Meer Singapore en Hari Raya

Ik zou zo graag een kleine camera ergens willen hebben zodat ik de sfeer hier kan laten zien. Het is namelijk moeilijk te beschrijven, maar zo leuk om een keer mee te maken. Er zijn zoveel mensen, en het is er óf heel druk óf heel vredig, dat ligt eraan op welk moment er je doorheen loopt. Het meest typische vind ik dat elke dag een beetje hetzelfde lijkt te zijn. Elke keer dezelfde mensen, dezelfde sfeer en dezelfde temperatuur.

Mijn ochtendtocht naar school begint altijd struikelend over de katten die rond dat tijdstip eten krijgen en dus om iedereen heen gaan lopen. Nadat ik mijn was heb afgelopen bij de ‘uncle’, die altijd wel weer verhalen heeft waar hij zelf heel hard om moet lachen, maar altijd veel te lang duren omdat ik weg moet, loop ik doe hoek om bij het restaurantje waar ongeveer alle hostel-studenten hun lunch gaan halen als ze het snel willen hebben. Binnen twee minuten ben je weer terug in het hostel met wat rijst en groenten, vlees en vis naar keuze. Ik zwaai altijd naar de koks die elke dag lijken te werken. Dan kom ik langs het gedeelte wat 24 uur open is, waar nog altijd (dezelfde) mensen liggen te slapen. Even later kom ik bij het fruitstalletje waar altijd wel een rij staat, maar die ik zelf tegenwoordig oversla omdat het op de campus veel goedkoper is. Langs het zielige vrouwtje dat kranten verkoopt, maar die altijd helemaal onderuit gezakt op een stoel zit omdat haar rug zo krom is gegroeid. Langs de open plek waar kranten gesorteerd worden door een jongere krantenverkoper. Stiekem hoop ik altijd dat iedereen naar het vrouwtje gaat om kranten te kopen. Dan kom ik de pannenkoekenbakker tegen. Als hij blij kijkt, heeft hij nog pannenkoeken. Maar soms kijkt hij ook een beetje verdrietig als ik aan kom lopen en verontschuldigt hij zich drie keer omdat zijn pannenkoeken op zijn en ik altijd gelijk iets wil hebben om mee te nemen. Dan nog een stukje door het drukkere gedeelte omdat daar het MRT-station is, langs alle winkels waar alles gewoon met een zeil afgedekt is, dus niet eens met een slot ofzo! Ik zou zo een zeil op kunnen tillen en iets mee kunnen nemen. Sommige dingen worden zelfs alleen afgedekt met een doos. Ik zie in ieder geval altijd alleen maar zeil en doos hier, deze mensen houden niet van vroeg opstaan. In dit stuk loop ik altijd sneller, het is er rustig, er is toch niets te zien en vaak stinkt het er naar durianfruit. Het laatste gedeelte bestaat uit wat eetstalletjes en oudere mensen die op straat slapen. Het klinkt heel stom, maar deze mensen zien er nooit zielig of ongelukkig uit. Als ze al wakker zijn lachen ze naar je. Ze hebben vaak een matrasje, kussen en dekentje, dat verschilt al heel erg met bijvoorbeeld Kuala Lumpur. Ze zien er ook niet mager uit en ik zie ze ’s avonds vaak eten, dat scheelt ook weer.

Uiteindelijk loop ik nog langs wat eetstalletjes en ben ik al aangekomen bij de MRT. Waar het opeens honderd zo druk als op straat wordt. Iedereen op dit station loopt altijd in deftige pakken, schooluniformen en bijna alle vrouwen op hoge hakken! Altijd weer hetzelfde geluid van al die hakken op de vloer. Hetzelfde beeld als je eenmaal in de MRT zit en iedereen in slaap valt. De niet normale stilte waardoor je niet eens durft te hoesten. De stem van de vrouw die de plaatsen en zinnen omroept die je natuurlijk al binnen een week uit je hoofd kent. Ze praat trouwens met een Brits accent, altijd grappig om te horen. Elke ochtend heb ik ook weer hetzelfde probleem: wanneer kan ik gaan zitten? Ik heb een lange reis, dus er komt altijd wel een moment dat er een stoeltje vrijkomt. Maar dan weet ik nooit wanneer ik die ander voor moet laten gaan en uiteindelijk sta ik in 90% van alle gevallen in plaats van te zitten. Dus dat moet ik nog even oefenen. Bij Pioneer zie je precies of de NTU-bus er al staat: dan beginnen alle studenten hun pas te versnellen. Ik negeer het zelf meestal en loop altijd eerst nog langs het winkeltje waar ze lekkere pannenkoeken verkopen als ik ze niet eerder heb kunnen krijgen in Chinatown. De rij die je aantreft als je de trap af loopt is enorm: vaak begint hij al op de trap zelf en zit er al een bocht in de rij zodat de rij langer kan worden. Toch verbaas ik me altijd weer dat ik binnen 10 minuten in een bus zit, volgens mij worden echt alle NTU-shuttlebussen ingezet rond een uur of 8. In de bus krijg je weer deze verschrikkelijke muziek te horen, maar gelukkig ben je binnen 10 minuten wel bij je eindbestemming.

Mijn avondwandeling is een beetje hetzelfde. Het is meestal wel wat drukker en er is meer geluid. Één groot verschil zie ik in ieder geval: alle winkels zijn open. Verder kom je ook altijd langs een winkel waar ze een grote tv buiten hebben staan met een film op. Hier staan altijd minstens 10 mensen te kijken, meestal dezelfde mensen. Super grappig, altijd handig als je zelf geen tv hebt natuurlijk. Ook hebben ze tegenwoordig heel veel lampionnen over de weg gehangen, het ziet er heel mooi uit ’s avonds. Eenmaal bij het hostel aangekomen verdwijnt mijn goede voornemen om vroeg naar bed te gaan altijd als sneeuw voor de zon omdat er dan weer gezellige mensen buiten zitten. Of je gaat naar binnen en krijgt een sms’je of Facebook-berichtje om naar buiten te komen. Tsja…

En dan weer even iets heel anders, wat dus niet elke dag gebeurt. Vrijdag had het International Student Center iets leuks voor exchange studenten geregeld, een lunch waarbij ze dingen vertelden en lieten zien van hun feest, Hari Raya. Het was een feest van de islamitische mensen uit Maleisië om het einde van de Ramadan te vieren. Ik snap niet helemaal of het nu op die dag werd gedaan, volgens mij niet, maar was dit meer een soort voorbeeld. Ze zeiden namelijk dat het een super groot feest was en dat je bijvoorbeeld ook je huis schoon ging maken voor een nieuwe start en nieuwe kleren kocht. De kleding die ze aan hadden kon best nieuw zijn, ze zagen er heel mooi uit in al hun vrolijke kleren. Er was een groep dansers en één vrouw die dan dingen vertelde over hun gewoontes en het eten, maar ik kon er helaas niet heel veel van verstaan. Het eten was lekker, niet iets wat ik echt lekkerder vond dan het andere eten hier, maar ik had wel een heel bijzonder drankje uit Maleisië op. Het was groen of paars en volgens mij zaten er bonen in(!), maar het was best lekker.

Tijdens de lunch liep ik voor de tweede keer tegen hetzelfde meisje op, waardoor ze tegen me begon te praten. Ik weet niet eens meer wat zei, maar het klonk wel heel Nederlands, dus praatte ik gewoon Nederlands terug en ja hoor, een studente uit Tilburg. We bleven praten en het was echt toevallig, want ik had haar al eerder gezien op
een voetbalveld toen mijn teamgenootjes over haar aan het praten waren dat ze haar wilden hebben in het team omdat ze zo goed kon schieten. En zij wilde dat wel, dus hopelijk is ze een toekomstig teamgenootje! We hebben ook nog met drie mensen gepraat waarvan ik vergeten ben waar ze vandaan kwamen, maar het grappige was dat de jongen ons herkend als Europeanen omdat we typische geluiden maakten en dingen zeiden, zoals het ‘pfff’ als je uit wil drukken dat het zwaar was, het met het hoofd schudden terwijl je aan het praten bent en het “no”(in de zin van “nee, dat meen je niet”) in plaats van “really?” zeggen. Hij was zelf blijkbaar ook in Nederland geweest, had die dingen over genomen en werd hier terug in Azië gek aangekeken zei hij!

Na de lunch zag ik opeens dat ik een paar keer gebeld was, Axel...(iemand van het hostel) Eerder had iemand anders al tickets voor ons geprobeerd te boeken naar Maleisië, maar dat lukte niet met zijn creditcard en hij ging uiteindelijk ook niet meer. Maar Axel had nog een kaartje gevonden bij een winkel en had het gelijk gekocht. Omdat ik natuurlijk nog steeds Lieske blijf had ik mijn mobiel niet gehoord en had ik dus niet kunnen zeggen dat ik ook nog meewilde, maar gelukkig kreeg ik ook nog een kaartje met ongeveer dezelfde vertrektijden toen ik gelijk naar een bepaald winkelcentrum ging waar hij ook was geweest. Dat betekende dat ik dit weekend tóch nog kon gaan reizen! Beter kon ik mijn week niet afsluiten.