Weekendje naar Ardennen met DM

Ooit wel eens gehoord van hét Spookhuis? Vroeger een populaire accommodatie onder de DM’ers en Urosianen, en nu opnieuw de plek voor ons ledenweekend. Als je aankomt begrijp je meteen waarom het zo genoemd is. Het huis zag er oud uit, lag in een afgelegen bos, het water verdween er op spookachtige wijze, en het engste was de spooktelefoon die nadat we hem wilden gebruiken (maar geen verbinding kregen) maar geluiden bleef maken. Ook had het huis nergens gordijnen, wat niet per se een huiselijk gevoel gaf. Maar gelukkig was er veel te veel gezelligheid om echt bezig te zijn met het huis.

Samen met Marije, Jason, Mark, Max en Robbin ben ik naar Stoumont gefietst in plaats van met de auto gereden. Heerlijk om niet in de auto te hoeven zitten. Ik vond het wel een eer dat Marije en ik met de snelle mannen mee mochten en door lekker in het wiel te zitten, vloog de tijd voorbij. We waren er bijna volgens Mark, nog maar een paar kilometer. Oja, hij was wel even vergeten te vertellen dat er aan het einde nog een vijf kilometer lange klim was… Die hij samen met Jason en Robbin ook nog eens op moest fietsen met diepvriespizza’s. Hoe dat kan? Gewoon je plastic tasje aan je helmbandje vastmaken en klaar is Kees!

Eenmaal aangekomen was het even wennen aan het huis. Maar drie douches, geen slot op de deur(!), een oven die aan moest met lucifers die er niet eens waren? Gelukkig was alles uiteindelijk opgelost en even later kwamen ook de autorijders aan, zodat we er nog een gezellige avond van konden maken. De nieuwe leden (én nieuwe donateur, lees: MarkH) mochten natuurlijk ook weer even op de tafel of bank om zich voor te stellen. Wat een boel nieuwe gezichten!

Zaterdag was een beetje een pechdag voor ons groepje. Mijn probleem met mijn fiets was toevallig goed opgelost, omdat Nicky zo aardig was mee op zoek te gaan naar een fietsenmaker en die ook in de buurt bleek te zijn. De man was een beetje een enge man met een vieze sigaret in zijn mond, maar gelukkig heeft hij mijn fiets wel snel kunnen maken. Ik vond het daarna super om te zien dat de hele groep (!)weer terug was gekomen zodat wij ook nog mee konden met de rest van de tocht. Ik weet alleen niet of ze ook waren gekomen als ze van tevoren wisten dat ze de lange berg die ze eerst af moesten dalen, gelijk weer op moesten. Even wat hoogtemeters extra voor ze, terwijl er nog zoveel op het programma stonden…

Omdat er ook nog lekke banden kwamen, er door de lange tocht nieuw eten moest worden ingeslagen, er een spaak loszat en Kleine Tim was gevallen, werd het alleen maar later en later. Nicky en Floor zouden zo snel mogelijk naar huis rijden, Bart bleef bij Tim en de rest zou rustig naar huis rijden. Dit bleek nog wel even te duren, zeker omdat het zware hellingen waren voor degenen zonder lichte versnellingen. Dikke respect dat diegenen ook nog eens die laatste verschrikkelijke steile en lange berg op zijn gekomen, inclusief nieuwe leden! Ik dacht met mijn triple al dat ik elk moment om zou vallen. “WIE heeft die routes gemaakt?” vroeg Gemma zich boven aan de berg af. En als je het over de duivel hebt, daar kwam Kaj opeens aan. Even later was zijn groep ook compleet en konden we weer verder. Aan de gezichten te zien had die groep het gelukkig ook heel zwaar gehad met deze berg. Terug aangekomen zag ik dat we 8 uur en 5 minuten over deze tocht hadden gedaan, terwijl we dus niet eens een geplande pauze hadden gehouden… hopelijk zou het morgen beter gaan.
Het douchen in maar drie douches ging tegen iedereen zijn verwachtingen in best soepel. Aan het (heerlijke) diner werd er natuurlijk weer flink opgeschept en gepraat over de tochten. Ik heb begrepen dat er een nieuwe Bregtje is ontdekt, Sarah. Die even 150 kilometer met de snelle groep is meegegaan en zelfs mannen gechickflicked heeft! ’s Avonds was er weer een leuk avondprogramma verzorgd door de accie, waarbij er door spreken en uitbeelden merken van vissticks, namen van dopinggebruikers en minder gesoigneerde leden omschreven moesten worden. Ook is er natuurlijk weer een spelletje Risk gedaan, waarbij we Leonie per ongeluk waren vergeten te vertellen dat dit standaard tot midden in de nacht duurt bij DM.

Zondag was het helaas alweer tijd om te gaan. Er is gelukkig nog wel gezellig met zijn allen een mooi rondje gemaakt. Ik ben zelf weer teruggefietst, dit keer met wat meer mensen. Het leek opnieuw super snel voorbij te gaan. Ik vond het wel een mooie tocht. Tot op de Baraque Michel werd er lekker rustig gereden, maar daarna was het alleen nog maar naar huis blaffen, idee van Thomas. Wel een heel goed idee en ook Marije was onder de indruk hoe leuk het was om met leeftijdsgenoten te fietsen. Na op het terras van Eupen de rust te hebben verstoord met veel gelach en Floor die Mark wilde redden van de wespen, was het bijna alleen nog lekker naar beneden rijden, dus we waren zo thuis.

Om het wat origineler te houden zijn we ’s avonds bij Tim in plaats van bij Maarten gaan eten. Bijna iedereen was er, maar gelukkig bleken ze 22 zitplekken te hebben, waar ik nog steeds best onder de indruk van ben. Helaas was hierna het einde van het ledenweekend toch echt aangebroken en moesten we allemaal weer naar huis. Bedankt accie voor de organisatie en alle leden die mee waren gegaan voor het super leuke weekend!