Nog even geld verdienen in Casablanca

Eerder hebben we een weekje cultuur gesnoven, een weekje uitgerust en zijn we een weekje de bergen ingetrokken à la survivallen. Dit betekende dat het weer tijd werd om naar huis te gaan. We hadden nog één korte activiteit op de planning staan: geld verdienen in de stad Casablanca.
Helaas hebben we geen spannende verhalen over een nacht in het casino (als gokken al toegestaan zou zijn met de Islam), maar we hadden thuis € 200,- bespaard door te vliegen via Casablanca in plaats van Marrakech. In de omschrijving van de stad staat dat het de grootste en meest kosmopolitische stad van Marokko is waar ook nog eens één van de grootste moskeeën ter wereld is gebouwd. Daardoor dachten we dat het naast een stad om ons “geld te verdienen” ook nog wel een interessante stad was om doorheen te lopen.

Helaas, niets bleek minder waar. We kregen zelfs een heuse relatietest omdat ik hamburgervriendin werd (https://www.youtube.com/watch?v=gWupkMuD1vc) en er nergens een veilig eetplekje of supermarkt leek te zijn. Vervolgens bleken de rondleidingen in de moskee alleen ’s ochtends te zijn, dus er was weinig te zien. Op naar de volgende attractie dan die Google aanraadde als je er maar één dag was. Zij zullen het wel weten, dacht ik. Niet dus, het park bleek verbouwd te worden. Apart dat juist Google dat niet weet.

Het wandelen was nergens mooi en ook nog eens ingewikkeld. Zelfs de LarsLars raakte helemaal in de war en tot zijn grootste ergernis hebben we letterlijk twee uur rondjes om ons hostel heen gelopen tot we het eindelijk konden vinden. Alhoewel dat ook kon komen omdat hij afgeleid was door de handkusjes die hij kreeg van de mevrouw waar we een tomaat hadden gekocht. Want hoe vies en druk de stad ook was, de mensen bleven wel weer super vriendelijk zoals in de rest van het land. Ook ’s avonds bleken er weinig fijne eettentjes te zijn, alleen van die grote toeristische restaurants die hier ook nog eens duurder waren dan in Nederland. Daarom zijn we maar bij een lokaal restaurantje gestrand waar toevallig alleen menu’s met halve liters cola te krijgen waren. Wel handig, want ik leer op al mijn verre reisjes dat cola de maag ontsmet. En inderdaad, ondanks het dubieuze tentje hebben we geen voedselvergiftiging opgelopen.

Ondanks de tegenvallende stad hebben we nog een gezellig eind van onze vakantie gehad. We hadden sowieso nog een hele grote vreugde omdat we onze sleutel weer hadden gevonden. Die hadden we de dag ervoor zo vaak gezocht, onze twee grote tassen inclusief onderverdelingen in kleine plastic zakjes waren meerdere malen ondersteboven gekeerd. Later bleek hij gewoon in onze handbagage te zitten, terwijl we alle horrorscenario’s al hadden bedacht wat we moesten zonder sleutels. Bovendien hadden we toch wel een feestgevoel dat we weer naar huis mochten, naar onze eigen bedden, eigen douches, ons eigen eten en onze crossfietsen.

Marokko zal me niet alleen lang bijblijven door de mooie herinneringen, vriendelijke mensen en relaxte sfeer, maar het heeft me ook weer even bewuster gemaakt van het drie dingen: het milieu, onze luxe én arme mensen. Het milieu omdat je hier goed de blijvende schade aan de natuur van het plastic ziet dat zodra je bij bevolkte arme gebieden komt. Er is daar geen afvalsysteem en de bewoners lijkt het niet uit te maken, zonde. Gelukkig hebben wij zelf redelijk weinig afval achter gelaten. Soms deden de gidsen het wel helaas met ons afval en we hebben een keer per ongeluk heel veel WC-papiertjes weg laten vliegen door de lucht toen Lars achter een steen zat en er een windvlaag opstak (stiekem best een grappig gezicht van veraf voor de rest van de groep).
Bewuster van onze luxe in Nederland werden we weer als we door de kou al zó blij waren met een mini kampvuurtje van ons afval of met ons “badje” van een bekertje warm water. Ze hebben in veel huizen daar helemaal geen verwarming of (warme) douche.
Qua armoede vond ik het vervelend om te zien dat er nog beroepen zoals schoenpoetsers bestaan, of dat onze wandelgids blijkbaar een hogere “rang” had en mooie kleding had en lekker mocht chillen terwijl de andere stafleden het zware werk moesten doen en in afgetrapte kleding liepen. Ten slotte vind ik het absurd dat er zoveel werk zit achter een geweven kleed of gram saffraan, maar de mensen daar krijgen maar zo’n klein deel van het geld wat wij er in Nederland van betalen. Die vrouwen werken bijvoorbeeld de hele dag om saffraan te oogsten en sjouwen zich rot met andere oogsten en dan hoor je dat zij minder dan 5 euro per gram saffraan krijgen, terwijl we in Nederland 40 euro per gram betalen. Ik vraag me af of er dan niet meer geld naar die vrouwen kan gaan. In Nederland ga ik zeker meer letten op het feit of producten wel ‘fair trade’ zijn, alle kleine beetjes helpen hopelijk.

Dit was het dan weer, het laatste verhaaltje van onze laatste dagen in Marokko die we helaas verbleven in een lelijke stad, maar gelukkig wel nog gezellig waren. En waarin we niet ziek zijn geworden van een dubieus eettentje, dat zou wat zijn geweest op de laatste dag.
Het was toch nog wel even werk om wat herinneringen op te halen van onze vakantie en te beschrijven in niet al te lange stukjes. Maar ik weet zeker dat ik ze later weer met plezier terug ga lezen en hopelijk zo lang mogelijk alle mooie herinneringen vast kan houden. Bovendien heb ik eindelijk weer eens naar opa geluisterd als hij me vroeg om een verslag te schrijven en heb ik al gehoord dat ik sowieso één lezer (Esther) heb (: Voor de overige lezers die het tot hier hebben gehaald: leuk dat je dit hebt gelezen en aarzel niet om tips te vragen als je zelf over bent gehaald om een keer naar Marokko te gaan ;)