Onverwachts op trainingskamp

Afgelopen dagen waren we nog teleurgesteld door zowel het ietwat saaie gebied en de relatief korte wandelingen. Maar bij de tocht naar de hoogste top in de omgeving, de Jebel Siroua, piepten we wel anders. Het was een zware dag en ’s avonds waren we alleen nog in staat om te zeggen dat we naar bed wilden. Deze tocht heeft dus een hoop goed gemaakt, al was dit wel weer het andere extreme: het voelde alsof we op trainingskamp waren in plaats van op vakantie.

Het weer was gelukkig een stuk beter dan de dag ervoor met de wind. Het is sowieso de hele dag droog gebleven, volgens de gids omdat de hele staf had gebeden voor goed weer, dus daar zijn we ze zeer dankbaar voor. Naast hun extra gebedjes hadden ze hun best gedaan speciaal eten te verzorgen, zo stond er ‘s ochtends porridge en sinaasappelsap voor ons klaar in plaats van het gebruikelijke brood en theepotje.

De tocht begon al bizar zwaar met stevig doorklimmen: voor onze tocht staat normaal vijf uur klimmen op de planning, wij hebben het in drie uur afgelegd achter de gehaaste gids aan. Bovenaan realiseerden we ons dat we niet eens hadden gepraat of genoten van het uitzicht, er werd alleen gehijgd, gezweet en naar de grond gekeken waar je je voeten neer moest zetten met al die stenen. We gingen zo snel, omdat de gidsen bang waren dat het weer zou omslaan en dan zouden we de top niet halen. Hij had hier een trauma aan, zo vertelde hij horrorverhalen over een andere tocht waar het begon te sneeuwen op de top en één van zijn klanten toch per se naar boven wilde.

Terwijl we al genoeg doodsangsten hadden uitgestaan om tot 30 meter onder de top van de Jebel Siroua te komen, bleek dat de gids nog meer van ons verwachtte. Hij vond dat we ook die laatste hoogtemeters nog wel konden afleggen door enorme rotsblokken op te klimmen, ook al hadden we hier geen ervaring mee. Dat ging niet gebeuren. Onze stoere en ervaren medereisgenoot Natascha wilde wel graag naar boven en ging wel mee. Het was wel jammer dat ze niet alvast met één van de twee gidsen met Lars en mij al naar beneden gingen. Daar stonden Lars en ik daar maar op dat enge plekje, omdat de gidsen allebei zelf naar boven wilden. We hebben het (koude!) wachten overleefd door proberen niet naar beneden te kijken en ons in een hoekje te duwen zodat we in ieder geval niet naar beneden waaiden. Gevoelsmatig duurde het een half uur voordat ze terugkwamen, waarschijnlijk duurde het in werkelijkheid een paar minuten.

Natascha was uiteraard wel heel blij dat ze het nog had geprobeerd, al is ze niet helemaal met de gidsen meegegaan omdat je voor de laatste 10 meter nog over een richel moest lopen, terwijl de gidsen geen extra materiaal daarvoor hadden om je vast te kunnen houden. Gelukkig hebben onze gidsen die richel overleefd. Natascha deelde overwiningskoeken uit bij terugkomst, stroopwafels uit Nederland. Snel liepen we daarna weer naar beneden waar het wat warmer en in ieder geval minder eng werd. Bij de weg naar beneden heb ik me maar vaak genoeg ingepraat dat er vast wel een helikopter zou kunnen komen als we neer zouden vallen. Bij terugkomst in Nederland hoorde ik dat twee jaar geleden een collega van me ook zo hard was gevallen, maar geen helikopter kwam. Hij moest een paar uur wachten tot andere gidsen hem op een stuk stof naar beneden voerden…

Ook al werd het steeds minder eng met afdalen omdat je niet meteen dood zou vallen als je zou struiken, het bleef spannend omdat we over grote rotsblokken liepen waarvan je nooit wist of die los zaten. Onze benen en hersenen werden bovendien moe ondanks het blije gevoel dat we (bijna) de top hadden gehaald. Het was dus heerlijk om weer aan te komen in het dorp waar we zouden slapen. De omgeving was ook een stuk mooier vandaag, alleen jammer dat we er niet optimaal van hebben kunnen genieten. Onze lunch plek was overigens wel op een gaaf plekje. En we hadden die dag zelfs wat mossen, plantjes en paddenstoelen gezien. Best bijzonder vergeleken met de kale omgevingen die we de dagen hiervoor zagen.
De dag erna waren we niet veel meer waard. Ik zei in die dag per ongeluk nog dat ik het allemaal wel mee vond vallen hoe zwaar de tocht was geweest, waarbij ik eigenlijk bedoelde dat ik het knap vond dat wij het als niet-wandelaars het hadden uitgehouden. Lars kreeg toen hele grote zielige ogen en wilde even niet meer tegen me praten. We mochten de laatste wandeldag wel nog lekker uitslapen en in een mooie omgeving en mooi weer lopen. We vonden het bizar dat de gidsen wel nog vol energie zaten, al hadden zij veel minder gegeten de dag ervoor en één ervan liep de tochten zelfs gewoon op zijn gympen en met een regenjasje in plaats van een dikke jas zoals wij. Uiteraard maakten ze ook weer met iedereen praatjes onderweg. Soms zelfs met bestuurders, als er een auto langs kwam draaiden ze het raampje open en vroegen ze hoe het ging en of we nog niets nodig hadden. Of we bijvoorbeeld nog een kip wilden?

’s Avonds waren we teleurgesteld dat er geen douche was. We hadden ons hier al de hele dag op verheugd nadat de gids dit had beloofd. Afgelopen dagen hadden we ons gewassen met één bekertje warm water per persoon. De kok hoorde dit echter en deed er van alles aan om ons daarom toch aan een douche te helpen. Dit betekende dat we twee uur achter hem aan door het dorpje hebben rondgelopen met douchespullen onder onze arm. Dat was een leuk tochtje waar Natascha dankbaar een zakje chips en flesje frisdrank kon kopen in één van de kleine winkeltjes en waar ik verrast was door de leuke sfeer door de spelende kinderen, terwijl het zonder kinderen enge steegjes leken te zijn. En na de lange tocht kregen we onverwachts toch nog een warme douche aangeboden. Heerlijk!

Dat we de andere beloftes zoals een maaltijd zonder zuivel en ei of muziek van de staff niet meer kregen, maakte ons even wat minder erg. We mochten ten minste wel weer in een tent slapen, geen smoesjes van de gids dit keer. Zo konden we ons tentrecord ook weer verscherpen naar 12 minuten en 28 seconden om hem op te zetten. Voldaan kropen we onze tentjes in en viel ik in slaap, het zware sportieve gedeelte van onze vakantie zat er weer op.