Een berichtje à la Singapore I: eten, spierpijn, …

Ik had eigenlijk een paar dagen geleden gezegd dat ik de dag erna wel zou schrijven over mijn geslaagde training en het ritueel voor de geesten in Singapore, maar dat is er niet helemaal van gekomen. Ik merk echt niet hoe snel de tijd elke dag voorbij gaat, dus dan lig ik ’s avonds weer in bed en bedenk ik me dat ik eigenlijk nog een stukje had willen schrijven of iets anders had willen doen. Maarja, ik kwam erachter dat het vandaag een nationale feestdag(lees: een extra dagje vrij!) is, bijna iedereen is al reizen(zij hebben hun Student’s Pass al gekregen) en mijn aanstaande teamgenootjes bleken moe/geblesseerd/druk met studeren te zijn, dus nu heb ik mooi de tijd om even een stukje te schrijven.
Dit stukje zal geschreven zijn à la Singapore, omdat ik merk dat de mensen uit Singapore al snel beginnen over eten, sport en school. En er schijnen hier veel rituelen en feestdagen te zijn, waar ik deze week dus al één van heb meegemaakt.

Zullen we maar beginnen met het eten? Dat is namelijk ook het meest aanwezig hier met al die eetstalletjes. Ik noem het hier trouwens altijd een food court als er veel eetkraampjes bij elkaar zijn, maar een meisje uit mijn team verbeterde me. Het blijkt een food court te zijn als het binnen in een winkelcentrum is, dit is iets luxer door de airconditioning en het is ook wat rustiger. Je noemt het een hawker centre als het buiten is, hier is het dan weer warmer en luidruchtiger.
Mijn ervaring is dat er in een hawker centre nóg meer keus is. Je weet echt niet wat je ziet als je in zo’n food court / hawker centre zit: er zijn zoveel kraampjes en er zijn zoveel mensen. Als je daarna op de campus gaat eten, lijkt het mini. Er is nog steeds veel keus, maar voor elk soort eten heb je maar één kraam. Soms vraag ik me echt af of het wel verstandig is om eten af te halen waar geen airconditioning is omdat het eten dan misschien sneller bederft, maar ik had gelezen dat ze streng gecontroleerd worden op hygiëne en ik ben nog nergens ziek van geworden.

Ik heb een nieuwe bakker en supermarkt gevonden vlakbij mijn hostel. Alhoewel een bakker hier heel ander is, de vitrines liggen vol met taartjes, koekjes, zoete broodjes, cakes, en broodjes met vlees erin. Mijn supermarkt heeft tegenwoordig normaal stokbrood, maar ik heb er nog geen behoefte aan gehad. In de supermarkt heb ik coated green pees ontdekt… ja. Dat zijn dus smerig uitziende erwtjes met een wit laagje eroverheen, maar ze zijn echt lekker! En ik hoop niet al te ongezond. In ieder geval ook handig mee te nemen voor onderweg als je even iets kleins wil eten in plaats van gelijk een hele maaltijd of gefrituurde snacks.
Verder had ik bij mijn eerste training van voetbal super honger, maar energierepen, snoepjes of koekjes zijn best duur hier. Ik had toevallig groene bonen broodjes met kokos gekocht en die bleken ook vol te zitten met suiker. En ze waren ook nog eens lekker, dus dat is nu mijn nieuwe tussendoortje als ik even energie nodig heb. Verder heb ik ook “normale” dingen gegeten hoor, bijvoorbeeld aubergine! Ik zie het in Nederland eigenlijk nooit, maar hier heb ik het al meerdere keren gezien. Ik kan me niet herinneren dat ik het echt lekker vond, maar hier maken ze alles gewoon heerlijk klaar. Dus ik ben een grote fan ervan nu. Ook ben ik een grote fan van even snel eten afhalen bij het restaurantje om de hoek. Ze hebben elke dag weer iets nieuws, begroeten me altijd als ik langsloop, helpen je super snel, zijn ongeveer de enigen bij me in de buurt die in het Engels kunnen uitleggen wat het voor eten is en ik geven me meestal een extra portie.
Verder heb ik de black pepper beef gegeten, een best beroemd gerecht en echt heel lekker. Ik moet eigenlijk ook nog steeds de curry fish head proberen. Maar ik durf het elke keer niet te bestellen omdat je dan zo’n enge vissenkop op je bord krijgt. Zaterdag zag ik Karla tijdens het eten plotseling eng naar een meisje naast me kijken, bleek ze een hele vis op haar bord te hebben, met nog alles erop en eraan! Hij was gefrituurd waardoor hij ook nog eens helemaal rechtop op het bord kon staan, ik vond het er eerlijk gezegd eerder apart dan lekker uitzien.

Genoeg over eten, over naar het volgende onderwerp: sporten. Je kunt aan de site van de NTU echt niet aflezen dat de studenten er zo sportief zijn, omdat er nauwelijks informatie over de sporten staat. Maar toen ik daar eenmaal aankwam, zag ik gelijk dat mijn verwachtingen niet klopten! Als je alleen al in de buurt van het hoofd sportcomplex komt (je hebt er namelijk meerdere op de campus) zie je al super veel mensen in sportkleren ernaartoe lopen. Zowel op de renbaan als op de velden erom heen zie je super veel sporters. Basketballers, zwemmers, voetballers, hardlopers, handballers, speerwerpers, badmintonners, etc. Ook heb je een kleine fitnesszaal, maar dit stelt niets voor vergeleken met de rest. Het is leuk om te zien dat er zoveel mensen met sport bezig waren. Ook de borden hingen vol met sportactiviteiten.
Ik ben er achter gekomen dat ze hier niet alleen veel sporten, maar ook nog eens fanatiek! Ten minste, dat geldt dan voor de voetbaltraining. Maar de andere sporten zagen er niet makkelijker uit. Je hebt hier ook een faculteit voor sports management en ze halen hier gewoon mensen vandaan om de warming up en cooling down te doen, hoe goed is dat. Verder hebben we een coach en een assistent van de coach die blijkbaar normaal bij alle trainingen en wedsrijden erbij zijn. En de training zelf… daar zijn gewoon geen woorden voor. Het begon met een extreem langzame warming-up, ik vroeg me echt af waar ik in beland was. Maar gelukkig bleven we niet op dit tempo rennen, integendeel zelfs. De oefeningen waren zwaar en de trainer was heel streng. Als iets niet lukte, moest je elke keer pushups of squats doen. Er werd op je geschreeuwd als je niet meteen naar de bal toe rende in een wedstrijd. Toen ik de volgende dag wakker werd, kon ik geen enkel lichaamsdeel meer bewegen zonder spierpijn te voelen.
Op zich vond ik dit een goede ervaring. Zaterdag hebben we ook gelijk conditietraining gehad van een andere leerling van sports management. Ondanks de verschrikkelijke spierpijn viel het best mee, het was in ieder geval ook heel fijn dat we gewoon een eigen, airconditioned (!) fitness ruimte kregen. Het was er echt extreem koud, dus dat was super fijn. De trainingen duren best lang, maar de tijd gaat snel en je krijgt tussendoor wel wat drink- en stretchpauzes. In die pauzes vertelde ik over voetballen bij DBSV, dat snapten ze niet helemaal. Hoe kon je nu een team hebben dat alleen voor de lol speelde? Hoe kon je nu spelen als je er nog niet zeker van was of je wel een heel team of een coach had? Het gezelligheids gedeelte snapten ze wel, dus dat is weer mooi meegenomen. Dat doen ze hier namelijk ook, alleen dan wat minder vaak en met wat minder bier.

Dus al met al weer heel wat nieuwe, leuke ervaringen. Ik wilde eigenlijk nog wel meer vertellen over school en de rituelen, maar misschien moet ik maar even aan een tweede stukje gaan beginnen zodat jullie een leespauze kunnen houden. En ik een schrijfpauze…