Toch een beetje te veel stad

Jeetje, van Laos naar Vietnam is een hele verandering! Toen we een halfuur van de grens afzaten, merkten we al hoe stoffig en koud het werd. Je zag echt alleen grijstinten, maar dan wel tussendoor felgele of oranje bloemen tussendoor. Dat was dan wel weer heel bijzonder. Zowel Dien Bien Phue en Ha Noi leken op het eerste gezicht niet heel gezellig, maar Ha Noi vond ik uiteindelijk toch nog super om te bezoeken om alvast in de sfeer te komen!Al was het echt even wennen om in zo'n stedelijk gebied te komen na Laos.

We zagen onderweg al super veel van die typische verkopers in Vietnam met een stok op hun schouders waar twee maanden aan hangen, een aan de voorkant en een aan de achterkant. Net als in Laos zijn er ook genoeg eettentjes waar gewoon op straat wordt gekookt.

In Dien Bien Phue hebben we vooral negatieve ervaringen gehad. We waren nog zo gewend aan het mooie Laos, komen we hier opeens terecht in een veel te drukke stad met veel te veel lawaai en stof. Bijna niemand loopt hier rond zonder mondkapje. We werden afgezet toen we een pak koekjes kochten, hadden moeite met afdingen, hebben alleen nep noedels en nepbrood kunnen eten en hebben veel te lang op de bus moeten wachten. En toen de bus uiteindelijk vertrok, bleek hij even later weer om te keren omdat er nog niet genoeg mensen in zaten. Onderweg werden weer veel mensen opgepikt, maar dit keer gelukkig maar tot er gewoon op elke stoel een iemand zat.
Onderweg hebben we nog even gestopt voor de lunch. Maartje had al gelezen dat de lunch heel belangrijk was, dus dat moesten we wel goed doen om met de cultuur te doen natuurlijk. Voor een euro kreeg je al een complete maaltijd bij het wegrestaurant, dus dit was geen probleem. Het leuke was dat de inzittenden van de bus ons vroegen erbij te komen zitten! Ze waren zo geinteresseerd, boden ons de hele tijd wat van hun hapjes aan, Maartje wat shotjes, en probeerden ons uit te huwelijken zoals de andere Vietnamesen dat ook hadden geprobeerd bij de grens van Laos naar Vietnam. Op een blokje bekeken ze onze leeftijden, maar die waren helaas niet passend bij de mannen die ze in gedachten hadden. De dag ervoor, toen ze iemand uit de bus al aan een vrouw van hun wilden koppelen, waren ze er ook nog achter gekomen dat Westerlingen haar op hun armen hebben. Haren! Ze wilden het helemaal aanraken om te voelen of het echt was, dat was wel apart. Maar zij hebben dat dus blijkbaar niet.

Wat echt opviel aan Ha Noi was de drukte. De scooters en auto’s rijden gewoon overal. Het licht om over te steken kan nog wel op groen staan, maar dit betekent niet dat je veilig over kan steken. Ik geloof dat we echt al een paar keer op het nippertje nog voor een scooter weg konden springen, want dat is de enige manier om te overleven hier: gewoon oversteken, de scooters negeren, en ze ontwijken als ze je niet op tijd hebben gezien.
Het eten gebeurt hier weer op straat, op de minikrukjes. Omdat het Kerstavond was, hebben we de eerste avond in Ha Noi in een super de luxe restaurantje gegeten. De ober leek ons eerst super uit te lachen, dus we werden wel een beetje onzeker. Maar toen we iemand vroegen wat er aan de hand was(Pfjuuw, iemand die Engels sprak), zei ze dat het gewoon was omdat hij geen Engels kon en ze niets anders kunnen dan lachen als ze zenuwachtig zijn. Gelukkig, we konden hier dus wel gewoon eten. Met een Westers en een Aziatisch diner EN een toetje, want het is tenslotte kerstavond, in onze maag zijn we weer tevreden naar huis gegaan. De tweede dag, eerste kerstdag, hebben we spannender gedaan, en gegeten in een foodcourt daar. Waar gelukkig ook andere westerlingen zaten die het eten lekker vonden, zodat wij het ook aandurfden.

Als je door de straten van Ha Noi loopt, valt er nog iets opvallends op: de straten zijn ingedeeld per beroep. We begrijpen natuurlijk niets van de straatnaambordjes, maar Maartje had ook gelezen dat een straat ook naar een beroep was genoemd. En dan heel specifiek, en blijkbaar luisterden mensen daar dan naar en deelden ze zich zo in die straten in. Zo zie je nu een straat met alleen maar jassenwinkels, een straat met alleen maar tassenwinkels, een straat met alleen maar sjalenwinkels, etcetera.
De straten hier zijn super vies, maar daar is een makkelijke verklaring voor: er zijn gewoon geen prullenbakken! Zelf houden we onze rotzooi natuurlijk in onze zakken tot we een prullenbak van een winkel tegenkomen of weer in het hostel zjin, maar we zien genoeg mensen die het gelijk op straat gooien. In de bus was er ook gewoon iemand die alles naar buiten gooien uit het raampje, en een ander begon zonnebloempitten te pellen en gooide alle schiletjes gewoon op de busvloer!

We hebben natuurlijk ook nog even een beetje cultureel gedaan met een vrouwenmuseum. Leuk om te zien, omdat het over de vrouwen in Vietnam ging, maar daardoor ook gelijk over het harde werkleven, mode (zwarte tanden en lange oorlellen), het communisme en vrijwillig vechtende vrouwen in de oorlog. Als toetje hadden we opeens een tentoonstelling over Singapore, super grappig. Ik herkende alle dingen al, dus dat wasd wel leuk.
Ook probeerden de brug te vinden die de Amerikanen elke keer bombadeerden. Een grappig verhaal, want ze stopten er pas mee toen de Vietnamezen zo slim waren om de Amerikaanse gevangen de brug weer op te laten bouwen. De brug was echt heel lelijk en verroest, niet te geloven dat hij ontworpen is door dezelfde architect als die van de Eifeltoren. Die heeft trouwens wel invloed achtergelaten op de elektriciteitspalen in Eifeltorenvorm.
Ook hebben we door echte achterstandswijken gelopen toen we de brug beter wilden bekjiken. Het stonk er echt erg soms, maar de mensen hadden schone kleren aan, nette kleren zelfs, hadden de was buiten hangen, hadden mobieltjes en leken ook heel vrolijk. Gek om te zien.
De rijkere buurten worden lelijk gemaakt door alle bomen die niet geknipt worden en alle kabels die overal doorheen hangen, net als in Laos. Zo’n zonde. Verder zjin er zoveel mooie huizen, waarschijnlijk door de Fransen gemaakt, die totaal niet onderhouden zijn. Ze moeten eerst echt heel mooi zijn geweest, maar nu zien ze er niet meer uit. De buurten worden vaak ook enger gemaakt door alle honden die daar geroosterd bij een kraampje liggen!

Wat ons verblijf in Ha Noi nog luxer heeft gemaakt was dus het hotel, wat super luxe was. Nu zijn we weer terug van Ha Long Bay en in een minder luxe hotel gegaan van Ha Noi, hopelijk komen we nu ook weer meer backpackers tegen! Ons volgende reisdoel: Hue. Ik heb nog steeds moeite met het op de goede manier uitspreken, dus ik hoop dat we goed terechtkomen!