Alweer genoeg avonturen

Hoe kom je illegaal Maleisië in? Je hebt nodig: een blond meisje, creatieve Singaporeanen die je willen helpen, een hoop schreeuwcapaciteit (wat we al goed hadden geoefend in Singapore) en vooral een hoop doorzettingsvermogen en tijd.

Normaal zou ik zoiets nooit geprobeerd hebben, maar ik was zo boos op de mensen die de verkeerde inforamtie hadden gegeven over m'n Students Pass of mensen die me niet snapten dat ik het gewoon bleef proberen. Ik geloof dat ik m'n verhaal wel twintig keer heb moeten uitleggen (Ja, ik heb zo'n pas. Nee, ze zeiden dat ik die de laatste keer niet hoefde te gebruiken. Nee, bij de Maleisische grens is het ook niet gelukt. Ja, ik wil nog steeds naar m'n vriendin die nu n Maleisië staat te wachten en die is verteld dat ik er zo aankom!) Toen we het eigenlijk al op hadden gegeven, stonden we een halfuur later opeens toch in Maleisie, wat voelde dat goed! Wel allebei met een niet-helemaal kloppend paspoort naar onze mening, dus we hopen dat we Maleisië ook weer uit mogen.

Ons eerste reisje maakten we naar Tanah Rata in de Cameron Highlands. Hier zouden theevelden en bijzondere bloemen te vinden zijn, maar het leukste vond ik eigenlijk nog wel het hiken in de bossen en het niet-Westerse toerisme. Ik denk dat Maartje nu ook wel goed heeft kunnen zien wat ik zo leuk vind aan Maleisië: de lieve mensen, de veiligheid, toch wel lekker eten en alles is super goedkoop! Wat ze helaas ook heeft gezien is dat de regelingen niet altijd geweldig zijn(een bus die bijna drie kwartier te laat is en dan uiteindelijk niet vertrekt omdat een mannetje er nog even aan moet sleutelen) en het weer ook wel eens tegen kan zitten. Jeetje, wat regende het hard! Ik sprak een man die zei dat het nog nooit zo hard had geregend daar. Gelukkig hadden we allebei een regenjas(beetje jammer dat de mijne, nieuw gekocht in Singapore, al binnen vijf minuten kapot was) en hebben we hierdoor het nog prima naar ons zin gehad door lekker de bossen in te gaan.

Dit vormt gelijk avontuur twee, want die hikingstochten waren nog best wel spannend! Het was namelijk best moeilijk om uit te vinden wat het pad was, maar gelukkig kon Maartje dit uiteindelijk goed zien (niet alleen vertrapte takken en bladeren, maar ook geen planten op heughootes) en kwamen we een halfuur voordat het donker werd nog veilig aan bij een openbare weg. Na nog een stukje te hebben gelopen langs een rivier met een super sterke stroming!
De andere trektocht hadden we via het hostel gedaan, en dit was een stuk minder avontuurlijk. Toch was het weer een hele andere tocht omdat het bos zo anders was, helaas nogal modderig, maar super mooi verder. We hadden nu ook een gids die wat verhalen vertelde en ons ook kon vertellen welke besjes en zelfs bloemen we konden eten, dat was wel grappig.

We verbleven in het Kang Travel hostel (Daniel's lodge), wat beroemd was voor backpackers. En inderdaad, toen we aankwamen zagen we heel wat backpackers daar. Het hostel was op zich ook echt leuk. Je had een mooi leesruimte, lekkere bedden en warme douches, maar het was ijskoud 's nachts en het stonk gewoon enorm in de slaapzaal! Dat was weer een beetje jammer.

Een andere gekke ervaring was op de terugweg naar Kuala Lumpur. Onze busreis leek eerst niet anders dan normaal te worden(behalve dan dat Maartje niet misselijk was door de super reispilletjes), totdat er een man gigantisch begon over te geven voor ons. Hij deed het alleen niet in een zakje, maar gewoon op de grond(waarschijnlijk omdat er nergens zakjes te vinden waren). En dat vond de buschauffeur niet zo leuk... maar in plaats van dat hij de man een glaasje water aanbood, begon hij de man in de bus half in elkaar te slaan, echt niet normaal. En terwijl de man met plastic zakjes zijn overgeefsel moest opruimen, stond de man hem nog even verder te schoppen of te slaan. En niemand deed wat... we durfden niets te zeggen omdat de anderen in de bus ook niets deden en de man gewoon totaal niet reageerde of zichzelf probeerde te verdedigen, dus het leek net alsof het normaal was. Maar wel echt een vervelende ervaring... Maartje durfde niet eens meer haar koekjes op te eten omdat ze bang was dat ze ging kruimelen en de man ook bos op haar ging worden. Gelukkig was er verder niets gebeurd in de bus.

Zoveel tijd heb ik hier niet, omdat we het internet hier kopen en we sowieso vannacht rond 2 uur weer op moeten staan... Ik vond het wel leuk om alvast onze twee hoofdavonturen te vertellen. En op maartjeklein.waarbenjij.nu staat weer meer over onze avonturen! We hopen dat we in Laos ook internetcafés kunnen vinden waar we jullie dan weer op de hoogte kunnen brengen. Helaas zit er geen SD-poort in deze computers, dus de foto's kunnen nog wel even duren...