Megatocht van laag naar hoog

Ik kan me het krantenstukje aan de muur een paar jaar geleden nog wel herinneren: een stukje tekst en een afbeelding van Nederland waarbij er een streep ongeveer dwars door het land liep: de route “Van hoog naar laag”. Ik weet dat pap deze tocht al vanaf dat moment wilde fietsen, dus ik keek er niet raar van op dat hij zich op had gegeven en vond het een hele eer dat ik ook mee mocht.

Deze 260 kilometer lange tocht wordt elke vijf jaar georganiseerd om geld op te halen voor het goede doel, dit jaar het team van Zuidplas op de Alpe d’Huzes. Deze 4e editie had iets speciaals: er kon nu ook door de wat minder snelle fietsers van het laagste punt van Nederland (Nieuwerkerk aan den IJssel) naar het hoogste punt (Vaals) gefietst worden in plaats van alleen andersom. Zo konden de echte racers op volle snelheid richting Nieuwerkerk fietsen.
We waren bang dat er mensen op stadsfietsen met deze groep mee zouden gaan en wilden al bijna geen echte fietskleding aandoen om er niet buiten te vallen, maar dit bleken onterechte zorgen te zijn. Er was wel maar één andere vrouw, maar de rest leek het toch allemaal rustig aan te willen doen aangezien er bijna geen mensen bij waren die gewend waren zoveel kilometers af te leggen. Er zaten zelfs twee hele jonge jongens in de groep die pas net fietsten! Maar iedereen is er gewoon gekomen, mede door de goede verzorging, het rustige tempo en de motiverende, maar relaxte sfeer.

Vooral het begin was eigenlijk heel zwaar. Het is niet niets om al om half 6 ’s ochtends te verzamelen. Alhoewel de mevrouw van de radio al vrolijk rondhuppelde, leek de rest nog een beetje moe voor zich uit te staren. Maar het zwaarste was nog wel alle regen. Het hield maar niet op. Geen regenjasje was meer bestand tegen al het water. Zodra er even gestopt moest worden, begonnen de eersten al te trillen, want het was nog niet bepaald opgewarmd omdat het zo vroeg was. Toen er ondanks het weer de eerste eeststop werd gehouden en iedereen zich al verheugde op de koffie en thee, bleek het koffieapparaat ook nog eens tegen te werken. Hoe alle sterke mannen ook hun best deden, de motor wilde maar niet aanslaan. En ja hoor, net toen we weer moesten vertrekken, probeerde iemand het opnieuw en sprong de machine aan! Echt een pechochtend dus, inclusief lekke banden.

Maar: het zonnetje begon te schijnen, we kregen een constant tempo, onze buiken waren gevuld met lekker vers brood en/of alle energierepen en – drankjes en al snel zagen we het bordje dat aangaf dat we Noord-Brabant in reden! Een gek gevoel dat we al zo ver waren terwijl het nog zo vroeg op de dag was, dit kwam natuurlijk door onze vroege vertrektijd. Na de buien was het dus prima fietsen. Zoals eerder vermeld, was de sfeer ook echt motiverend, zonder dat het een probleem was als iemand zijn snelheid aan moest passen. Iedereen had er ook het grootste vertrouwen in dat we het ook gewoon met zijn alleen zouden gaan halen en er werd al over de mooie bergen gepraat die we in Limburg tegen zouden komen.

Wat ook zeker meehielp was dat alles, maar dan ook alles voor ons geregeld was. Het voelde heel professioneel dat er gewoon scooters voor en achter ons reden om de route te regelen of om achterblijvende fietsers met lekke banden terug te brengen. Ook reden er een volgauto en bestelbusje mee voor eventuele materiaalschade, de motor van het koffiezetapparaat en voedsel. Dit eten was trouwens ook nog eens verzorgd door het Van der Valk hotel, waardoor het afwisselend, vers en in overvloed aanwezig was. Ook zou een luxe touringcar én grote vrachtwagen ons en onze fietsen in Vaals weer op komen halen.

Ze hadden de tweede stop zo gepland dat we dan al over de helft zaten, wat een motivatie gaf dat, we hoefden nog maar 80 kilometer. Dat dit wel door de “bergen” ging, gaf nu alleen nog maar meer energie, omdat er even wat afwisseling was. Ook mocht er nu op eigen tempo gereden worden. Ik vond het leuk om te zien dat iedereen nog wel ergens wat energie vandaan kon toveren en er zo nog hard de heuvels op werd gereden. Natuurlijk werd er bovenaan wel op elkaar gewacht en zo kwamen we als groep opeens aan in Vaals. Niemand had veracht dat het er nu al zou zijn. Als extra verrassing konden we onverwachts douchen. In de voetbalkantine kon iedereen nog terecht voor een diner en een drankje. De gezelligheid die er al was op de fiets, werd goed voortgezet. Ons trotse gevoel kwam waarschijnlijk pas echt toen we in Nieuwerkerk verwelkomd werden door familie en vrienden van alle deelnemers. Zelfs een zoontje dat ons die ochtend al had uitgezwaaid (en zelfs het begin had meegefietst op zijn minifietsje) was er nu weer bij op dit late tijdstip. Pap en ik werden opgehaald door mam, Hub en Bommel. Klein detail: mam was aangehouden voor een alcoholtest omdat ze ons vanaf 6 uur al gevolgd heeft op de radio tot we weer terugwaren en dus minstens zo slaapdronken was als wij waren op dat moment.

Bedankt top fietsteam voor alle gezelligheid, bedankt alle vrijwilligers en sponsoren voor alle goede zorgen! Tot over vijf jaar!