds op een berichtje van John wanneer hij arriveert ;)