Nog even wachten op het spannende gedeelte

In de eerste twee “delen” van onze vakantie hebben we cultureel gedaan en uitgerust. Daarom werd het nu, in ons derde deel, tijd voor actie. We dachten dat we als sportieve mensen wel even een wandelreis konden boeken met drie van de vijf “wandelschoentjes” die de zwaarte aangeven. Gelukkig hebben we het overleefd en het was zelfs wel voor herhaling vatbaar. Al was de omgeving wel wat saai en één dag wel heel erg spannend. In dit verslagje beschrijf ik de eerste paar dagen van onze tocht die helaas nog niet zo spannend waren.

Voordat we aan het wandelen konden beginnen, moesten we nog van Essaouira naar Marrakech. Dit verliep niet helemaal soepel. Als echte backpackers hing van tevoren onze hele kamer vol met handgewassen sokjes en ondergoed (gewassen in een plastic zakje bij gebrek aan een emmer), die nog lang niet droog waren en dus maar mee moesten in plastic zakjes waar tussendoor zoveel mogelijk uitgehaald werd om te drogen. Daarna ging het mis omdat de bus vol zat en we nog twee uur bij het busstation moesten wachten. En volgens de wet van Murphy hield het niet op: de sleutel van ons slotje brak af waardoor we een sleutelmaker moesten zoeken in de buurt die het slot open kon breken en na de busreis kregen we ruzie met de taxichauffeur die ons vervolgens te vroeg eruit zette. Eenmaal aangekomen bij het hotel had de organisatie ook nog eens het verkeerde hotel doorgegeven en mochten we nog twee uur wachten op iemand die vervolgens niet betaald had gekregen van de organisatie, maar geen Engels of Frans sprak. De man van het hotel was daarna ook nog eens chagrijnig omdat hij zo lang had zitten wachten op ons. En de volgende ochtend moesten we voor het eerst in onze vakantie haasten door een afzetting van de politie. Ten slotte liep ik ‘s middags een voedselvergiftiging op bij een wegrestaurant.

Gelukkig doorbraken we daarna de pech. Tijdens de reis naar het startpunt van de wandeling schrok onze gids door de “oh echt?”-kreten of het harde gelach vanuit de achterbank, kortom het was gezellig met onze mede reisgenoot Natasja. Omdat ik ziek was van het eten vond ik het even minder erg dat de gids waarschijnlijk geen zin had om te wandelen en de eerste wandeling van twee uur naar een half uur inkortte. Zo had ik nog tijd om buiten even te lezen op mijn tablet. Dat dacht ik ten minste, maar binnen no time stond ik tussen de kindjes die tot mijn verbazing het woord ‘tablet' wel kenden en al Frans konden lezen, maar helemaal verwonderd waren over de tablet en het touchscreen.

De wandeling van de tweede dag was nog steeds niet bepaald spannend of vermoeiend. Onze gids leek namelijk nog niet zo van wandelen te houden en sneed weer af. ’s Avonds hadden we daardoor nog te veel energie over, die we maar hebben gestoken in het fanatiek kruiswoordpuzzels oplossen in onze tent. Het bleek dat de hele camping mee heeft kunnen luisteren. Even buiten de tent lopen was ook heel mooi door de volle maan en even later de heldere sterrenhemel. Maar liever bleef ik veilig binnen, aangezien we al heel wat geiten karkassen hebben gezien onderweg die volgens de gids opgegeten zijn door wilde honden.

Lars had zich al een tijdje verheugd op een “zen” momentje tijdens het wakker worden van de volgende ochtenden: rustig wakker worden in de tent met een mooi uitzicht en een lekker kopje koffie. Hij was alleen even vergeten dat het weer ook een rol zou kunnen spelen. Het wakker worden werd iets minder zen door een storm die kwam opzetten. Terwijl we nog in onze tent zaten werd de buitentent er al af gehaald door de gids die riep dat we snel op moesten staan. Na wat brood naar binnen te hebben gepropt begonnen we aan een stuk wandelen waar de wind minstens net zo hard stond. Een stuk moeër dan de dag ervoor kwamen we aan bij de lunchplek waar de wind gelukkig weer was gaan liggen. Ook de muilezels die meeliepen met alle bagage konden daardoor even uitrusten, al leken ze niet erg onder de indruk. Ze zullen wel wat gewend zijn. Tijdens de lunch moesten we helaas de zoveelste kindjes vertellen dat we helaas geen pennen bij ons hadden. Die willen ze graag hebben om naar school mee te nemen. We hadden wel één pen, maar daar maakten we al elke keer ruzie over als we in de puzzelboekjes bezig waren. Een tip dus voor als je naar de armere dorpen in Marokko gaat: heel veel pennen meenemen, je zal er veel kindjes gelukkig mee maken.

’s Avonds vond de gids het helaas te gevaarlijk om te slapen in tenten en moesten we op zoek naar een schuilplek. Dit klinkt heftiger dan verwacht, want in Marokko spreken ook onbekende mensen elkaar constant aan en zo hadden we binnen no-time mensen gevonden waarbij we in hun “schuur” mochten overnachten. Van tevoren kregen we ook nog eens van alles en nog wat te eten en te drinken aangeboden, zoals we gewend zijn van de gastvrije Marokkanen. Ondertussen konden we zien hoe een groepje vrouwen de saffraan uit de mooie versgeplukte saffraankrokussen haalde. De “shelter” (een plaatsje met wat huizen) waar we in verbleven was een plaats die eigenlijk alleen rond oktober bewoond is met de mensen die de saffraan komen oogsten. Je ziet de saffraanveldjes al van ver, aangezien dit de enige groene gebieden rond de rivier zijn. De rest is allemaal droog vulkaangebied. We zien hier trouwens voor het eerst vrouwen aan het werk, normaal zagen we echt alleen mannen werken.

Na het werken zijn de saffraanplukkers uit de shelter gaan feesten. In de verte zagen we namelijk overal licht uit de huisjes komen en we hoorden veel gezang. Feesten zat er voor ons niet in, na onze zware tocht door de wind wilden we vooral slapen. De “thé de dormir” die de kok elke avond voor ons zette was eigenlijk overbodig dit keer.

Lars was op zoek naar zijn zenmomentje in de ochtend, maar zo ’s avonds voelt het ook lekker ontspannen aan. We waren pas een paar dagen weg, maar het voelde echt al alsof we in the middle of nowhere zaten. Op naar een goede nachtrust, want de volgende dag zouden we beginnen aan de zwaarste wandeling van de week met een beklimming van de hoogste piek in de buurt, de Jebel Siroua.